Το διαρκές ενδιαφέρον του Νίκου Ξυδάκη για τη σκηνική μουσική είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά σημαντικών δισκογραφικών καταθέσεων αφιερωμένων σ' αυτό το πεδίο. Θυμίζω κάποιους τίτλους: Ευριπίδου Ηλέκτρα (1990), Η Βουή του μύθου (1996), Το αμάρτημα της μητρός μου (1999), Ευριπίδη Εκάβη (2000), Μελτεμάκι-Φιντανάκι-Λεπρέντης (2000), χωρίς να υπολογίζω την πλούσια, αν και άγνωστη και κυρίως ανέκδοτη κινηματογραφική του μουσική, με εξαίρεση φυσικά τη "Μανία" (1985).
Μια από τις πιο όμορφες θεατρικές μουσικές του συνθέτη είναι αυτή που γράφτηκε το 1991 για τη "Βενετσιάνα", έργο ανώνυμου Βενετού δραματουργού, που παίχτηκε εκείνη τη χρονιά από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου.
Πρόκειται για έναν ωραιότατο κύκλο έξι τραγουδιών διανθισμένων με οργανικές γέφυρες λειτουργικού χαρακτήρα που εμπεριέχουν εν σπέρματι τις μελωδικές αφετηρίες των τραγουδιών. Τους στίχους έγραψε και πάλι ο Θοδωρής Γκόνης, ένας άνθρωπος εμποτισμένος με τα μυστικά της θεατρικής τέχνης, την οποία άλλωστε υπηρετεί με συνέπεια επί χρόνια είτε ως συγγραφέας, είτε ως σκηνοθέτης. Βασικός ερμηνευτής είναι ο ίδιος ο συνθέτης με τη συμμετοχή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Τα δυο κεντρικά τραγούδια του δίσκου ("Το τραγούδι του Δόγη", "Ο γιος του ανέμου") είναι από τα ωραιότερα του συνθέτη, ο οποίος υπογράφει και την ενορχήστρωση με τη σύμπραξη του Γιώργου Ανδρέου. Το κανονάκι του Πέτρου Ταμπούρη δεσπόζει και πάλι, ενώ τον χαρακτηριστικό βενετσιάνικο ήχο του μαντολίνου αποδίδει ο Σπύρος Γκούμας. Το όμορφο εξώφυλλο σχεδίασε για μια ακόμη φορά ο Αλέξης Κυριτσόπουλος.
(c) LP | Lyra | 1993 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου