Λέγαμε χθες ότι ο Νικόλας Άσιμος αξιώθηκε να εκδώσει μόλις έναν ολοκληρωμένο δίσκο στη σύντομη ζωή του, αφού οι αντιδράσεις που ακολούθησαν τον επανέφεραν στη σιωπή και το μοναχικό περιθωριακό του δρόμο. Έμειναν έτσι στα αρχεία κάμποσες ακόμα επαγγελματικές ηχογραφήσεις που ο ίδιος δε θέλησε να δισκογραφηθούν όσο ζούσε, με εξαίρεση βέβαια πέντε τραγούδια που ερμήνευσε, σε δεύτερη πάντως εκτέλεση, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1987 στο δίσκο του "Χαιρετίσματα".
Ωστόσο η εταιρία, προφανώς εκμεταλλευόμενη και το ενδιαφέρον του κοινού που προκάλεσε ο τρόπος με τον οποίο ο εκκεντρικός τραγουδοποιός τερμάτισε τη ζωή του, λίγο μετά το μοιραίο γεγονός έδωσε στην κυκλοφορία κάποιες από αυτές τις ηχογραφήσεις που αποτέλεσαν έτσι τη δεύτερη προσωπική δουλειά του καλλιτέχνη, έστω και μεταθανάτια.
Ο δίσκος φέρει το χαρακτηριστικό τίτλο "Το Φανάρι του Διογένη" παρμένο από το ομότιτλο τραγούδι, αλλά σημειολογικά πολύ ταιριαστό με τα χαρακτηριστικά του βίου του συνθέτη. Πρόκειται βέβαια για μια συλλογή σκόρπιων ηχογραφήσεων που πάντως παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και σε μουσικό, αλλά και σε στιχουργικό επίπεδο. Τα γνωστά χαρακτηριστικά του Άσιμου βρίσκονται κι εδώ αναπτυγμένα με αδρά χρώματα, αλλά κυριαρχούν οι τρυφερές στιγμές της ερωτικής μοναξιάς και αναζήτησης.
Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι κάποια τραγούδια μοιάζουν να προφητεύουν το μοιραίο συμβάν, όπως το εναρκτήριο με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο "Μπαγάσας", όπου ο Νικόλας συνομιλεί περιπαικτικά με τον ήδη νεκρό εαυτό του! Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πώς ακριβώς μπορεί να λειτουργούσε στο μυαλό του η φράση "Βρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω...". Ομολογώ ότι μπαίνω στον πειρασμό να συνδυάζω αυτό το στίχο με τα λόγια του Καρυωτάκη ("Η ευτυχία μου, σκέφτομαι, θα 'ναι ζήτημα ύψους...") από το ποίημα "Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο" που τα έγραψε κοιτώντας επίμονα το ταβάνι του δωματίου του, απ' όπου σκεφτόταν να κρεμαστεί...
Ο δίσκος κλείνει με ένα σπουδαίο τραγούδι που αποτελεί μελοποίηση του ποιήματος "Ουλαλούμ" του ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα. Στην ερμηνεία κάποιων τραγουδιών συμμετέχει και η Σωτηρία Λεονάρδου, η οποία πάντως στο εξώφυλλο αναφέρεται ως Σοφία! Σημειώνω επίσης ότι μερικά από αυτά τα τραγούδια τα ερμήνευσε στη συνέχεια και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
(c) CD | Minos | 1989 | Πηγή: d58
1 σχόλιο:
Ευχαριστούμε! Ο παραλληλισμός που έχεις κάνει με το ποίημα του Καρυωτάκη είναι συγκλονιστικός. Και ναι, το Ουλαλούμ είναι ένα σπουδαίο τραγούδι, από τα ωραιότερα νομίζω της ελληνικής δισκογραφίας. Εκεί που τραγουδά “πάταγα γω στραβός μες στα νερά”, είναι σαν ακούς τα νερά να ανακινούνται.
Δημοσίευση σχολίου