Αν και είχαν προηγηθεί οι δίσκοι "Τα Αγροτικά" (1975) του Θωμά Μπακαλάκου και "Της Εξορίας" (1976) του Μίκη Θεοδωράκη, ουσιαστικά αυτός εδώ είναι ο πρώτος καθαρά προσωπικός δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με την έννοια τουλάχιστον της πολυσυλλεκτικότητας των συνθετών, αλλά και του μουσικού ύφους.
Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ότι ο συγκεκριμένος δίσκος έχει διαμορφωμένο ακόμη το γνωστό ύφος του τραγουδιστή, αυτό που τον έκανε δημοφιλέστατο στις επόμενες δεκαετίες και τον καθιέρωσε ως τον κατεξοχήν ρόκερ του ελληνικού τραγουδιού (έστω κι αν αυτός ο χαρακτηρισμός δικαίως αμφισβητείται συχνά από πολλούς μουσικόφιλους). Αντίθετα, ο δίσκος αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τον απόηχο των πρώτων δικσογραφικών εμφανίσεων του Παπακωνσταντίνου, ενώ εμπεριέχει σε σπερματική μάλλον μορφή τα στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στο μετέπειτα πρόσωπό του. Κι εδώ που τα λέμε, δε γίνεται ροκ με ...τον Βαρδή!
Τη μερίδα του λέοντος στη σύνθεση των τραγουδιών αυτού του δίσκου καταλαμβάνει ο Αντώνης Βαρδής. Νέος και ανερχόμενος τότε συνθέτης, είχε γίνει γνωστός κυρίως από τα τραγούδια που έγραψε την ίδια χρονιά για το δίσκο "Οι Μάηδες οι ήλιοι μου" του Γιώργου Νταλάρα. Εδώ έχει γράψει έξι τραγούδια, από τα οποία ξεχωρίζω το πρώτο ("Με τον Μπομπ Ντίλαν"), που ήταν από τα αγαπημένα μου όταν φαντάρος το άκουγα λαθραία στη σκοπιά με το ραδιοφωνάκι, και το "Φεύγουν καράβια", που ήταν η επιτυχία του δίσκου. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Πάνο Φαλάρα.
Από κει και πέρα ο δίσκος έχει ένα ενδιαφέρον για ειδικούς λόγους: Εδώ βρίσκουμε ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Μάνου Ελευθερίου ("Στο παζάρι του ληστή"), που ταυτόχρονα το είχε πει και η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, οπότε μπορεί να γίνει η σχετική σύγκριση ενός πανέμορφου τραγουδιού σε δύο ...πρώτες εκτελέσεις. Το ίδιο περίπου ισχύει και για το τραγούδι "Αυτούς τους έχω βαρεθεί" του Θάνου Μικρούτσικου, που είχε ερμηνεύεσει τρία χρόνια νωρίτερα η Μαρία Δημητριάδη στα "Πολιτικά Τραγούδια". Επίσης εδώ έχουμε και την επανεκτέλεση ενός κλασικού τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου ("Τα πουλιά της δυστυχίας") σε μια εξαιρετική - νομίζω - ερμηνεία, που επιβεβαιώνει την άποψη ότι η φωνή του Παπακωνσταντίνου είναι καταλληλότερη για την απόδοση πιο λυρικών τραγουδιών. Υπάρχουν επίσης διασκευασμένα δύο ξένα τραγούδια που έκαναν σχετική επιτυχία. Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι έχουμε κι ένα τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου ("Βαρέθηκα τα χωρατά"), που είναι - αν δεν κάνω λάθος - και η πρώτη της συνθετική απόπειρα.
Την ενορχήστρωση όλων των τραγουδιών έκανε ο Κώστας Γανωσέλλης, μαζί με τον οποίο θα πορευτεί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για κάμποσα χρόνια στη συνέχεια.
Θα έλεγα, τελικά, ότι αυτός ο δίσκος έχει μια αξία πιο πολύ συναισθηματικής φύσεως και λιγότερο μουσικής. Ήταν μια προσπάθεια να συμμαζέψει ο τραγουδιστής τις δυνάμεις του για τη μεγάλη του κατοπινή εκτόξευση μέσα στην πολύ παραγωγική του δεκαετία του '80.
(c) CD | Minos | 1978 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου