Τα Ημερολόγια του Νίκου Ξυδάκη μας παραπέμπουν στην έξυπνη ιδέα της μουσικής που περιγράφει τις εποχές και τους μήνες του χρόνου, μια ιδέα πολύ παλιά που χάνεται στα βάθη των αιώνων της λόγιας μουσικής παράδοσης. Η πρώτη σκέψη όλων προφανώς ανατρέχει στις περίφημες "Τέσσερις εποχές" (Le quattro stagioni) του Antonio Vivaldi στα χρόνια του Μπαρόκ, ενώ μέσω του αριστουργηματικού ορατορίου "Οι εποχές" του Joseph Haydn φτάνει μέχρι τα χρόνια του ρομαντισμού (Tchaikovsky) και ως 20ο αιώνα (Glazunov).
Επόμενο λοιπόν ήταν ότι η ιδέα πέρασε και στο χώρο του τραγουδιού, καθώς μάλιστα μοιάζει και ευτυχής η σύμπτωση του αριθμού των μηνών του έτους με τον αριθμό των δώδεκα τραγουδιών που εξαρχής είχε καθιερωθεί ως το τυπικό περιεχόμενο ενός δίσκου μακράς διαρκείας.
Έτσι φτάνουμε στο 1972, στον απόηχο πια του Νέου Κύματος, για να βρούμε τον πρώτο ελληνικό δίσκο αποκλειστικά εμπνευσμένο από το θέμα αυτό. Συνθέτης ο Βασίλης Κουμπής (1940-2003) που υπήρξε ένας από τους πολυάριθμους δημιουργούς που ξεπετάχτηκαν μέσα από το παρεΐστικο νεοκυματικό κλίμα στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70. Έγινε γνωστός κυρίως με το τραγούδι του "Τα καραβάκια" σε στίχους Κώστα Γεωργουσόπουλου που τραγούδησε η Καίτη Χωματά. Οι "12 Μήνες" ήταν ο πρώτος μεγάλος του δίσκος κι από τους συντελεστές του φαίνεται ότι ο Πατσιφάς θέλησε να υποστηρίξει τον συνθέτη με μια καλή παραγωγή. Οι στίχοι στηρίζονται στην απλή κι έξυπνη ιδέα να περιγράψουν με τη σειρά τους δώδεκα μήνες του χρόνου, για να σχηματιστεί έτσι ο τυπικός κύκλος των δώδεκα τραγουδιών. Γράφτηκαν από τον παραγωγικότατο εκείνη την εποχή Λευτέρη Παπαδόπουλο, που εδώ μας έδωσε μια σειρά απλών και, όπως πάντα, καλογραμμένων στίχων, χωρίς πάντως να ανήκουν στις ξεχωριστές του στιγμές.
Οι τραγουδιστές ήταν από τα πρώτα ονόματα που διέθετε η Lyra εκείνη την εποχή: Μιχάλης Βιολάρης, Ρένα Κουμιώτη, Πόπη Αστεριάδη και ο καινούργιος της παρέας Γιάννης Θωμόπουλος, που μας είχε συστηθεί λίγο νωρίτερα με το δίσκο "Μέρες του καλοκαιριού" του Μίμη Πλέσσα. Ο καθένας ερμηνεύει από τρία τραγούδια.
Τα τραγούδια κινούνται στο τυπικό υστερονεοκυματικό κλίμα και ακούγονται ευχάριστα, παρόλο που δεν γνώρισαν επιτυχία. Το γνωστότερο απ' όλα είναι ο "Μάρτης" με τον ωραίο γοργό ρυθμό του. Στα υπόλοιπα κυριαρχεί ο ζεϊμπέκικος και ο χασάπικος ρυθμός, που ήταν και οι επικρατέστεροι τότε στο ελληνικό τραγούδι. Τα πιο μελωδικά κομμάτια αποδίδει με ευαισθησία η υπέροχη Πόπη Αστεριάδη.
(c) CD | Lyra | 1972 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου