Μέσα στην πρώτη δεκαετία της καριέρας του και παράλληλα με τη στενή συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι ο Βασίλης Λέκκας έδειξε τις ερμηνευτικές του ανησυχίες αναζητώντας το αυτόνομο στίγμα του. Το 1985 μάλιστα είχε λάβει μέρος σε δυο πρωτότυπες δισκογραφικές κυκλοφορίες με μουσική Μιχάλη Γρηγορίου ("Ο Οδυσσέας στο ποτάμι") και Μιχάλη Τρανουδάκη ("Μυθολογία του Σαββάτου") δίπλα στη Σαβίνα Γιαννάτου και τη Μαρία Δημητριάδη αντίστοιχα.
Ωστόσο η οριστική αποκοπή του από τον ομφάλιο χατζιδακικό του λώρο ήρθε, όταν συναντήθηκε ο δρόμος του με τον Γιάννη Σπάθα, οπότε πλέον και μπόρεσε να παρουσιάσει αρκετές ολοκληρωμένες προσωπικές δουλειές, έστω κι αν ποτέ δεν έπαψε να συμπράττει και με άλλους καλλιτέχνες. Η αρχή έγινε το 1989 με τον κύκλο "Σύντομα όνειρα", η επιτυχία του οποίου οδήγησε αναπόφευκτα και σε μια επανάληψη του εγχειρήματος που ήρθε δυο χρόνια αργότερα με το δίσκο "Κλασικά εικονογραφημένα" (1991), πάλι σε στίχους του Ευγένιου Αρανίτση.
Για να είμαστε ακριβείς πάντως, πρέπει να επισημάνουμε ότι η επανάληψη της συνταγής πάνω στην πετυχημένη "χημεία" των τριών συνεργατών δε σημαίνει ότι τα τραγούδια των "Κλασικών εικονογραφημένων" αντιγράφουν τα τραγούδια της προηγούμενης δουλειάς, καθώς εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε μια πιο διεισδυτική διάθεση των δημιουργών σε βαθύτερα πεδία μέσα σε μια κλειστοφοβική και εντελώς εσωστρεφή ατμόσφαιρα, η οποία αποτυπώνεται ανάγλυφα στο εναρκτήριο τραγούδι ("Η νύχτα"), το οποίο ακούστηκε άλλωστε και περισσότερο από το συγκεκριμένο δίσκο. Τις απλές και εύληπτες μελωδίες διαδέχονται δύσκαμπτα ρυθμικά σχήματα που καθιστούν τα περισσότερα τραγούδια πιο δυσπρόσιτα. Η ενορχήστρωση διαμορφώνει περίτεχνα ηλεκτρικά τοπία, μέσα στα οποία ο τραγουδιστής καταφέρνει να πλανάται αέρινος και καίριος στις φωνητικές του ακροβασίες.
Το δύσκολο εγχείρημα διεκπεραιώνουν άξιοι μουσικοί μαεστρικά καθοδηγημένοι από τον συνθέτη και ενορχηστρωτή. Ο Γιώργος Κοντραφούρης και ο Τάκης Φαραζής παίζουν πιάνο, ο Θύμιος Παπαδόπουλος πνευστά, ο Γιώργος Τρανταλίδης κρουστά, ο Πλούταρχος Ρεμπούτσικας βιολοντσέλο και ακορντεόν και φυσικά ο Γιάννης Σπάθας που έχει τον πρώτο λόγο με την ακαταμάχητη γοητεία της ηλεκτρικής του κιθάρας.
(c) CD | ΑΚΤΗ | 1991 | Πηγή: d58
1 σχόλιο:
Μέγιστος ερμηνευτής. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο με τόσο πάθος για μουσική-τραγούδια, να πάλλεται με την μουσική (με εξαίρεση τον Σταύρο). Περιμένουμε παρουσίαση για το Ασίκικο Πουλάκη. Πάντως μας έχει χαρίσει απίστευτες ερμηνείες κυρίως ζωντανά. Δεν μπορεί να γίνει παρουσίασή του χωρίς την ερμηνεία του στο "Μάνα μου Ελλάς" ή το "Του θάνατου παράγγειλα".... https://www.youtube.com/watch?v=WmKHvpstC44
Δημοσίευση σχολίου