Κι από την Άκη Πάνου στα ρεμπέτικα του Γιώργου Νταλάρα. Η απόσταση δεν είναι δα και μεγάλη. Και το 'χουμε πει ήδη αρκετές φορές πόσο στενοί δεσμοί συνδέουν τον κορυφαίο ερμηνευτή με το βαρυσήμαντο αυτό είδος τραγουδιού. Είναι μια σχέση βιωματική, μιας και η ρίζα του πηγαίνει βαθιά στο χώρο αυτό μέσω του πατέρα του Λουκά Νταράλα, ενώ και η δική του δισκογραφική ενασχόληση με το είδος διατρέχει όλη τη μουσική διαδρομή του που υπερβαίνει ήδη τον μισό αιώνα με αλλεπάλληλες εκτελέσεις και πολύ συχνά ζωντανές ηχογραφήσεις ρεμπέτικων τραγουδιών που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Το πρώτο δείγμα αυτής της σχέσης μας το έδωσε το 1971 με μια σειρά ρεμπετο-λαϊκών τραγουδιών του Απόστολου Καλδάρα στο δίσκο "Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά Απόστολο Καλδάρα". Όμως η πρώτη ολοκληρωμένη και εκτεταμένη ηχογράφηση υπήρξε ο διπλός δίσκος "50 Χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι" που κυκλοφόρησε στα 1975, πάντα από τη MInos, και γνώρισε τεράστια εμπορική απήχηση, γεγονός που τροφοδότησε αποφασιστικά μία τάση επαναφοράς του ρεμπέτικου στο προσκήνιο, η οποία θα διαρκέσει για αρκετά χρόνια και θα οδηγήσει στην εντυπωσιακή ανθοφορία των περίφημων ρεμπέτικων κομπανιών στα χρόνια της δεκαετίας του '80. Ο ίδιος ο Νταλάρας πέντε χρόνια αργότερα θα ηχογραφήσει έναν ακόμη δίσκο με ρεμπέτικα τραγούδια στο ίδιο ακριβώς ύφος με τον προηγούμενο, τα "Ρεμπέτικα της Κατοχής".
Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί μια συλλογή 26 συνολικά τραγουδιών γνωστών λίγο πολύ από το παρελθόν με μεγάλες φωνές που τα ερμήνευσαν κατά καιρούς. Πρόκειται για τραγούδια που καλύπτουν ένα χρονικό ορίζοντα άνω των σαράντα χρόνων, από την προπολεμική εποχή μέχρι τα πρώτα χρόνια του '60, όταν πια το αυθεντικό ρεμπέτικο είχε παραδώσει τη σκυτάλη στο κλασικό λαϊκό τραγούδι. Οι δημιουργοί τους είναι επιφανείς, αλλά και αφανείς σκαπανείς του είδους. Αναφέρω κάποιους: Γιάννης Δραγάτσης, Παναγιώτης Τούντας, Γιάννης Εϊτζιρίδης, Κώστας Σκαρβέλης, Κώστας Ρούκουνας, Νίκος Γούναρης, αλλά και Μάρκος Βαμβακάρης, Βασίλης Τσιτσάνης, Μανώλης Χιώτης, Γιώργος Ζαμπέτας και Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Μια εντυπωσιακή παρέλαση αυθεντικών δημιουργών που σμίλεψαν αργά αργά το σκληρό μάρμαρο του λαϊκού μας πολιτισμού.
Ωστόσο ο νεαρός τότε τραγουδιστής προσέγγισε με άνεση και σιγουριά αυτό το ακριβό υλικό και κατάφερε να δώσει μεγάλες ερμηνείες που δεν υπολείπονται καθόλου των παλαιότερων. Η ενορχήστρωση είναι σε κλασική γραμμή και λεπτοδουλεμένη στις λεπτομέρειες χωρίς φανταχτερά και παραπλανητικά ηχητικά εφέ αναδεικνύοντας με πολύ διαυγή τρόπο τον απαράμιλλο μελωδικό πλούτο των μεγάλων αυτών τραγουδιών.
Στο μπουζούκι ακούμε τον Θανάση Πολυκανδριώτη μαζί με τον Χρήστο Νικολόπουλο και τους αδελφούς Βαμβακάρη. Τη μουσική επιμέλεια είχαν ο Θόδωρος Δερβενιώτης, ο πατέρας Πολυκανδριώτης και ο Στέλιος Βαμβακάρης, ενώ στις δεύτερες φωνές ακούγεται η Χαρούλα Αλεξίου και ο Πάνος Λαμπρόπουλος. Χωρίς υπερβολή, ένας δίσκος σταθμός στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου.
(c) 2LP | Minos | 1975 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου