Ο Νικόλας Άσιμος (1949-1988) αποτελεί μιαν απολύτως sui generis περίπτωση τραγουδοποιού μέσα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Αυτοκαταστροφική φύση, έξω από κάθε συμβατική αντίληψη για τη ζωή, έζησε το σύντομο βίο του και έφησε ένα μικρό μουσικό έργο, τα οποία (βίος και έργο) δεν έπαψαν ποτέ, κοντά 35 χρόνια ήδη μετά την αυτοχειρία του, να προκαλούν το ενδιαφέρον και να μελετώνται από κάποιους με φανατισμό και θρησκευτική σχεδόν προσήλωση.
Κι όμως ο Νικόλαος Ασημόπουλος, πριν γίνει ο διάσημος ...Άσιμος (δηλαδή: απρόσιτος, απλησίαστος), υπήρξε φιλομαθής κι έκανε μιαν απόπειρα να ακολουθήσει τη συμβατική οδό φοιτώντας στη φιλοσοφική σχολή. Φαίνεται κιόλας αυτό μέσα στα τραγούδια του. Συχνές αναφορές σε έννοιες και πράγματα λόγιας φύσης, σουρρεαλιστικά παρατεθειμένα, που χτίζονται πρώτα επιτήδεια, για να έχει όλο το περιθώριο μετά να τους δώσει το χαριστικό λάκτισμα και να τα ισοπεδώσει! Λόγος καυστικός, περιπαικτικός, ανατρεπτικός, θυμωμένος αλλά και τρυφερός. Γυρεύει εναγώνια την ανθρώπινη επαφή, αλλά και τη χλευάζει, όταν νιώθει ότι δεν μπορεί να την κατακτήσει. Απολωλώς και άσωτος με το σημάδι του καταραμένου στο κούτελο πορεύτηκε τον ανεπίστρεπτο δρόμο του τέλους:
"Ότι ενθάδε κείμεθα,
ω ξείν', αγγέλειν
κι απολωλότες είμεθα
απ' την αγέλην"...
Με το δίσκο "Ο Ξαναπές" ο Άσιμος έκανε την πρώτη του (και μοναδική) επίσημη εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία με μια ολοκληρωμένη δουλειά και με όρους επαγγελματικής παραγωγής. Είχε προηγηθεί μόνο ένα 45άρι του στα 1975 με δύο τραγούδια ("Ο Ρωμιός", "Ο μηχανισμός"), τα οποία περιέχονται στον μεταθανάτιο δίσκο του "Στο φαλημέντο του κόσμου - Γιουσουρούμ" (στην έκδοση του περιοδικού "ΔΙΦΩΝΟ", τεύχος 54, 2000).
Στο "Ξαναπές" περιλαμβάνονται δέκα τραγούδια που ήταν ήδη γνωστά στους κύκλους του Άσιμου μέσα από μια σειρά αυτοσχέδιων κασετών, τις οποίες διακινούσε "παράνομα" ο ίδιος. Τα τραγούδια συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού τους, όπως τα περιγράψαμε πιο πάνω. Μουσικά φλερτάρουν χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφές με διάφορα είδη τραγουδιού, με εμφανέστερα το ροκ και το ρεμπέτικο.
Συμπαραστάτες του σ' αυτό το τολμηρό διάβημα ήταν δύο καταξιωμένα και μεγάλα ονόματα του τραγουδιστικού κατεστημένου: Η Χαρούλα Αλεξίου και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ο τελευταίος μάλιστα ανέπτυξε τα επόμενα χρόνια μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τα τραγούδια του Άσιμου, αφού συμπεριέλαβε αρκετά απ' αυτά σε προσωπικούς του δίσκους ("Χαιρετίσματα", 1987, "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ", 1997).
Η λέξη "τολμηρό" που ανέφερα παραπάνω έχει σχέση με τις προβλέψιμες ασφαλώς αντιδράσεις που συνάντησε ο Άσιμος από το συνάφι του μετά την κυκλοφορία αυτού του δίσκου, που θεωρήθηκε ως ένα είδος προδοσίας! Αυτό είχε τελικά ως συνέπεια ότι ο διχασμένος τραγουδοποιός εξαναγκάστηκε σε απόρριψη μιας πορείας που η επιτυχία αυτού του δίσκου φαινόταν να του εξασφαλίζει. Έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του δεν επιχείρησε ξανά να βγάλει επισήμως άλλα τραγούδια. Επανήλθε στις "πειρατικές" του κασέτες και στη σιωπή του...
(c) CD | Minos | 1982 | Πηγή: d58
2 σχόλια:
Ευχαριστούμε για την παρουσίαση, αλλά πώς στοιχειοθετείται το ότι "εξαναγκάστηκε σε απόρριψη";
Αυτό που ρωτάς προκύπτει αβίαστα από τη φράση που προηγείται. Όταν το συγκεκριμένο περιβάλλον όπου κινούνταν αντιμετώπισε ως προδοσία τη σχέση του με το δισκογραφικό κατεστημένο, αυτό προφανώς ματαίωσε οποιαδήποτε τυχόν σχέδια μπορεί να έκανε για μια επαγγελματική καριέρα που του άνοιγε η έκδοση του δίσκου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ξαναγύρισε στο λαγούμι του σαν βρεγμένη γάτα μπαίνοντας βαθύτερα πια σε ένα ψυχαναγκαστικό λούκι απ' όπου δεν ξαναβγήκε ποτέ ως το τέλος...
Δημοσίευση σχολίου