Ο Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) ανήκει στους μείζονες νεότερους ποιητές μας και ηγεμονική μορφή της λεγόμενης γενιάς του '20 ή γενιάς του πεσιμισμού που αναπτύχθηκε στο πλαίσο του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, λίγο πριν πάρει τη σκυτάλη η ακμαία γενιά του '30.
Ο Καρυωτάκης κατατάσσεται χωρίς αμφιβολία στους πλέον μελοποιημένους Έλληνες ποιητές, ιδιαίτερα στο πεδίο του απλού τραγουδιού, όπου καταγράφονται αμέτρητες μελοποιήσεις είτε σε μορφή αυτοτελών κύκλων, είτε με σκόρπια τραγούδια διάσπαρτα σε δεκάδες δίσκους διαφόρων καλλιτεχνών. Πρώτος ο Νίκος Μαμαγκάκης μας σύστησε τον ποιητή με δυο τραγούδια ("Ο Μιχαλιός", "Αλαργινό καράβι") από δίσκους 45 στροφών του 1961. Ακολούθησαν σποραδικές μελοποιήσεις από σημαντικούς συνθέτες, όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, ο Θανάσης Γκαϊφύλιας, ο Δήμος Μούτσης και ο Λουκάς Θάνου, ώσπου το 1982 κυκλοφόρησε ο πρώτος ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών αποκλειστικά με ποιήματα του Καρυωτάκη, το υπέροχο άλμπουμ "13 Τραγούδια" της Λένας Πλάτωνος. Ακολούθησε ένας δεύτερος ολοκληρωμένος κύκλος με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη το 1984 και δέκα χρόνια αργότερα τα "Νηπενθή" του Κώστα Τελάκη, ενώ ήδη ο ποιητής είχε κατακλύσει την ελληνική δισκογραφία με μελοποιημένα ποιήματά του από ένα απίστευτο χείμαρρο τραγουδιών με πολύ ετερόκλητες υπογραφές από όλα τα μουσικά ρεύματα. Ιδού τα ονόματα: Αντώνης Πελακάνος, Photis και Angelique Ionatos, Κώστας Σφυρίδης, Παναγιώτης Ασβεστάς, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Νότης Μαυρουδής, Χάρης Παπαδόπουλος, Υπόγεια Ρεύματα, Χαΐνηδες, Διάφνα Κρίνα, Μωρά στη Φωτιά, Έβενος, Μανόλης Γαλιάτσος, Νίκος Ξυδάκης, Δημήτρης Μαραμής, Γιάννης Παντελής, Osmosis, Κώστας Κριτσωτάκης, Χάρης Βρόντος, Κώστας Άγας, Antonio Chincoa, Μαρία Βουμβάκη, Φίλιππος Περιστέρης, Σοφία Καραγιάννη, Λεωνίδας Κανάρης, Θανάσης Μωραΐτης, Δημήτρης Τσιακνάκης, Κώστας Λειβαδάς! Και η μελωδική αυτή καταιγίδα συνεχίζεται...
Όταν το 1984 ο Μίκης Θεοδωράκης ετοίμασε τη δική του προσέγγιση στον ποιητή, είχαν προηγηθεί μερικές πανέμορφες μελοποιήσεις, αλλά κυρίως η ξεχωριστή δουλειά της Λένας Πλάτωνος, που έδιναν ένα στίγμα της ευαισθησίας του ποιητή. Ο Μίκης όμως, λες τα αγνόησε επιδεικτικά όλα αυτά, κατέθεσε έναν κύκλο τραγουδιών αποβάλλοντας τελείως κάθε ίχνος συναισθηματισμού στήνοντας ένα σκληρό ηχητικό τοπίο με ηλεκτρικά χρώματα και μελωδίες ζορισμένες έως κακόηχες με την ενορχηστρωτική επιμέλεια του Κώστα Γανωσέλη! Ίσως έτσι αντιλαμβανόταν το βάθος του ποιητικού λόγου που πάντα κατέληγε στην ιδέα του θανάτου.
Πάντως τα τραγούδια αυτά ήταν μάλλον κατάλληλα για τις ερμηνευτικές αναζητήσεις του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος τα υπερασπίστηκε φιλότιμα και πειστικά δίνοντας μια σημαντική ερμηνεία, αν και νομίζω πως οι πιστοί του φίλοι μάλλον δύσκολα μπόρεσαν να τα αποδεχθούν κι ακόμη πιο δύσκολα να τα ακούν ακόμη!
Σημειώνω πάντως ότι ο συνθέτης δεν ολοκλήρωσε μ' αυτόν τον κύκλο τους λογαριασμούς του με τον μεγάλο ποιητή, αφού παράλληλα συνέθετε και μια ολόκληρη όπερα, η οποία θα εκδοθεί αργότερα (1992) από τον Σείριο.
(c) LP | Minos | 1984 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου