Ο Νίκος Γούναρης σε δημοτικά και νησιώτικα τραγούδια (1996)

Όπως έχουμε ήδη τονίσει, ο σπουδαίος τροβαδούρος Νίκος Γούναρης δεν είχε φραγμούς απέναντι σε κανένα μουσικό είδος και τα υπηρέτησε λίγο πολύ όλα στα τριάντα περίπου χρόνια της ενεργού παρουσίας του στο μουσικό χώρο προσπαθώντας άλλωστε να ικανοποιεί όλα τα γούστα του ένθερμου κοινού του. Έτσι, μοιάζει πολύ περιοριστικός ο χαρακτηρισμός του ως "ελαφρού" τραγουδιστή, παρόλο που η φωνή του και το κύριο ενδιαφέρον του ήταν εστιασμένα σ' αυτό το ειδικότερο πεδίο. Τον είδαμε όμως να ερμηνεύει λαϊκά και αρχοντορεμπέτικα με την ίδια ευκολία και επιτυχία και πλήθος δημιουργών αυτού του χώρου να του εμπιστεύονται τα τραγούδια τους.

Δεν προξενεί λοιπόν εντύπωση ότι και το δημοτικό τραγούδι δεν έμεινε έξω από τα ενδιαφέροντα του Νίκου Γούναρη σε μια εποχή άλλωστε που το συγκεκριμένο είδος είχε ευρεία αποδοχή και προβαλλόταν συστηματικά ως στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, έστω κι αν αυτή η προβολή κατέληξε στη βάναυση κακοποίησή του στα χρόνια της Επταετίας. Ευτυχώς ο Νίκος Γούναρης πρόλαβε να υπηρετήσει το παραδοσιακό τραγούδι σε εποχές πιο καθαρές κι έβαλε κι αυτός τη δική του πινελιά.

Ο δίσκος της Polygram "Δημοτικά και νησιώτικα", τρίτος σε μια σειρά δίσκων αφιερωμένων στον Νίκο Γούναρη με γενικό τίτλο "Τα ωραιότερά μου τραγούδια", κυκλοφόρησε το 1996 με υλικό αντλημένο από το πλούσιο αρχείο της Fidelity από μονοφωνικές ηχογραφήσεις της δεκετίας του '50 σε δίσκους 78 στροφών που στη συνέχεια ενσωματώθηκαν σε μεταθανάτιους δίσκους 33 στροφών κατά τη δεκαετία του '60. Ο τίτλος της έκδοσης βέβαια μοιάζει προβληματικός για δυο λόγους: Πρώτα γιατί κάνει έναν αδόκιμο διαχωρισμό μεταξύ δημοτικών και νησιώτικων τραγουδιών, ενώ και τα δύο ανήκουν στην ίδια εθνική μας παράδοση. Προφανώς η διάκριση έγινε βάσει μιας αυθαίρετης αντίληψης ότι δημοτικά λέγονται μόνο τα στεριανά τραγούδια! 

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι στην πραγματικότητα ο δίσκος δεν περιλαμβάνει αυθεντικά παραδοσιακά τραγούδια, αλλά συνθέσεις του ίδιου του Γούναρη πάνω σε δημώδεις σκοπούς (τσάμικο, συρτό, καλαματιανό, μπάλο κλπ) με στίχους των Χαράλαμπου Βασιλειάδη, Κώστα Κοφινιώτη, Θάνου Σοφού και άλλων, ενώ κάποια τραγούδια έχουν και δικούς του στίχους. Εξαίρεση αποτελούν δυο νησιώτικα τραγούδια ("Πέρα στους πέρα κάμπους", "Μες στου Αιγαίου τα νησιά") που αποδίδονται με την ανάλογη διασκυή που φρόντισε και πάλι ο τραγουδιστής.

Κρίνοντας πάντως χωρίς στενά μουσικολογικά κριτήρια, αλλά μόνο βάσει του αποτελέσματος δεν μπορούμε να κρατήσουμε καμία επιφύλαξη για την εξαιρετική και πάλι ερμηνεία του μεγάλου τραγουδιστή. Αρκετά μάλιστα από τα τραγούδια αυτά αποτέλεσαν διαχρονικά σουξέ κι ακούγονταν ασταμάτητα από το ραδιόφωνο τα παλιότερα χρόνια και κυρίως τα τραγούδια "Αχ, αητέ μου" και "Εκεί ψηλά στον Άη Λια". Στην ελαφρά ορχήστρα που τα συνοδεύει χώρεσαν πάντως και το κλαρίνο και το μπουζούκι αρμονικά συνδυασμένα με την κιθάρα του τραγουδιστή. Το εξώφυλλο της έκδοσης κοσμείται με ζωγραφικό πίνακα του μεγάλου ζωγράφου Νικολάου Γύζη με τίτλο "Παππούς και εγγόνια".

(c) CD | Polygram/Fidelity | 1996 | Πηγή: d58