Μίμης Πλέσσας, Αντώνης Καλογιάννης: Τραγούδια της γειτονιάς (1980)

Η τριπλή συνεργασία του Μίμη Πλέσσα με τον Αντώνη Καλογιάννη και τον ποιητή-στιχουργό Δημήτρη Χριστοδούλου, μια συνεργασία που απέφερε το 1973 τον εξαιρετικό κύκλο τραγουδιών Για μια σταγόνα αλάτι, είχε τη συνέχειά της με το κλείσιμο της δεκαετίας του '70, όταν κυκλοφόρησε το 1980 από την Polydor το άλμπουμ Τραγούδια της γειτονιάς με τη σύμπραξη και πάλι των τριών καλλιτεχνών. Το αποτέλεσμα είναι ένας καλογραμμένος κύκλος τραγουδιών με λαϊκά χρώματα και απλή λαϊκή ενορχήστρωση που πάντως υστερεί εμφανώς σε σχέση με την παλιότερη δουλειά τους. Η ερμηνεία του Καλογιάννη αποτελεί το καλύτερο στοιχείο του δίσκου, ενώ οι στίχοι του Χριστοδούλου διαθέτουν πάντα το χαρακτηριστικό ποιητικό τους υπόστρωμα, αλλά η θεματολογία τους μοιάζει πια ξεπερασμένη. Τρία τραγούδια ίσως διατηρούν την αύρα των παλιότερων καλών στιγμών του συνθέτη: "Μάζεψε τα παραγάδια", "Έλα και πάρε ό,τι θες", "Στους σταθμούς τους ξεχασμένους". Τα υπόλοιπα είναι σαφώς λιγότερο ενδιαφέροντα.

Στο οπισθόφυλλο του δίσκου υπάρχει ένα ενδιαφέρον σημείωμα που μεταφέρω κι εδώ: «Ο συνθέτης Μίμης Πλέσσας, ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου και ο τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται για τη δημιουργία ενός δίσκου. Το πασίγνωστο έργο τους «Για μια σταγόνα αλάτι» με τραγούδια όπως «Είμαι μικρός και σ' αγαπώ», το «Ποτάμι», «Φοράς ένα χρυσό σταυρό», «Αχ ας έβρισκα τα λόγια που τα λέγαμε παιδιά», είναι στιγμές πολύ σημαντικές του τραγουδιού, της μουσικής και της ποίησης, κι έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη συνεργασία Πλέσσα, Χριστοδούλου, Καλογιάννη, ένας νέος λυρισμός ξεπήδησε στον μεγάλο δρόμο του νεοελληνικού τραγουδιού, που γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια και συνεχίζεται και που διάφοροι δημιουργοί αφήνουν τα ίχνη τους στην πορεία του. Τώρα «Τα τραγούδια της γειτονιάς», που βέβαια δεν αρκούν τα λόγια για να συστηθούν, το άκουσμά τους θα πείσει ή όχι, έρχονται με τις ίδιες προθέσεις, την ίδια φιλοδοξία, να θυμίσουν και να προωθήσουν ακούσματα και να ξαναμπολιάσουν με ποίηση ένα χώρο, που όσο να 'ναι μέσα στη φθορά του χρόνου είναι φυσικό να έχει φθορές και να χρειάζεται ανανέωση».

(c) CD | Polydor | 1980 | Πηγή: d58