Λουκιανός Κηλαηδόνης: Η πόλη μας (1970)

Περνάω σήμερα σ' έναν άλλο σημαντικό συνθέτη που μας έδωσε σπουδαία δείγματα του ταλέντου του μέσα στη δεκαετία του '70. Ο λόγος λοιπόν για τον αγαπημένο, πολυτάλαντο, αλλά δυστυχώς μακαρίτη πλέον Λουκιανό Κηλαηδόνη (1943-2017).

Με τίτλο "Η Πόλη μας" κυκλοφόρησε το 1970 ο πρώτος του μεγάλος δίσκος, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή η μόνη δισκογραφική του παρουσία περιορίζονταν σε δυο όμορφα τραγουδάκια ("Σ' αγαπώ", "Παίρνω την ανηφοριά") που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας ένα χρόνο νωρίτερα για τον πρώτο προσωπικό του δίσκο.

Η αγάπη του συνθέτη για το θέατρο ήδη διαφαίνεται από αυτή την πρώτη του κιόλας ολοκληρωμένη δουλειά. Ο δίσκος πήρε το όνομά του από το ομώνυμο θεατρικό έργο της Κωστούλας Μητροπούλου (1933-2004), που παίχτηκε εκείνη τη χρονιά, στην καρδιά του δικτατορικού καθεστώτος. Ο συνθέτης έγραψε μια σειρά όμορφων και μελωδικών τραγουδιών σε λαϊκό ύφος που υπηρετούσαν την παράσταση, αλλά μπορούν άνετα να σταθούν και ανεξάρτητα από τη σκηνική τους λειτουργία. Οι στίχοι των τραγουδιών ανήκουν στην ίδια τη συγγραφέα, με εξαίρεση δύο ("Το καλοκαίρι σαν θαρθεί", "Όσο αγαπιόμαστε τα δυο"), που έχουν στίχους του Κηλαηδόνη, καθώς και το υπέροχο "Μη χτυπάς σ' ένα σπίτι κλειστό" που έχει στίχους του Μάνου Ελευθερίου, παρόλο που στο δίσκο αποδίδεται κι αυτό στον συνθέτη. Ο δίσκος κλείνει μ' ένα αργό ορχηστρικό θέμα με μελαγχολική διάθεση. Το λαϊκό χρώμα των τραγουδιών τονίζουν ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά μπουζούκια των δύο κορυφαίων δεξιοτεχνών, του Κώστα Παπαδόπουλου και του Λάκη Καρνέζη.

Τα τραγούδια περιγράφουν μικρές καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν σε μια φανταστική πόλη, που όμως θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη. Όπως διαβάζουμε στο σημείωμα του δίσκου, αυτή είναι μια πόλη αγάπη, μια πόλη καημός και μια πόλη μνήμη. Μια πόρτα, ένας αριθμός, ένας δρόμος. Αλλάζει το όνομα, αλλάζει ο χρόνος. Μια φωτογραφία παγώνει το χρόνο. Τα παιδιά παίζουν τον πόλεμο. Το παιχνίδι συγχέεται με τη ζωή και την αλήθεια. Τα παιδιά μεγαλώνουν, η γειτονιά μεταμορφώνεται. Η πόλη αλλάζει, αλλά τίποτε δε χάνεται, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που μεγαλώνουν πολύ και καταλήγουν πάλι παιδιά, για να χωράνε ολόκληρο τον κόσμο στην καρδιά τους.

Βασικός ερμηνευτής του δίσκου είναι ο Μανώλης Μητσιάς που συμμετείχε και στην παράσταση. Ο σπουδαίος τραγουδιστής βρισκόταν ακόμη στα πρώτα του βήματα και τα τραγούδια αυτά συνέβαλαν αποφασιστικά στην καθιέρωσή του. Τα γυναικεία τραγούδια ερμηνεύει θαυμάσια η Βίκυ Μοσχολιού σε μια από τις τελευταίες της ηχογραφήσεις στην Columbia πριν μεταπηδήσει στη Philips. 

Όλα τα τραγούδια ακούστηκαν πολύ εκείνα τα χρόνια, αλλά ξεχώρισαν περισσότερο τα: "Καλοκαίρι σαν θαρθεί", "Όσο αγαπιώμαστε τα δυο", "Μη χτυπάς σ' ένα σπίτι κλειστό" και "Η φωτογραφία". Προσωπική μου αδυναμία πάντως το συναρπαστικό "Νανούρισμα" που κόντρα στον κανόνα είναι γραμμένο σε γοργό ρυθμό! 
Σημειώνω, τέλος, ότι κάποια από τα τραγούδια του δίσκου ακούγονται και στην ταινία "Κατηγορώ τη ζωή" (1972) του Παύλου Παρασχάκη ερμηνευμένα από την Ελένη Ροδά, χωρίς όμως οι εκτελέσεις αυτές να έχουν περάσει ποτέ στη δισκογραφία.

(c) LP | EMI/His Master's Voice | 1970 | πηγή: d58