Το διπλό άλμπουμ "24 Τραγούδια" που κυκλοφόρησε από τη Minos το 1977, αποτελεί την 4η προσωπική κατάθεση της Χαρούλας Αλεξίου και μοιάζει σαν μια κωδικοποίηση του μέχρι τότε ερμηνευτικού της ρεπερτορίου που απλώνεται από το σμυρνέικο και προπολεμικό ρεμπέτικο μέχρι το κλασικό λαϊκό και "έντεχνο" τραγούδι, χωρίς να παραλείπει και το δημοτικό, στο οποίο άλλωστε αργότερα θα αφιερώσει μια ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία ("Τα τραγούδια της γης μου", 1981).
Από τη σμυρνέικη λοιπόν σχολή ξεχώρισε εμπορικά η πολυτραγουδισμένη "Μανταλιώ" διασκευασμένη από τον Γιάννη Κυριαζή, το τρίτο μεγάλο σουξέ της τραγουδίστριας στο ίδιο ύφος μετά τη "Δημητρούλα" και τη "Γκαρσόνα".
Από τα υπόλοιπα τραγούδια αξιοσημείωτο είναι ότι τα περισσότερα έχουν στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου σε ξεχωριστές συνεργασίες με τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Νίκο Τάτση, τον Τάσο Καρακατσάνη και τον Μιχάλη Τερζή. Ξεχωρίζουν οι δυο όμορφες μπαλάντες του Γιάννη Σπανού ("Οι Κυριακές στην Κατερίνη", "Σε ψάχνω"), επίσης δυο ωραιότατες λαϊκές μπαλάντες του Γιώργου Ζαμπέτα ("Τι γλυκό να σ' αγαπούν", "Το ξέρω πια δε μ' αγαπάς"), αλλά και δυο όμορφα λαϊκά τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου ("Χρόνια χελιδόνια", "Όλες του κόσμου οι Κυριακές"). Πάνω απ' όλα όμως ξεχωρίζει το αριστουργηματικό τραγούδι "Το Ανεστάκι" του Νίκου Τάτση γραμμένο σε παραδοσιακούς χρωματισμούς, ένα έξοχο δείγμα της υψηλής ποιητικής στιχουργικής του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μια από τις ακρώρειες στην ερμηνευτική πορεία της Αλεξίου.
Ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης μια πολύ τρυφερή επανεκτέλεση του "Χάθηκα" από τους "Λιποτάκτες" του Μίκη Θεοδωράκη, άλλες δυο ευαίσθητες μπαλάντες του Τάσου Καρακατσάνη ("Μόνος ήσουν πάντα") και του Νίκου Τζαβάρα ("Εν Βελγίω") και μερικά ακόμη τραγούδια. Στο σμυρναίικο "Ο δερβίσης και η Άννα" συμμετέχει ερμηνευτικά και ο Γιώργος Νταλάρας, ενώ η έκδοση ολοκληρώνεται με την "Οδό Αριστοτέλους" παρμένη αυτούσια από τον ομώνυμο δίσκο του Γιάννη Σπανού, μια μελωδία αγέραστης ομορφιάς που συνιστά και την κορυφαία ερμηνευτική στιγμή της Χαρούλας στη δεκαετία του '70.
Επισημαίνω ότι στη νεότερη ψηφιακή επανέκδοση το υλικό των δύο αναλογικών δίσκων περιορίστηκε σε ένα ψηφιακό δίσκο αλλά με αντίστροφη σειρά των δύο αναλογικών δίσκων, με αποτέλεσμα να χάνεται η αίσθηση της πρώτης έκδοσης με 24 κομμάτια κι ένα παραπανήσιο στο τέλος, την "Οδό Αριστοτέλους", σαν το κερασάκι μιας γιορταστικής τούρτας.
(c) 2LP | Minos | 1977 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου