Χάρις Αλεξίου, αρ. 2 (1976)

Ένα χρόνο μετά τον πρώτο προσωπικό της δίσκο η Χάρις Αλεξίου μας έδωσε και τον δεύτερο, την ίδια χρονιά που συγχρόνως ηχογράφησε κι έναν ακόμη αποκλειστικά δικό της δίσκο, τις "Λαϊκές Κυριακές", με τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή.

Ο δεύτερος λοιπόν δίσκος της τραγουδίστριας, όπως ήταν αναμενόμενο - σύμφωνα και με τις επιταγές του marketing - επαναλαμβάνει την πετυχημένη συνταγή του πρώτου κι έτσι έχουμε και πάλι μια επιλογή τραγουδιών σε επανεκτέλεση από τη σμυρνέικη σχολή μαζί με πρωτότυπα λαϊκά τραγούδια σύγχρονων δημιουργών.

Από την πρώτη κατηγορία έχουμε τέσσερα τραγούδια, δύο και πάλι του αρχιμάστορα της σμυρνέικης σχολής Παναγιώτη Τούντα ("Το Ερηνάκι", "Η γκαρσόνα") και άλλα δύο παραδοσιακά μικρασιάτικα σε διασκευή του Γιάννη Κυριαζή ("Ο ντόκτορ", "Καληνυχτιά"). Η "Γκαρσόνα" αναδείχθηκε στο μεγάλο σουξέ του δίσκου, ανάλογης εμβέλειας με το "Δημητρούλα μου" της προηγούμενης χρονιάς.

Το υπόλοιπο υλικό του δίσκου μοιράζονται εξίσου, με τρία τραγούδια ο καθένας, οι συνθέτες Δήμος Μούτσης, Χρήστος Νικολόπουλος και Γιάννης Σπανός. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα τραγούδια του Μούτση, όλα σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στην αρχική έκδοση έφεραν το όνομα του αδελφού της τραγουδίστριας Γιώργου Σαρή ως συνθέτη, προφανώς λόγω της συμβατικής δέσμευσης του Μούτση εκείνη την περίοδο με την ανταγωνιστική (τότε) εταιρία Columbia. Τα τραγούδια του Νικολόπουλου έχουν στίχους του Πυθαγόρα και κινούνται στον απόηχο της τεράστιας επιτυχίας των δύο δημιουργών την προηγούμενη χρονιά με το "Υπάρχω" του Στέλιου Καζαντζίδη.

Άφησα σκόπιμα για το τέλος τα τρία τραγούδια του Γιάννη Σπανού. Γιατί με την έντονη μελωδικότητα και αισθαντική τους ατμόσφαιρα ξεχωρίζουν εντελώς από το ύφος του υπόλοιπου δίσκου και δίνουν την ευκαιρία στη μεγάλη ερμηνεύτρια να αναδείξει την ευαίσθητη και λυρική πλευρά του τεράστιου ερμηνευτικού της ταλέντου. Τα δύο από αυτά ("Πώς να σε λησμονήσω", "Κίτρινη πόλη") έχουν στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενώ το τρίτο ("Λιναρντό") προέρχεται από τη "γαλλική" περίοδο του συνθέτη και πρώτος το είχε τραγουδήσει ο Marcel Rothel το 1965. Οι ελληνικοί στίχοι είναι του Αλέξη Αλεξόπουλου. 

Και θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω στο αγαπημένο μου από τα τρία αυτά διαμάντια, τον τρυφερό επιθανάτιο θρήνο "Πώς να σε λησμονήσω", ένα τραγούδι που στιχουργικά κινείται στην ίδια ατμόσφαιρα με δυο παλιότερα σπουδαία τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου, το "Έπεφτε βαθιά σιωπή" (από το "Δρόμο" του Πλέσσα) και τα "Χέρια" (από το "Σαββατόβραδο" του Γιάννη Σπανού. Είναι από τις αποκαλυπτικές στιγμές του τεράστιου ταλέντου αυτού του εμπνευσμένου στιχουργού που καταφέρνει ακόμη και το θάνατο να τον μετατρέψει σε πηγή ενός βαθύτατου συναισθήματος καθαρτικής ευδαιμονίας!

(c) LP | Minos | 1976 | Πηγή: d58