Ο "Μέτοικος" είναι ο 3ος προσωπικός δίσκος του νεαρού τότε (1971) τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα, αν υπολογίσουμε ότι λίγο νωρίτερα μέσα στην ίδια χρονιά είχε κυκλοφορήσει και ο δίσκος "Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά Απόστολο Καλδάρα" που μπορεί να θεωρηθεί προσωπικός. Κι έχω την άποψη ότι ο "Μέτοικος" είναι ο σπουδαιότερος προσωπικός δίσκος του τραγουδιστή, καθώς περιλαμβάνει κάποια από τα κορυφαία τραγούδια που έχει ερμηνεύσει σε ολόκληρη τη λαμπρή καριέρα του με τις υπογραφές και των τριών μεγάλων συνθετών που στήριξαν το ακαταμάχητο ρεπερτόριο που έχτισε εκείνη την περίοδο, δηλαδή του Απόστολου Καλδάρα, του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Μάνου Λοΐζου.
Φυσικά κι εδώ έχουμε καποια τραγούδια παρμένα από τις 45 στροφές, αλλά και από κάποιους μεγάλους δίσκους που ήδη είχαν κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα, όπως το "Νάτανε του '21" (1970) του Κουγιουμτζή και οι "Θαλασσογραφίες" (1970) του Λοΐζου. Συνολικά περιλαμβάνονται δώδεκα τραγούδια, τα οποία ξεχώρισαν αμέσως και τραγουδήθηκαν ευρύτατα θεμελιώνοντας την παρουσία του νέου ακόμη τραγουδιστή στη συνείδηση του κόσμου. Με εξαίρεση δύο από αυτά, δηλαδή το "Ήταν άνθρωπος δικός μας" του Γιάννη Μέτσικα και "Η ροδιά" του Δημήτρη Ξαπλαντέρη, τα οποία, αν και όμορφα, είναι εμφανώς υποδεέστερα από τα υπόλοιπα, τα άλλα δέκα είναι αληθινά διαμάντια.
Πέρα από το ομότιτλο, γραμμένο από τον διάσημο ελληνογάλλο τραγουδοποιό Ζορζ Μουστακί με ελληνικούς στίχους του ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου, όλα τα άλλα γράφτηκαν από τους τρεις σπουδαίους συνθέτες που προαναφέραμε. Και οι τρεις έγραψαν εδώ μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια τους, έτσι που είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποιο ως καλύτερο από τα υπόλοιπα, αν και ο ίδιος ο Νταλάρας σε ανύποπτο χρόνο και πιεζόμενος να ξεχωρίσει ένα τραγούδι του από τα εκατοντάδες που έχει ερμηνεύσει σε όλη του την καριέρα, έδειξε να προτιμά τη "Φαντασία" του Απόστολου Καλδάρα (ως στιχουργός αναφέρεται ο ίδιος ο συνθέτης, αλλά οι στίχοι στην πραγματικότητα είναι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου).
Αλλά αυτό δε φαίνεται να έχει και μεγάλη σημασία. Γιατί και ποιος δεν τραγούδησε το συνταρακτικό "Αχ, χελιδόνι μου" του Μάνου Λοΐζου με τους καίριους και υπαινικτικούς στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου; Και ποιος δε συγκινήθηκε με τις ρωμαλέες μελωδίες των τραγουδιών του Σταύρου Κουγιουμτζή; Και ποιος δε θαύμασε την εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα στα νέα μουσικά δεδομένα που επέδειξε ο ρεμπετογενής Απόστολος Καλδάρας; Και μόνο τα πρώτα μέτρα της εισαγωγής από το τραγούδι "Ο θάνατος του ποιητή" (μια τρυφερή ελεγεία σε στίχους του Πυθαγόρα αφιερωμένη στον άδικο θάνατο του Λόρκα από το ισπανικό φασιστικό καθεστώς γεμάτο υπαινιγμούς για το χουντικό καθεστώς της Ελλάδας, χωρίς ωστόσο να γίνει αντιληπτό από τη στυγνή λογοκρισία) αρκούν, για να πιστοποιηθεί η μουσική ευφυία του μεγάλου λαϊκού συνθέτη.
Τέλος, ο Γιώργος Νταλάρας. Θέλω να σταθώ εδώ στο μεγάλο αριθμό των επικριτών του που καταφέρθηκαν εναντίον του κατά καιρούς, σχεδόν πάντα όμως για λόγους εξωμουσικούς! Ωστόσο η ερμηνεία του σ' αυτόν εδώ το δίσκο αποτελεί ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια των υποστηρικτών του. Άψογη τεχνική, απέριττα εκφραστικά μέσα, άριστος χρωματισμός της φωνής. Ερμηνείες που συνιστούν πρότυπο διαχρονικής αναφοράς.
Η ενορχηστρωτική επιμέλεια των τραγουδιών ανήκει στους συνθέτες τους με εξαίρεση τον "Μέτοικο", που επιμελήθηκε ο Σωτήρης Μαρίνος. Ο δίσκος επανεκδόθηκε το 2005 σε νέα remaster επεξεργασία και αρτιότερο artwork στη σειρά των επανεκδόσεων όλης της προσωπικής δισκογραφίας του Γιώργου Νταλάρα από τη MINOS-EMI.
(c) LP | Minos | 1971 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου