.jpg)
Η προσωπική πορεία που ξεκίνησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου το 1990 με το άλμπουμ "Φωνές" απέφερε αρκετές επιτυχίες που τον καταξίωσαν σ' ένα ευρύτερο κοινό, αλλά και ουκ ολίγες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, χάρις στις οποίες είχε σταδιακά αρχίσει να απομακρύνεται από τις αυθεντικές ροκ καταβολές του και να ενσωματώνει στη μουσική του στοιχεία της "έντεχνης" περιοχής, πράγμα που ενισχύθηκε και από το ενδιαφέρον του για την κινηματογραφική μουσική.
Ωστόσο μετά την πετυχημένη αυτή περιπλάνηση που κάλυψε ολόκληρη τη δεκαετία του '90, λες και τον κατέλαβε ξαφνικά ένα συναίσθημα ενοχής κι αποφάσισε να κλείσει τη δεκαετία με ένα δίσκο που σηματοδοτούσε μια δυναμική επιστροφή στις "ρίζες" του, στην εποχή των Φατμέ και του αυθεντικού ροκ ήχου. Έτσι προέκυψε το άλμπουμ "Παιχνίδια με τον διάβολο" που μοιάζει με ένα μανιφέστο της μουσικής του προσωπικότητας, μια επιτομή των μουσικών του κατακτήσεων με χορταστικό υλικό αυθεντικής έμπνευσης και διάρκειας σχεδόν μίας ώρας, όπου έχουν χωρέσει τα πάντα!
Χωρίς αμφιβολία, θα έλεγα ότι τα "Παιχνίδια με τον διάβολο" μας αποκαλύπτουν έναν ολοκληρωμένο δημιουργό στην κορυφαία στιγμή της πορείας του στο ελληνικό τραγούδι. Ήδη με τα δυο εναρκτήρια τραγούδια ("Τι έχει μείνει απ' τη φωτιά", "Παιχνίδια με τον διάβολο") μας δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι οι Φατμέ είναι πάλι ζωντανοί και παρόντες με τη γνήσια ροκ φορεσιά τους. Αλλά και η αυθεντική μελωδική έμπνευση του δημιουργού εδώ καταφέρνει να μας γοητεύσει βαθιά κι αδυσώπητα, ιδιαίτερα με τις εξαίσιες λυρικές μπαλάντες "Δε μας συγχωρώ" και "Δε σου 'χω πει ακόμα τίποτα". Η πρώτη μάλιστα κουβαλάει και τα ίχνη της λαϊκής εκτροπής του, καθώς αναπτύσσεται σε ρυθμό ...ζεϊμπέκικου! Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι, όπως είχε αρχίσει εκείνη τη εποχή να γίνεται συρμός στη δισκογραφία, ο δίσκος ολοκληρώνεται με ένα "κρυφό" τραγούδι που δεν αναγράφεται στους τίτλους, διάρκειας σχεδόν εννέα λεπτών!
(c) CD | Mercury | 1999 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου