Επιστρέφουμε πίσω σήμερα, στο ξεκίνημα του μουσικού σχήματος Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, και συγκεκριμένα στο 1982, τη χρονιά που κυκλοφόρησε από την ΕΜΙ η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους εργασία με τίτλο "Οι κακές μας πράξεις". Θυμίζω βέβαια ότι οι πρώτες τους συστάσεις με το ελληνικό μουσικόφιλο κοινό είχαν γίνει την προηγούμενη χρονιά στους πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού που διοργάνωσε στην Κέρκυρα ο Μάνος Χατζιδάκις, όπου είχαν παρουσιάσει το γνωστό τους τραγούδι "Η αγαπητικιά μου", το οποίο ενσωματώθηκε και στον πρώτο τους δίσκο.
Το 1982 λοιπόν είναι η χρονική αφετηρία της δισκογραφικής παρουσίας του σχήματος, στο οποίο πρέπει να πούμε ότι νωρίτερα πέρασε από τις τάξεις του κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου και άλλα μέλη που στη συνέχεια σχημάτισαν το συγκρότημα των Φατμέ. Οι Χάνομαi Γιατί Ρεμβάζω ξεκίνησαν με αρχικά μέλη τους Χάρη Καβαλλιεράτο, Γιώργο Φιλιππάκη, Αργύρη Αμίτση, Μιχάλη Μουστάκη και Γιάννη Κερκύρα, ενώ στην πρώτη τους δουλειά συμπράττουν ο Μιχάλης Σιγανίδης παίζοντας κοντραμπάσο, ο Θοδωρής Μανίκας που επωμίζεται και την παραγωγή και η Ελευθερία Αρβανιτάκη που συμμετέχει σε κάποια φωνητικά.
Ο δισκος περιέχει μερικά πολύ όμορφα και μελωδικά τραγούδια. Ακούστηκαν ίσως λίγο παραπάνω τα: "Η αγαπητικιά μου" και το "Αγαπούλα κρυφή". Νομίζω όμως ότι υπάρχουν κι άλλες εκλεκτές στιγμές, όπως τα τρυφερά "Τραγούδι του παιδιού" και "Μικρή θεά", το λαϊκότροπο "Δε θα 'ναι έτσι" που ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη και το αρχαιότροπο "Διόνυσος" με την περίτεχνη οργανική coda στο φινάλε. Οι ίδιοι σημειώνουν στο οπισθόφυλλο γι' αυτή την πρωτόλεια εργασία τους: «Οι κακές μας πράξεις είναι τραγούδια που δεν έχουν κεραυνοβοληθεί από μεγαλίστικη συμπεριφορά. Είναι βγαλμένα από το παιχνίδι και τις ζαβολιές του – γι’ αυτό έχουν τη γοητεία να σ’ αφήνουν ανικανοποίητο …Έρχονται σα μεσημέρι με πανί και τολμούν να υποκύπτουν στην επιθυμία να κάνουν χαρούμενους και λυπητερούς περιπάτους ανάμεσά μας».
Έτσι είναι αυτά τα παράξενα τραγούδια που εμφανίστηκαν ξαφνικά σαν μια εναλλακτική πρόταση στον κυρίαρχο ήχο της εποχής. Ένα κράμα χαράς και παιχνιδιού με διάχυτη μελαγχολία, ένας ήχος που παίζει με διάφορα μουσικά χρώματα άλλοτε παραπέμποντας στο παλιό κανταδόρικο τραγούδι κι άλλοτε σε άλλους ηχοχρωματισμούς ρετρό ή σύγχρονους με περίτεχνους οργανικούς συνδυασμούς φλάουτου, κιθάρας, ακορντεόν, μαντολίνου και πνευστών. Ήταν μια αρχή πολλά υποσχόμενη κι αυτή η υπόσχεση θα επιβεβαιωθεί με τον πιο πειστικό τρόπο στα κατοπινά χρόνια.
(c) CD | EMI | 1982 | πηγή: rat/d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου