Η χρυσή περίοδος του Σταμάτη Κόκοτα (1966-1973)

Τον τελευταίο καιρό ο καλλιτεχνικός κόσμος μετράει απανωτές απώλειες, τόσο από το χώρο της υποκριτικής τέχνης (Κώστας Καζάκος, Μάρθα Καραγιάννη), όσο και από το χώρο του τραγουδιού. Η πιο πρόσφατη απώλεια, πριν από δύο μόλις ημέρες, ήταν αυτή του Σταμάτη Κόκοτα (1937-2022), ενός από τους πλέον αγαπημένους λαϊκούς ερμηνευτές που ανέδειξε η δεκαετία του '60 με ζεστή και ιδιαίτερα εκφραστική φωνή. Αν ο Γιάννης Πάριος έχει κατακτήσει τον άτυπο τίτλο του κατεξοχήν ερωτικού τραγουδιστή, σίγουρα υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ακόμη ισχυροί συνδιεκδικητές του τίτλου, όλοι πια μακαρίτες, δηλαδή ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Τόλης Βοσκόπουλος και βεβαίως ο Σταμάτης Κόκοτας.

Ξεκίνησε τη μουσική του περιπέτεια από το Παρίσι, όπου βιοποριζόταν ως μπουζουξής και τραγουδιστής από τις αρχές του '60. Εκεί τον συνάντησε ο Σταύρος Ξαρχάκος που τον έφερε αμέσως πίσω στην πατρίδα και τον έκανε έναν από τους βασικούς ερμηνευτές των τραγουδιών του πλάι στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Βίκυ Μοσχολιού. Μ' αυτή τη χρυσή τριάδα ο μεγάλος συνθέτης ηχογράφησε τέσσερις συνολικά δίσκους κατά το διάστημα 1966-1969 ("Ένα μεσημέρι", "Χρώματα", "Μάρκος ο δάσκαλός μας", "Κόσμε αγάπη μου"), για να ακολουθήσει το 1970 κι ένας ολοκληρωμένος δίσκος αποκλειστικά με τον Κόκοτα ("Ξαρχάκος+Κόκοτας").

Στο μεταξύ ο τραγουδιστής από το 1968 είχε αρχίσει να παρουσιάζει προσωπικούς δίσκους με υλικό από τις 45 στροφές και παράλληλα να διευρύνει τις συνεργασίες του, πρώτα με τον Απόστολο Καλδάρα που του χάρισε τη διαχρονική επιτυχία "Όνειρο απατηλό" κι αμέσως μετά με τον Δήμο Μούτση, του οποίου στάθηκε ο κύριος ερμηνευτής των πρώτων λαϊκών του τραγουδιών στο διάστημα 1967-1970 συμμετέχοντας μάλιστα και στους δυο πρώτους ολοκληρωμένους δίσκους του συνθέτη ("Κάποιο καλοκαίρι", "Ένα χαμόγελο"). Ακολούθησε η εξαιρετική συνεργασία με τον Γιάννη Σπανό σε τρεις μεγάλους δίσκους στο διάστημα 1969-1972 ("Μια Κυριακή", "Το Σαββατόβραδο", "Μέρες αγάπης"), καθώς και άλλες μεγάλες συνεργασίες με συνθέτες, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής και ο Γιώργος Χατζηνάσιος. Ο τελευταίος φαίνεται να πήρε τη σκυτάλη από τον Δήμο Μούτση, καθώς συμπορεύτηκε με τον τραγουδιστή σχεδόν σε όλη τη δεκαετία του '70 ("4.5.3", "Διαδρομή", "Θα σου χρωστώ").

Μετά τη Μεταπολίτευση ο Σταμάτης Κόκοτας συνέχισε να γνωρίζει επιτυχία και να ηχογραφεί προσωπικούς δίσκους, αλλά μετά τους δίσκους "Τελευταία νύχτα" (1977) του Απόστολου Καλδάρα και "Θα σου χρωστώ" (1978) του Γιώργου Χατζηνάσιου και ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 σταδιακά άρχισε να υποχωρεί η δημοτικότητά του, ενώ οι ηχογραφήσεις του άρχισαν να γίνονται πολύ αραιότερες, ώσπου αποσύρθηκε οριστικά από το χώρο έχοντας πάντως χτίσει ήδη ένα στιβαρό ρεπερτόριο με δεκάδες υπέροχα τραγούδια που δεν έπαψαν ποτέ να τραγουδιούνται και να επανεκτελούνται.

Σας παρουσιάζω λοιπόν σήμερα ένα μικρό πορτρέτο του μεγάλου ερμηνευτή που εστιάζεται στη χρυσή περίοδο της μεγάλης του ακμής, δηλαδή το διάστημα 1966-1973, όταν ευτύχησε να συνεργαστεί με τους περισσότερους σημαντικούς μας συνθέτες του λεγόμενου "έντεχνου" τραγουδιού με εξαίρεση ωστόσο τους δυο κορυφαίους, δηλαδή τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι, με τους οποίους πάντως, έστω και για λίγο, κάποια στιγμή κατάφερε να έχει μια σύντομη δισκογραφική συνάντηση. Από τα 26 μεγάλα τραγούδια αυτής της περιόδου, τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνει ο Δήμος Μούτσης (8 τραγούδια) κι ακολουθούν ο Γιάννης Σπανός (5), ο Σταύρος Ξαρχάκος (4), ο Απόστολος Καλδάρας (3) και ο Γιώργος Χατζηνάσιος (3). Συμπεριέλαβα επίσης τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιώργου Ζαμπέτα και του Βαγγέλη Πιτσιλαδή, ώστε η ανθολογία να είναι όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική. Όλα από αυτά τα υπέροχα τραγούδια εκδόθηκαν από την EMI Columbia, άλλα στις 45 στροφές κι άλλα σε δίσκους μακράς διαρκείας.

(c) CD Collection | EMI Columbia | 1966-1973 | Επιλογή: d58