.jpg)
Το 1975 κυκλοφόρησε ο τέταρτος κατά σειρά προσωπικός δίσκος του Γιάννη Πάριου με τίτλο "Έρχονται στιγμές", ο οποίος αποτελεί ορόσημο στη μεγάλη καριέρα του τραγουδιστή, αφού σηματοδότησε μια στροφή της ερμηνευτικής του μανιέρας προς ένα ύφος προσαρμοσμένο στα διεθνή πρότυπα σε μια εποχή που η δισκογραφία ήταν εμφανές πλέον ότι είχε αρχίσει να δίνει το προβάδισμα στον τραγουδιστή είδωλο αφήνοντας σε δεύτερο ρόλο τους δημιουργούς (συνθέτες και στιχουργούς). Συγχρόνως ο δίσκος αυτός γνώρισε τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό, ώστε να επιβραβευτεί με την απονομή "χρυσού" δίσκου για πρώτη φορά στον τραγουδιστή θέτοντας έτσι τις ισχυρές βάσεις της μεγάλης καριέρας που επρόκειτο να ακολουθήσει με συνεχείς βραβεύσεις είτε με χρυσούς, είτε και με πλατινένιους δίσκους.
Το τραγούδι που έσπασε ταμεία και έδωσε το ισχυρό έναυσμα για τη νέα φάση της καριέρας του τραγουδιστή ήταν το "Ποτέ δε σε ξεχνώ", το οποίο ήταν διασκευή στα ελληνικά με στίχους του Πυθαγόρα ενός ξένου τραγουδιού που μόλις είχε κυκλοφορήσει στη Γαλλία με τίτλο "El Bimbo" γραμμένο από τον Γαλλοτυνήσιο τραγουδοποιό Claude Morgan. Μάλιστα το συγκεκριμένο τραγούδι μπήκε στο δίσκο την τελευταία στιγμή και μετά την επιμονή του παραγωγού Μάκη Μάτσα, όπως μας εξομολογείται ο ίδιος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο "Πίσω απ' τη μαρκίζα" (2014), παρακάμπτοντας τις αρχικές αντιρρήσεις του Πάριου, αλλά και του παραγωγού Αχιλλέα Θεοφίλου που υποστήριζαν ότι δεν πάταγε στη φωνή του τραγουδιστή!
Παρά την τρομακτική επιτυχία του συγκεκριμένου τραγουδιού, προσωπικά θεωρώ ότι ο δίσκος διαθέτει πολλές άλλες ωραιότερες στιγμές, όπως το τρυφερό τραγούδι που έδωσε και τον τίτλο στο δίσκο γραμμένο από τον Στέλιο Ζαφειρίου σε στίχους του Πυθαγόρα, αλλά και μερικά τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού ("Ούτε συζήτηση", "Με συγχωρείς", "Γιαυτό σε χώρισα"), ένα τραγούδι του Λυκούργου Μαρκέα ("Κάτι ξέρεις εσύ"), άλλο ένα του Νίκου Καρβέλα ("Για πάντα") και κυρίως το ακροτελεύτιο ("Παλιοχαλάσματα") των Σπύρου Παπαβασιλείου και Τάσου Οικονόμου που κλείνει όμορφα το δίσκο.
(c) CD | Minos | 1975 | Πηγή: d58
2 σχόλια:
Σχετικά με τα "εξελληνισμένα" τραγούδια, είναι πολύ ενδιαφέρον το πόσο ωραία γινόταν η μεταφορά τους στα Ελληνικά δεδομένα. Πέρα από τις πολύ καλύτερες φωνές που είχαμε, οι συνθέτες και ενορχηστρωτές παρουσίασαν μια πολύ πιο ολοκληρωμένη και πλούσια μουσική απόδοση. Κρίμα που χάθηκε τέτοια παράδοση....
Σωστά το θέτεις. Ο Γιάννης Πάριος (λιγότερο ο Γιάννης Πουλόπουλος που είχε ήδη αρχίσει να παρακμάζει φωνητικά) διέθετε την ωραιότερη ανδρική φωνή της εποχής του και είχε την αμέριστη υποστήριξη της παραγωγής με ενορχηστρωτές επιπέδου Κώστα Κλάββα, οπότε το αποτέλεσμα ήταν άριστο.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω ότι προσωπικά ποτέ δεν είχα κανένα πρόβλημα με τις περίφημες ελληνοποιήσεις των "ινδικών" τραγουδιών παλιότερα (εκτός από την καταδικαστέα υστεροβουλία να μην αναφέρονται οι πηγές τους), γιατί στα χέρια άξιων λαϊκών δημιουργών, όπως ο Απόστολος Καλδάρας ή ο Μπάμπης Μπακάλης, προέκυψαν πάμπολλα ωραία τραγούδια που εγώ τουλάχιστον πάντα τα έβρισκα καλύτερα από όσα πρωτότυπα έχω ακούσει!
Δημοσίευση σχολίου