Βαγγέλης Βέττας: Αργά που φεύγει ο καιρός... (2002)

Ολοκληρώνουμε σήμερα αυτό το μικρό αφιέρωμα στον μελοποιημένο ποιητικό λόγο της επαρχίας με ένα δίσκο που μας μεταφέρει αυτή τη φορά στην Κοζάνη και στον ντόπιο τραγουδοποιό Βαγγέλη Βέττα που ζει και δημιουργεί εγκατεστημένος μόνιμα στη μακεδονίτικη πόλη. Ο Βέττας πρωτοεμφανίστηκε το 1996 με τρία τραγούδια στο συμμετοχικό δίσκο "Στου Νότου τις φωτιές" και ταυτόχρονα με άλλα τέσσερα στο δίσκο "Αρπαχτικό μου όνειρο". Την επόμενη χρονιά έγραψε το όμορφο "Τραγούδι στον αέρα" για το δίσκο της αδελφής του Καλλιόπης Βέττα "...Στη Χώρα των ασμάτων" (1997), ενώ στον επόμενο δίσκο της Βέττα "Στο φως" (1999) έγραψε άλλα τρία τραγούδια.

Το 2002 λοιπόν με χρηματοδότηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Κοζάνης εκδόθηκε ο δίσκος "Αργά που φεύγει ο καιρός όταν περνάει με λύπες", αφιερωμένος αποκλειστικά στην ποίηση τοπικών δημιουργών της παλιότερης, αλλά και της πιο σύγχρονης εποχής. 

Ο Βέττας έχει μουσικό χάρισμα και ξέρει να γράφει σωστά τραγούδια. Είναι σαφώς επηρεασμένος από τον ήχο της λεγόμενης σχολής της Θεσσαλονίκης (Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου). Αλλού διαφαίνονται επιρροές από τον ήχο του Λουδοβίκου των Ανωγείων και άλλων σύγχρονων ποιοτικών τραγουδοποιών. Η κιθάρα, το λαούτο και το πιάνο με τη διακριτική υποστήριξη του synthesizer διαμορφώνουν το προσωπικό του ηχόχρωμα. Δε λείπουν ωστόσο και οι βαλκανικές επιρροές με τους χαρακτηριστικούς ήχους της μπάντας των χάλκινων, ήχους τόσο οικείους στα τοπικά πανηγύρια και τις γιορτές. Τα τραγούδια ερμηνεύει ικανοποιητικά ο ίδιος ο Βαγγέλης Βέττας, ενώ σε τέσσερα τραγούδια συμμετέχει η Καλλιόπη Βέττα με την αέρινη φωνή της.

Όπως είπαμε, ο δίσκος περιλαμβάνει μελοποιήσεις ποιημάτων που έγραψαν Κοζανίτες ποιητές. Πρόκειται για "αφανείς" αλλά όχι αδιάφορους δημιουργούς που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να γνωστοποιήσουν ευρύτερα το έργο τους, αν και πολλοί απ' αυτούς είναι γνωστοί στον ντόπιο πληθυσμό και στα πέριξ. Βεβαίως ένας απ' αυτούς, έστω και με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο, ξεπέρασε τα τοπικά πλαίσια κι έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο στα χρόνια του '80. Πρόκειται για την Νικόλα Άσιμο, που τόσο άδοξα και πρόωρα εγκατέλειψε αυτόν τον κόσμο στα 1988. Η αντικομφορμιστική γραφή του εδώ μας έδωσε ένα στιχούργημα δημώδους χαρακτήρα με τίτλο "Σταυραητός" :

"Σταυραητέ περήφανε μωρέ, τα χρόνια που πετάς

και δε μιλάς, καλό για μας.

Αν το σκεφτείς, τα λόγια που θα πεις

αν είν' αληθινά θε νάν' βαθιά λαβωματιά..."

Οι άλλοι ποιητές είναι οι: Αθανάσιος Διάφας (1884-1968), Διονύσιος Μανέντης (1903-1975), Τάκης Γκοσιόπουλος (1909-), Χριστόφορος Τιτέλης (1914-1985) και Βαρβάρα Θεοδωροπούλου-Λιβαδά (1897-1975). Η ποιητική τους γραφή είναι παραδοσιακού χαρακτήρα κι εκφράζει τους προβληματισμούς και τα συναισθήματα των ανθρώπων του περιορισμένου τοπικού ορίζοντα με αναφορές στην ποίηση του μεσοπολέμου κυρίως (Καρυωτάκης, Λαπαθιώτης, Πολυδούρη). Σταχυολογώ κάποιους στίχους:

"Αργά που φεύγει ο καιρός, όταν περνάει με λύπες

ποιος ξέρει φτωχέ τραγουδιστή την ώρα που το είπες

ποια μαύρη λύπη άπονα σου εξέσχιζε τα στήθη

και όλο το φαρμάκι σου εις ένα στίχο εχύθη..."

(Αθανάσιος Διάφας από το "Αργά που φεύγει ο καιρός")

 

"Κίτρινα φύλλα μες στους κήπους

σύγνεφα μαύρα σκοτεινά

πλάι το ρολόι μετράει τους χτύπους

πετάει ο χρόνος στα τυφλά..."

(Χριστόφορος Τιτέλης από το "Φθινόπωρο")

 

"Ένα παλιό καμπαναριό κι αυλότοιχοι τόσο ψηλοί

κάτι πορτίτσες με καρφιά και δυνατές αμπάρες,

χαγιάτια μέσα που κοιτούν την ανθισμένη τους αυλή

διβανιλίκια που κρατούν των πάππων τις λαχτάρες..."

(Διονύσιος Μανέντης από το "Κοζάνη")

 

"Άυλα μάτια που γλυκά τα βράδια με κοιτάτε

εκστατικά και έκθαμπα στ' ονείρου μου το φως.

Άυλα μάτια που γλυκά τα βράδια με κοιτάτε

πόθησα μες στα φώτα σας το θάνατο να βρω"

(Τάκης Γκοσιόπουλος από τα "Άυλα μάτια")

(c) CD | Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης | 2002 | Πηγή: d58