Κλείνοντας το αφιέρωμά μας στη δισκογραφία για το έπος του '40 και τη γερμανική κατοχή θα ήθελα σήμερα να σταθώ σε μια μικρή έκπληξη. Έναν προσωπικό δίσκο ενός σπουδαίου λαϊκού συνθέτη, δεξιοτέχνη του μπουζουκιού και μυθικού διασκεδαστή με αμέτρητες μάλιστα κινηματογραφικές εμφανίσεις. Κι αναφέρομαι φυσικά στον Γιώργο Ζαμπέτα (1925-1992), τον άνθρωπο που μεταξύ άλλων πιστώνεται την τιμή ότι λειτούργησε ως σκιώδης συνδημιουργός μερικών από τα μεγάλα τραγούδια σημαντικών συνθετών μας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίμης Πλέσσας και ο Σταύρος Ξαρχάκος!
Ο Γιώργος Ζαμπέτας συχνά ερμήνευε ο ίδιος τα τραγούδια του, ιδιαίτερα τα χιουμοριστικά μ' εκείνο το πηγαίο και εντυπωσιακά εκφραστικό ύφος. Από τις αρχές μάλιστα της δεκαετίας του '70 στην τακτική δισκογραφική του παρουσία περιλαμβάνονται και κάμποσοι δίσκοι με αποκλειστικά δικές του ερμηνείες, όπως οι: "Λεωφόρος Ζαμπέτα" (1973), "Μάλιστα κύριε" (1974) και "Ντοκουμέντα" (1975).
Θέλω λοιπόν να σταθώ στον τελευταίο από αυτούς τους εντελώς προσωπικούς δίσκους του Γιώργου Ζαμπέτα που κυκλοφόρησε το 1975 από την Polygram με τίτλο "Ντοκουμέντα". Πρόκειται για έναν κύκλο δεκατριών καινούργιων τραγουδιών με ένα οργανικό φινάλε. Πέντε τραγούδια υπογράφουν στιχουργικά, από ένα ο καθένας, μερικοί από τους σταθερούς συνεργάτες του συνθέτη, δηλαδή οι Αλέκος Καγιάντας (δικό του το ωραίο "Σ' αυτές τις στράτες"), Νίκος Μπακογιάννης, Διονύσης Τζεφρώνης, Θάνος Σοφός και Βύρων Μακρίδης. Σουξέ του δίσκου αναδείχθηκε ωστόσο το τραγούδι "Στο Λευκό τον Πύργο" με στίχους του Ξενοφώντα Φιλέρη.
Η έκπληξη που κρύβει ο δίσκος είναι μια απροσδόκητη ενότητα πέντε τραγουδιών σε στίχους του Ξενοφώντα Φιλέρη που αναφέρονται στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και αποτυπώνουν προσωπικές βιωματικές εμπειρίες του στιχουργού! Παίζονται όλα συνεχόμενα από την αρχή της δεύτερης όψης του αναλογικού δίσκου κι έχουν τους τίτλους: "Το πιτσιρίκι", "Ο Φιφίκος", "Η κομμαντατούρα", "Μάνα ήρθανε ληστές", "Άντε να σαλτάρω". Προφανώς τα τραγούδια αυτά δικαιολογούν και τον τίτλο του δίσκου. Τα στέρεα λαϊκά χρώματα της μουσικής δίνουν στα τραγούδια ένα νεορεμπέτικο χρώμα που μας παραπέμπει σε κλασικά ρεμπέτικα που γράφτηκαν μέσα στα μαύρα κατοχικά χρόνια, για να περιγράψουν τις σκληρές συνθήκες της γερμανικής θηριωδίας.
(c) CD | Polygram | 1975 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου