Η Ρένα Βλαχοπούλου (1917/1923-2004) ασφαλώς υπήρξε, μαζί με τη Γεωργία Βασιλειάδου, η πιο δημοφιλής κωμικός του ελληνικού κινηματογράφου, αν και ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του '40 ως τραγουδίστρια σε βαριετέ της εποχής. Μάλιστα η τραγουδιστική της πλευρά είναι αρκετά παραγωγική, έτσι που να μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στην υποκριτική, καθώς η ελληνική δισκογραφία καταγράφει μεγάλο αριθμό ηχογραφήσεών της, κυρίως πάντως με υλικό από τον κινηματογράφο.
Το αφιέρωμα που επιμελήθηκε το 2006 ο Μάκης Δελαπόρτας για τη Ρένα Βλαχοπούλου περιλαμβάνει δύο δίσκους επικεντρωμένους αντίστοιχα στις δυο πιο δημιουργικές της δεκαετίες, δηλαδή τη δεκαετία του '50, όταν έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με την ηθογραφική ταινία "Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες" (έγχρωμη μάλιστα παραγωγή του 1956), και τη δεκαετία του '60, όταν η συμμετοχή της στα κοσμαγάπητα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη οδήγησε την καριέρα της στην κορυφή.
Ο πρώτος λοιπόν αφιερωματικός δίσκος της Ρένας Βλαχοπούλου έχει τoν χαρακτηριστικό (εμφανώς πάντως υπερβολικό) τίτλο "Η βασίλισσα της τζαζ" και περιλαμβάνει δέκα ηχογραφήσεις από τις επιθεωρήσεις: "Διπλοπενιές" (1955), "Ο Ρωμιός" (1956), "Σιγά και με το μαλακό" (1957), "Άλλος για το φεγγάρι" (1958) και "Χειμώνας στην Αθήνα" (1958). Τα περισσότερα τραγούδια έχουν μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη, ενώ μερικά του Γιάννη Βέλλα και του Ζακ Ιακωβίδη. Ο δίσκος συμπληρώνεται με δυο τραγούδια από τις 45 στροφές, ένα του Ανδρέα Χατζηαποστόλου κι ένα ακόμη του Νίκι Γιάκοβλεφ.
Ο δεύτερος δίσκος επιγράφεται λιτά "Τα μιούζικαλ" και προφανώς περιλαμβάνει υλικό από μερικά κλασικά μιούζικαλ της Finos Film που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Δαλιανίδης, και συγκεκριμένα: "Μερικοί το προτιμούν κρύο" (1962), "Κάτι να καίει" (1963), "Κορίτσια για φίλημα" και "Η Παριζιάνα" (1969). Όλα έχουν μουσική του χαλκέντερου Μίμη Πλέσσα, τα περισσότερα σε στίχους του Γιάννη Δαλιανίδη. Πολύ γνωστά τα περισσότερα ακόμη και στις νέες γενιές χάρις στη συνεχή προβολή αυτών των ταινιών. Ξεχωρίζουν το χαρούμενο "Γελά γαλάζιος ουρανός", το μπριόζο "Έχω στενάχωρη καρδιά" και το ταξιδιάρικο "Σαν ξημερώνει Κυριακή" που τραγουδά μαζί με τον Ντίνο Ηλιόπουλο.
(c) CD | EMI | 2006 | Πηγή: d58
2 σχόλια:
Το "βασίλισσα της τζαζ" δεν είναι καθόλου υπερβολικό. Δεν ξέρω την αξία του Πλέσσα στην αγαπημένη του τζαζ, αυτό που ξέρω είναι ότι ίσως η "υποτίμηση" που εξέφρασε για τα τραγούδια του, ως "μεροκάματο", "αντί να ασχοληθεί" με σαφώς υποδεέστερο μουσικό είδος όπως την τζαζ και τα δυτικότροπα κλασικορομαντικά (τα οποία απογείωσε στα μεροκαματιάρικα μιούζικαλ), του έδωσε την ευκαιρία να δώσει χωρίς βάρος καθαρά τεράστια τραγούδια υποβόσκοντος πολιτισμού με την ανάλογη προσθήκη έμπνευσης και ταλέντου... Για να γυρίσουμε στην Ρένα, είναι κλασική περίπτωση λαϊκού τραγουδιού. Μεγάλη λαϊκή φωνή, με Κερκυραϊκή υποδομή, άρα μπορούσε να αποδώσει από Ιταλική ρομαντσάδα μέχρι βαρύ ζεϊμπέκικο, με απόλυτη μοναδική σφραγίδα. Την αξία της την έδειξε, στο εύρος και την δεινότητα του αυτοσχεδιασμού, από την δεκαετία του 50 εώς τις βιντεοκασέτες του 80.... Είναι το βαρετό που λέμε, αν αυτή η φωνή, το μπρίο, η ψυχή, το ποταμίσιο ταλέντο ήταν σε κάποιο Χόλυγουντ ή Τσινετσιτά αντί για το ανάδελφο Ελληνικό σύνορο, θα μιλάγαμε ίσως από τις μεγαλύτερες σταρ στην ιστορία... Ίσως παράλογο, γιατί αυτό το ανάδελφο σύνορο της έδωσε τα δομικά υλικά για να είναι αυτό που είναι. Πάντως αυτό που ονομάζουμε τζαζ, συγκεκριμένο είδος αυτοσχεδιαστικού μουσικού δαντελικού πειραματισμού, το είχε ίσως για πλάκα. Εξ'ού και το βασίλισσα.....
Ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά η αφελής μου απορία είναι αν τα τραγούδια της συγκεκριμένης τουλάχιστον συλλογής έχουν πραγματικά κάποια σχέση με τη τζαζ!
Δημοσίευση σχολίου