Λίτσα Διαμάντη: Δώδεκα επιτυχίες (1972)

Η πορεία της Λίτσας Διαμάντη στο ελληνικό τραγούδι ήταν δύσκολη και χρειάστηκε πολύ χρόνο στο παρασκήνιο και στη σκιά μεγάλων τραγουδιστών της δεκαετίας του '60, τους οποίους συνόδευε ως δεύτερη φωνή, μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει τη δική της αυτόνομη παρουσία και να αναδείξει την υπέροχη λαϊκή φωνή της. Κάπου στα 1965, παιδί ακόμα, ήταν ο Γιώργος Μητσάκης που της εμπιστεύεται το πρώτο μεγάλο τραγούδι της καριέρας της, τις "Συννεφιές". Το 1966 τη βρίσκουμε να συμμετέχει στην "Ανάσταση ονείρων" του Χρήστου Λεοντή ως δεύτερη φωνή. Το 1968 ο Μάνος Λοΐζος της δίνει ένα τραγούδι ("Όποιος δει το παλικάρι") στο δίσκο "Ο Σταθμός" κι άλλο ένα ("Πάρε τα μάτια") λίγο αργότερα ο Άγγελος Σέμπος στη "Συνάντηση" (1969), χωρίς και πάλι να σταθούν αρκετά, για να την αναδείξουν σε μεγάλο όνομα.

Μπαίνοντας όμως στη δεκαετία του '70 η καριέρα της εκτινάσσεται στην κορυφή μέσα από απανωτές επιτυχίες που της έγραψαν ο Γιώργος Κατσαρός, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Άκης Πάνου και άλλοι συνθέτες. 
Και φτάνουμε στο 1972, τη χρονιά που κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός της δίσκος με τίτλο "Δώδεκα επιτυχίες". Ουσιαστικά βέβαια πρόκειται για μια συλλογή σκόρπιων ηχογραφήσεων της εποχής που είχαν κυκλοφορήσει σε 45άρια και μαζεύτηκαν για τη συγκεκριμένη έκδοση. Ο δίσκος πάντως απογειώνει την ερμηνεύτρια με τα μεγάλα σουξέ που ανέδειξε, όπως τα όμορφα "Νύχτα στάσου" του Χρήστου Νικολόπουλου, "Δεν υπάρχει ευτυχία" και "Ένας φίλος" του Γιώργου Κατσαρού,  "Και το παιδί όταν με δει" και "Στήριγμά μου τελευταίο" του Απόστολου Καλδάρα, "Σε κάνω Θεό μου" του Βασίλη Βασιλειάδη, αλλά και όλα τα υπόλοιπα. 

Ο δρόμος πια ήταν ορθάνοιχτος κι ακολούθησε μια περίοδος μεγάλης εμπορικής απήχησης της τραγουδίστριας με απανωτούς προσωπικούς δίσκους, ώσπου προς το τέλος της δεκαετίας του '70 το ρεπερτόριό της κατέληξε σε τραγουδάκια άνευ ενδιαφέροντος και στην αναπόφευκτη παρακμή της καριέρας της.

(c) LP | Minos | 1972 | πηγή: tzil/d58