Ο Διονύσης Σαββόπουλος έδωσε το πιο ώριμο και ολοκληρωμένο έργο του μέσα στη δεκαετία του '70 και μάλιστα το δισκογραφικό του παρών χαρακτηρίζεται από μια ανισοβαρή συχνότητα, στην οποία διακρίνονται δύο πολύ πυκνές περίοδοι ηχογραφήσεων με τρεις δίσκους η καθεμιά. Η πρώτη ήταν τη τριετία 1969-1972 με απανωτές ηχογραφήσεις των τριών κορυφαίων δίσκων ολόκληρης της καριέρας του ("Το περιβόλι του τρελού", "Μπάλλος", "Το βρόμικο ψωμί"). Ακολούθησε μία κενή τριετία χωρίς νέες ηχογραφήσεις και φτάνουμε στη δεύτερη πυκνή του τριετία 1975-1977 με τους δίσκους "Δέκα χρόνια κομμάτια", "Happy Day" και "Αχαρνής". Από κει και πέρα οι επιστροφές του στη δισκογραφία άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αραιές, για να φτάσουμε στο κλείσιμο του αιώνα, οπότε και σταματάει οριστικά πλέον να γράφει καινούργια τραγούδια, αν και παραμένει πάντα ενεργός δισκογραφικά.
Ο δίσκος λοιπόν "Δέκα χρόνια κομμάτια" που εκδόθηκε από τη Lyra το 1975 είναι οριακός για την πορεία του Διονύση Σαββόπουλου, καθώς κωδικοποιεί ένα υλικό διάσπαρτο από την ήδη δεκάχρονη παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι, μιας και οι πρώτες του σκόρπιες ηχογραφήσεις έγιναν το 1965, ενώ ταυτόχρονα περιέχει τα σπέρματα υλικού που θα αναπτυχθεί σε επόμενες δουλειές του.
Πρόκειται για ένα δίσκο με πολύ ετερόκλητο υλικό, με ηχογραφήσεις κανονικές στο στούντιο, αλλά και με αυτοσχέδιες οικιακές ηχογραφήσεις που καταγράφουν ένα είδος ημερολογίου του δημιουργού στη διαδρομή αυτής της δεκαετίας μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες είτε από τις διώξεις που υπέστη από το καθεστώς, είτε από τις εμφανίσεις του σε διάφορα μουσικά στέκια στα χρόνια της επταετίας.
Από τα 17 μέρη του δίσκου μόλις τα έξι είναι πρωτότυπα και γιαυτό στο εσώφυλλο του δίσκου βρίσκουμε τους στίχους μόνο αυτών των τραγουδιών. Πρόκειται για τα κομμάτια: "Η παράγκα" (σε δυο εκδοχές), "Το θηρίο", "Η σωματική ανάγκη", "Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ", "Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη" και "Επέτειος". Ωστόσο εδώ βρίσκουμε την οριστική και ολοκληρωμένη εκδοχή παλιότερων τραγουδιών, όπως "Οι Δεκαπέντε", "Μια θάλασσα μικρή", "Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας", "Ολαρία ολαρά", "Η θεία Μάνου", "Ζεϊμπέκικο". Το πανηγυρικό "Σαν τον Καραγκιόζη" είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα σε δίσκο 45 στροφών.
Ο δίσκος περιλαμβάνει τρεις τουλάχιστον κορυφαίες στιγμές του καλλιτέχνη που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το χρώμα τους στη συλλογική μας μνήμη. Αναφέρομαι στη συμβολική "Παράγκα", στο αγωνιστικό "Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" και στο τρυφερό "Μια θάλασσα μικρή". Αφηγηματικές γέφυρες συνδέουν τα κομμάτια μεταξύ τους. Η ιστορική "Θεία Μάνου" επιτέλους παίρνει εδώ το αληθινό της όνομα. Το εμβατήριο "Ολαρία ολαρά" ξεσπαθώνει ελεύθερο πια από τα δεσμά της λογοκρισίας. Το "Ζεϊμπέκικο" απογειώνεται από την αρρενωπή φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. Ένα παλιό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου φέρνει στο προσκήνιο τη διακριτική παρουσία της Δόμνας Σαμίου.
Και στο φινάλε η "Επέτειος" σαν ψιθυριστός, σχεδόν βαριεστημένος πρωινός διάλογος ενός ζευγαριού που προοικονομεί τη δισκογραφική συνέχεια του Διονύση με τη μακρινή "Ρεζέρβα".
(c) LP | Lyra | 1975 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου