Γιώργος Ανδρέου, Τ. Τσανακλίδου: Τραγούδια του παράξενου κόσμου (1995)

Θα σταθούμε σήμερα σε έναν όμορφο δίσκο από τη χρυσή τριετία (1994-1996) της δισκογραφικής δραστηριότητας του Γιώργου Ανδρέου, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το 1994, όπως είδαμε χθες,  κυκλοφόρησε ο επετειακός του δίσκος "Δέκα τελευταία χρόνια", το 1995 τα "Τραγούδια του παράξενου κόσμου", ενώ το 1996 απανωτά άλλοι δύο, πρώτα η σπουδαία "Μικρή Πατρίδα" κι αμέσως μετά η "Αρζεντίνα". Στη συνέχεια αραίωσε λίγο την παραγωγικότητά του, η οποία πάντως έφτασε σε μια σημαντική κορύφωση το 2000 με τo θαυμάσιo "Χελιδόνια της βροχής".

Τα "Τραγούδια του παράξενου κόσμου" λοιπόν είναι ένας δίσκος εξολοκλήρου γραμμένος όχι μόνο πάνω στη φωνή της υπέροχης Τάνιας Τσανακλίδου, αλλά ακόμα και πάνω στα ιδιαίτερα βιωματικά και χαρακτηρολογικά της στοιχεία. Ως αίσθηση λοιπόν θυμίζει κάτι από το εξομολογητικό "Μαμάω γερνάω" (1988) του Σταμάτη Κραουνάκη. Μουσικά ωστόσο ακολουθεί άλλους δρόμους, στη γραμμή της ρυθμικής και μελωδικής ιδιοσυγκρασίας του συνθέτη. Έχουμε κάποια τραγούδια με έντονη ρυθμική αγωγή, απ' αυτά που κάνουν αίσθηση με το πρώτο κιόλας άκουσμα παρά τη διάχυτη μελαγχολία που τα διακρίνει, όπως τα "Η μάνα μου στον ουρανό", "Πεθύμησα ένα σύννεφο" και "Σκόρπια". Κάποια άλλα σε πιο ορθόδοξη και κλασική γραμμή που επιβάλλουν την ανάγκη για πολλαπλές ακροάσεις, όπως το υποβλητικό χασάπικο "Ακαριαία". Και κάποια απέραντα τρυφερά και ευαίσθητα που διεκδικούν επιτακτικά μια μόνιμη θέση στη φωλιά των αισθημάτων μας, όπως το αισθαντικότατο "Γεφύρι ξεχασμένο", μουσικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά, μια καθαρή και ακριβή μελωδία για φωνή και πιάνο που καθηλώνει.

Οι στίχοι στα περισσότερα τραγούδια είναι γραμμένοι από τον ίδιο τον συνθέτη. Έχουμε επίσης στίχους του Μιχάλη Γκανά, της Ελένης Αφεντάκη, του Θοδωρή Γκόνη και του ποιητή Γιώργου Χρονά.

Στον επίλογο του δίσκου βρίσκουμε δύο ορχηστρικά κομμάτια βασιμένα σε τραγούδια που προηγούνται. Το τελευταίο συνοψίζει οργανικά τα βασικά μουσικά μοτίβα που διατρέχουν ολόκληρο το δίσκο, κάτι σαν τις overtures (εισαγωγές) της όπερας, ας πούμε. Οι ερμηνείες της Τάνιας Τσανακλίδου αποδεικνύουν πόσο σπουδαία κι εκφραστική φωνή διαθέτει.

Μικρό ίσως μειονέκτημα του δίσκου σε τεχνικό επίπεδο είναι μια σχετική έλλειψη ισορροπίας στη στάθμη της έντασης φωνής και ορχήστρας, όπου νιώθει κανείς κάποιες στιγμές τη φωνή να πνίγεται πίσω από τα φορτίσιμα της οργανικής συνοδείας.

(c) CD | WEA | 1995 | Πηγή: d58