Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αποτελεί την πλέον εμβληματική μορφή στο χώρο του ελληνικού ροκ τραγουδιού, αλλά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η πρώτη ερμηνευτική του περίοδος, από τις αρχές της δεκαετίας του '70 ως τα πρώτα χρόνια του '80, όταν υπηρέτησε αρκετά διαφορετικά είδη τραγουδιού με στοιχεία λαϊκά, αλλά και φολκ ή "έντεχνα", τόσο μέσα από τις πολλαπλές συμμετοχές του σε δίσκους διαφόρων συνθετών (κυρίως του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Λοΐζου), όσο και στις πρώτες εξολοκλήρου προσωπικές του δουλειές κατά τη δεκαετία 1975-1984, οι οποίες κινούνταν ακόμη μακριά από τη ροκ εικόνα που παγιώθηκε στη δεκαετία του '80 με τους δίσκους "Φοβάμαι" (1982) και "Διαίρεση" (1984).
Και ακριβώς σ' αυτές τις προ ροκ εποχής προσωπικές δουλειές του Βασίλη Παπακωνσταντίνου θα σταθούμε στο αφιέρωμα που ανοίγουμε σήμερα. Θα παρουσιαστούν κατά χρονολογική σειρά έκδοσης οι δίσκοι: "Τα αγροτικά" (1975), "Της εξορίας" (1976), "Βασίλης Παπακωνσταντίνου" (1978), "Αρμενία" (1979), "Ατρείδες" (1980) και "Καρυωτάκης" (1984).
Ο συνθέτης και τραγουδιστής Θωμάς Μπακαλάκος μπήκε με φούρια στην ελληνική δισκογραφία αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, πρώτα με τη συμμετοχή του στον πολυσυλλεκτικό δίσκο "Νιάτα" (1974) κι ένα χρόνο αργότερα με τον ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών "Τα Αγροτικά" που ερμήνευσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, του οποίου μάλιστα αυτός ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος στη λαμπρή διαδρομή του στο ελληνικό τραγούδι.
Τα Αγροτικά βγήκαν στην κατάλληλη στιγμή βρίσκοντας πρόσφορο το έδαφος για τραγούδια διαμαρτυρίας και πολιτικής συνθηματολογίας, πράγμα που ευνόησε τη μεγάλη εμπορική τους απήχηση. Οι στίχοι γράφτηκαν απ' τον Διονύση Τζεφρώνη, ο οποίος μέχρι τότε είχε συνδέσει το όνομά του με πολλά ωραία λαϊκά τραγούδια, όπως το εξαίρετο "Σταλιά σταλιά" του Γιώργου Ζαμπέτα, αλλά εδώ έγραψε στίχους προσαρμοσμένους στον κυρίαρχο μεταπολιτευτικό συρμό του πολιτικού τραγουδιού εκμεταλλευόμενος μιαν αβανταδόρικη θεματολογία με αναφορές στο πολιτικό σκηνικό εκτός του αστικού περιβάλλοντος.
Ο συνθέτης μας έδωσε μια σειρά απλές και εύληπτες μελωδίες, αντλημένες ουσιαστικά από οικεία ρυθμικά σχήματα του παραδοσιακού και λαϊκού τραγουδιού μας. Ωστόσο ο δίσκος σήμερα πλέον ακούγεται εντελώς παρωχημένος, στομφώδης και εγκλωβισμένος στα στενά πλαίσια μιας συγκυρίας, χωρίς τις αρετές ενός διαχρονικού ακούσματος. Ο Μπακαλάκος πάντως δεν έμεινε στάσιμος και φρόντισε στις επόμενες συνθέσεις του να εμπλουτίσει τη μουσική του γλώσσα δίνοντας πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
(c) LP | Minos | 1975 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου