Χάρις Αλεξίου: Οδός Νεφέλης '88 (1995)

Η Χαρούλα Αλεξίου, κατά κόσμον Χαρίκλεια Ρουπάκα (γενν. 1950), αποτελεί αναμφίβολα ένα μεγάλο κεφάλαιο στο πεδίο της γυναικείας ερμηνείας με κολοσσιαία καριέρα από τις αρχές του '70 που περιλαμβάνει σημαντικές συνεργασίες με το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων συνθετών, λαϊκών και "έντεχνων", ενώ δεν ήταν σπάνιες και οι επισκέψεις της στο ρεμπέτικο και παραδοσιακό τραγούδι, αλλά ακόμη και στον μοντέρνο ήχο που υιοθέτησε στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Ωστόσο υπάρχει και η άλλη, η σχεδόν αθέατη πλευρά της σπουδαίας καλλιτέχνιδας, η καθαρά δημιουργική, τόσο στο πεδίο της στιχουργικής, όσο και της σύνθεσης. Το πρώτο συνθετικό της φανέρωμα εντοπίζεται στο δίσκο "Βασίλης Παπακωνσταντίνου" (1978) με το τραγούδι "Βαρέθηκα τα χωρατά". Λίγο αργότερα, στο δίσκο "Ξημερώνει" (1980) του Αντώνη Βαρδή έγραψε τους στίχους στο ομώνυμο τραγούδι, ενώ τους μοιράστηκε με τον συνθέτη στο τραγούδι "Φεύγω". Ακολούθησαν κάμποσες ακόμη στιχουργικές της απόπειρες, ενώ το 1988 στο δίσκο της Άλκηστης Πρωτοψάλτη "Δικαίωμα" μας έδωσε δυο ολοκληρωμένα δικά της τραγούδια σε μουσική και στίχους ("Στις δώδεκα ακριβώς", "Δικαίωμα"). Το 1994 ωστόσο η στιχουργική της ικανότητα γνώρισε μια μεγάλη κορύφωση με την φωνητική μεταφορά στα ελληνικά του υπέροχου τραγουδιού "Το ταγκό της Νεφέλης" της Lorreena McKennitt που γνώρισε και μεγάλη εμπορική απήχηση.

Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο με δικά της τραγούδια. Αυτό συνέβη το 1995 με τον θαυμάσιο κύκλο "Οδός Νεφέλης '88" που περιλαμβάνει δώδεκα ευαίσθητα τραγούδια, από τα οποία τα δέκα είναι δικές της συνθέσεις, ενώ ένα τραγούδι ("Σύννεφα") έχει την υπογραφή του Βασίλη Τσιτσάνη κι άλλο ένα ("Οι άντρες περνούν μαμά") αποτελεί διασκευή του γαλλικού τραγουδιού "Les hommes qui passent" του Francois Bernheim.

Τα περισσότερα τραγούδια διακρίνονται για την ευαίσθητη μελωδική τους γραμμή που παραπέμπει στα όμορφα τραγούδια που της είχε γράψει πολύ παλιότερα ο Γιάννης Σπανός ("Κίτρινη πόλη", "Οι Κυριακές στην Κατερίνη", "Πώς να σε λησμονήσω" κλπ.). Οι βιωματικές αναφορές χαρακτηρίζουν τους στίχους που αποπνέουν μια έντονη μελαγχολία. Το "Μινοράκι" και η γλυκύτατη "Πανσέληνος" είναι οι μεγάλες στιγμές του δίσκου. Με τα τραγούδια "Οι φίλοι" και "Γλυκιά συνωμοσία" θυμήθηκε τις λαϊκές της καταβολές, ενώ το "Ψυχές και σώματα" μοιάζει σαν φυσική συνέχεια της συνεργασίας της με τον Νίκο Αντύπα που είχε προηγηθεί. Το τρυφερό "Στις δώδεκα" είναι σε δεύτερη εκτέλεση, αφού είχε γραφτεί παλιότερα για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο δίσκο που προανέφερα.

(c) LP | Philips/PolyGram | 1995 | Πηγή: lila/d58