Το δημοφιλέστερο και μακροβιότερο από τα ανδρικά φωνητικά Τρίο που ανέδειξε η δεκαετία του '50 υπήρξε αναμφισβήτητα το περίφημο Τρίο Μπελκάντο που πρωτοεμφανίστηκε το 1954 και έκλεισε τον κύκλο του επίσημα το 2008, έστω κι αν στη μακρά αυτή διαδρομή υπήρξαν και περίοδοι απόσυρσης από την ενεργό δράση. Ιδρυτικά του μέλη ήταν οι: Βαγγέλης Μεταξάς, Γιάννης Παπαμακαρίου και Μιχάλης Ματθαίου, τον οποίο διαδέχθηκε το 1971 ο Τάκης Ελένης. Ερμηνεύοντας αδιακρίτως όλα τα είδη ελληνικού τραγουδιού κατάφεραν να αποκτήσουν τεράστια δημοτικότητα στον ελληνισμό της διασποράς, πράγμα που είχε ως συνέπεια τη μόνιμη εγκατάστασή τους το 1962 στη Νέα Υόρκη, όπου και καταπιάστηκαν συστηματικά με τη δισκογραφία ενσωματώνοντας στο ρεπερτόριό τους και ξένες μελωδίες, κυρίως λάτιν προέλευσης. Με τον επαναπατρισμό τους στα τέλη της δεκαετίας του '70 παρουσίασαν το δίσκο "Οδός επιστροφής" (1979) με πρωτότυπα τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού.
Κατά την ιδιαίτερα γόνιμη δεκαετία του '60 το Τρίο Μπελκάντο ηχογράφησε πολλούς δίσκους με υλικό επικεντρωμένο στα ελληνικά τραγούδια που ερμήνευαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις για τη διασκέδαση των Ελλήνων της Αμερικής. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας κυκλοφόρησαν και στην ελληνική αγορά δύο δίσκοι 33 στροφών με γενικό τίτλο "Τραγούδια του τόπου μας", ο πρώτος το 1968 και ο δεύτερος το 1969. Πολύ αργότερα, το 1980, κυκλοφόρησε κι ένας τρίτος δίσκος της ίδιας σειράς, ενώ το 1991 το υλικό και των τριών αυτών δίσκων επανεκδόθηκε μοιρασμένο ισοδύναμα σε δύο ψηφιακούς δίσκους.
Στην πραγματικότητα βέβαια ο πρώτος δίσκος αυτής της ιστορικής σειράς περιλαμβάνει αυτούσιο το υλικό του δίσκου "Sing & Dance to the Most Popular Greek Fovorites" που είχε εκδοθεί στη Νέα Υόρκη το 1966 από την εταιρεία Grecophon κι επανέκδόθηκε για την ελληνική αγορά το 1968 από τη Fidelity. Πρόκειται για έξι μικρές σουίτες (medley) με τέσσερα ως έξι τραγούδια η καθεμιά σε συνεχή ροή που εναλλάσσονται από είδος σε είδος μεταπηδώντας με την ίδια ευκολία από τα δημώδη και τα αυθεντικά δημοτικά τραγούδια (στεριανά ή νησιώτικα) στα ρεμπέτικα και λαϊκά (χασάπικα, ζεϊμπέκικα, χασαποσέρβικα) που τραγουδούσε εκείνη την εποχή το πανελλήνιο, όλα ομογενοποιημένα σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο ομοιογενές ύφος που υπηρετείται μαεστρικά από την ελαφρά συνοδευτική ορχήστρα.
(c) CD | Grecophon, 1966 | Fidelity, 1968 | Polygram, 1991 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου