Ο παρθενικός δίσκος της θριαμβευτικής εισόδου του Γιώργου Νταλάρα στο ελληνικό τραγούδι φέρει για τίτλο το όνομά του, ως είθισται, και είναι πραγματικά ένας εξαιρετικός δίσκος, με την αυτονόητη επισήμανση βέβαια ότι τέτοιοι προσωπικοί δίσκοι εκείνα τα χρόνια δεν ήταν παρά συλλεγές τραγουδιών που είχαν ήδη κυκλοφορήσει στις 45 στροφές. Το υλικό λοιπόν αυτού του άλμπουμ περιλαμβάνει σκόρπιες ηχογραφήσεις της διετίας 1968-1969.
Υπενθυμίζω ότι η πρώτη δισκογραφική καταγραφή του Γιώργου Νταλάρα είχε σημειωθεί το 1967 με το επί δεκαετίες ανέκδοτο τραγούδι "Προσμονή" του Βασίλη Αρχιτεκτονίδη, ενώ το 1968 είχε μια μικρή συμμετοχή στο "Σταθμό" του Μάνου Λοΐζου και την επόμενη χρονιά μια ευρύτερη συμμετοχή στη "Συνάντηση" του Άγγελου Σέμπου, ενώ παράλληλα άρχισε να ηχογραφεί τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα στις 45 στροφές.
Ο δίσκος λοιπόν αυτός περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια αρκετά διαφορετικού ύφους και πολύ διαφορετικών δημιουργών. Παλαιότερα είναι τα δύο καθαρόαιμα λαϊκά του Γρηγόρη Φούντα σε στίχους του Κώστα Βίρβου, καθώς και το ωραίο τραγούδι "Ήτανε Απρίλης μήνας" του Γιώργου Μητσάκη, ενώ έχουμε και δύο τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη και κυρίως επτά υπέροχα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή στο δικό του ντεμπούτο στη Minos, όπου θα χτίσει την επόμενη δεκαετία ένα σπουδαίο μουσικό έργο με δεκάδες αριστουργηματικά τραγούδια.
Όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ο δίσκος έχει αρκετές πρωτιές: Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Γιώργου Νταλάρα στην ελληνική δισκογραφία. Εδώ πρωτοεμφανίζεται στη Minos ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ενώ ταυτόχρονα εγκαινιάζεται η γόνιμη συνεργασία του με τον τραγουδιστή που θα γράψει ιστορία τα επόμενα χρόνια. Εδώ επίσης έχουμε την πρώτη εμφάνιση του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ο οποίος πάντως από την επόμενη χρονιά θα μεταπηδήσει στην Columbia και θα ξεκινήσει τη δική του σπουδαία καριέρα. Όλα αυτά θεμελιώνουν βάσιμα το χαρακτηρισμό του δίσκου ως ιστορικού, πολύ περισσότερο μάλιστα που τα τραγούδια σχεδόν στο σύνολό τους είναι εξαιρετικά.
Χωρίς αμφιβολία πάντως από τα όμορφα τραγούδια αυτού του δίσκου ξεχωρίζουν οι συνθέσεις του Σταύρου Κουγιουμτζή. Τα δυο σημαντικότερα από αυτά ("Πού 'ναι τα χρόνια", "Ο ουρανός φεύγει βαρύς") είναι σε δεύτερη εκτέλεση, αφού τα είχαν ερμηνεύσει για τις 45 στροφές το 1968 ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο Γιώργος Γερολυμάτος αντίστοιχα, αλλά η εκτέλεση του Νταλάρα είναι αυτή που τα μετέτρεψε σε μεγάλες επιτυχίες και αυτή που επέζησε στα κατοπινά χρόνια. Τα υπόλοιπα πέντε τραγούδια του Κουγιουμτζή ερμηνεύονται σε πρώτη εκτέλεση από τον Νταλάρα. Ξεχωρίζει το νοσταλγικό "Κάπου στα Πετράλωνα", το οποίο ταυτόχρονα σχεδόν ηχογραφήθηκε σε 45άρι και με τη φωνή του Γιάννη Πάριου.
Οι διαφορετικές χρονικές φάσεις ηχογράφησης αυτών των τραγουδιών δίνουν και την εξήγηση για την αισθητή διαφορά στην ποιότητα της ηχοληψίας μεταξύ πολλών τραγουδιών. Δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό. Ο δίσκος είναι ωραιότατος και ο Νταλάρας δίνει ήδη το στίγμα των ξεχωριστών ερμηνευτικών του ικανοτήτων, έστω κι αν ακόμη η φωνή του ακούγεται κάπως νεανική και άγουρη.
(c) LP | Minos | 1969 | Πηγή: tzil/d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου