Είναι επίσης γνωστό ότι οι I Musici ανέδειξαν τον μεγάλο συνθέτη της εποχής του Μπαρόκ Antonio Vivaldi (1678-1741) με πολλαπλές και εγκυρότατες ερμηνείες των εκατοντάδων κοσμαγάπητων κοντσέρτων του για διάφορα σόλο όργανα ή ομάδες οργάνων (con mοlti strοmenti). Ένας τέτοιος δίσκος του συγκροτήματος είναι ο σημερινός, που εκδόθηκε το 1964 από τη μεγάλη δισκογραφική εταιρία Philips. Περιλαμβάνει δύο κοντσέρτα του Vivaldi, καθώς και άλλα δύο έργα συνθετών της λεγόμενης "κλασικής περιόδου" (1750-1820), της περιόδου δηλαδή του Haydn, του Mozart και του Beethoven.
Από το Vivaldi λοιπόν έχουμε το Κοντσέρτο για Πίκολο (Φλαουτίνο), Έγχορδα και continuo, έργο που καταγράφεται με τον κωδικό P.83, ο οποίος στη νεότερη καταλογογράφηση των έργων του συνθέτη αντιστοιχεί στον κωδικό RV.445, κι ένα Κοντσέρτο για 2 Τρομπέτες, Έγχορδα και continuo, έργο P.75 (RV.537). Και τα δύο κοντσέρτα αποτελούνται κατά την τυπική δομή του είδους από τρία μέρη με εναλλαγή γοργού και αργού tempo.
Ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης ένα πολύ όμορφο Κοντσέρτο για Κοντραμπάσο, ανεπτυγμένο σε τρία μέρη, σπάνιο δείγμα εργογραφίας για το συγκεκριμένο όργανο της κατηγορίας των εγχόρδων, το οποίο συνήθως περιορίζεται σε σκιώδη ρόλο μέσα στην ορχήστρα. Το έργο υπογράφει ο Ιταλός συνθέτης Giuseppe Antonio Capuzzi (1755-1818), άγνωστος σήμερα δημιουργός, αλλά αρκετά δημοφιλής στην εποχή του με έργα σε όλα τα μουσικά πεδία, κυρίως στο χώρο της όπερας.
Ο δίσκος συμπληρώνεται με ένα τριμερές Κοντσέρτο για Τσέμπαλο του επίσης Ιταλού συνθέτη Giovanni Paisiello (1740-1816), γεννημένου στον Τάραντα, αλλά δραστηριοποιημένου στη Νάπολη και την Αγία Πετρούπολη, δημοφιλούς στην εποχή του για τις πολυάριθμες όπερες που έγραψε, όπως "Ο κουρέας της Σεβίλλης" που γνώρισε επιτυχία πολύ πριν υποσκελιστεί η φήμη του από την ακαταμάχητη δημοτικότητα της ομώνυμης όπερας του Rossini. Ο συνθέτης σήμερα ακούγεται κυρίως για μερικά όμορφα κοντσέρτα του για μαντολίνο.
(c) LP | Philips | 1964 | Πηγή: d58
5 σχόλια:
Να και μία (ωραία) παρασπονδία, με δίσκο κλασσικής μουσικής. Ελπίζω να έχει και συνέχεια.
P.S. „... con molti strUmenti ...“
Φιλικά,
Ν. Φερέτη
Δε θα την έλεγα παρασπονδία, δεδομένου ότι στο Δισκοβόλο φιλοξενούνται πάμπολλες εκδόσεις του λόγιου ρεπερτορίου. Άλλωστε τις τελευταίες ημέρες σ' αυτό το χώρο κινούνται όλες οι παρουσιάσεις. Και ναι, έχουμε και συνέχεια...
Con molti stumenti, αλλά και Con molti stromenti. Υπάρχουν και οι δύο γραφές. Δες εδώ:
https://img.discogs.com/b5I6a5H9T8hNArEAxtVxQOpvWcE=/fit-in/600x600/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10013799-1492190021-6332.png.jpg
... ναι, είναι η παλιά γραφή της λέξης με «ο» και ίσως ταιριάζει καλύτερα με την ηλικία του έργου.
Ας βάλουμε την «παρασπονδία» σε εισαγωγικά, εντάξει;
Προσωπικά ξεχωρίζω την λόγια μουσική από την κλασσική. Η κλασσική δεν έχει «τραγούδι» , ενω η λόγια μου φέρνει στο νου όπερα ή κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια, οι δυό χαρακτηρισμοί δεν αποκλείουν την συνύπαρξή τους σε ένα έργο. Δεν έχω όμως επαρκείς γνώσεις για περαιτέρω ανάλυση.
Καλή μέρα,
Ν. Φ.
Επί του θέματος του ακριβούς χαρακτηρισμού αυτής της μουσικής έχω ασχοληθεί επισταμένως και το έχω συζητήσει με έγκριτους μελετητές, όπως ο Γιώργος Μονεμβασίτης. Έχω λοιπόν επιλέξει να χρησιμοποιώ τον όρο "λόγια" μουσική, αντί του καθιερωμένου "κλασική", δεδομένου ότι η λέξη "κλασική" προσδιορίζει ιστορικά μια συγκεκριμένη περίοδο στη μακραίωνη πορεία της μουσικής, δηλαδή το διάστημα 1750-1820 (Haydn, Mozart, Boccherini, Beethoven κλπ.). Και βέβαια η μουσική αυτή έχει ευρύτατο φάσμα και περιλαμβάνει οργανικές και φωνητικές συνθέσεις, από απλά τραγούδια (lieder) μέχρι όπερες και ορατόρια.
Δημοσίευση σχολίου