Μετά τους τρεις πρώτους του δίσκους ("4.5.3", "Έχει ο Θεός", "Διαδρομή") που εκδόθηκαν από την Columbia, το 1974 ο Γιώργος Χατζηνάσιος μετακομίζει προσωρινά στη Minos, όπου ηχογραφεί τον 4ο κύκλο τραγουδιών του με τίτλο "Άσπρο μαύρο". Είναι η χρονιά της μεταπολίτευσης και της κυριαρχίας του πολιτικού τραγουδιού, πράγμα που φαίνεται πως ουδόλως επηρέασε το ύφος του συνθέτη, ο οποίος μας έδωσε και πάλι έναν απλό κύκλο λαϊκών τραγουδιών ερωτικού και κοινωνικού περιεχομένου.
Οι στίχοι όλων των τραγουδιών γράφτηκαν από τη Σώτια Τσώτου, τη σπουδαία αυτή εκπρόσωπο της γυναικείας στιχουργικής, η οποία εκείνη την εποχή είχε έντονη παρουσία στα μουσικά μας πράγματα μέσα από τις πολύ πετυχημένες συνεργασίες της με τον Κώστα Χατζή, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Δώρο Γεωργιάδη, τον Γιώργο Κριμιζάκη και άλλους συνθέτες. Η θεματολογία της εδώ κινείται ελεύθερα σε μια πληθώρα ετερόκλητων πεδίων, από την απλή καθημερινότητα, ως τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, τους πολεμικούς θούριους ή τα αχαρτογράφητα τοπία της Άγριας Δύσης!
Η μουσική του Χατζηνάσιου δεν ξεφεύγει από την προσωπική του μανιέρα, όπως είχε ήδη διαμορφωθεί στις προηγούμενες δουλειές του δείχνοντας πάντα μια ευκολία στο πλάσιμο εύπεπτων μελωδιών, ενίοτε σπάνιας ομορφιάς, αλλά και σε ρυθμικά, σχεδόν εμβατηριακά σχήματα. Και πάντα με πολύ επιδέξια ενορχήστρωση που σ' αυτόν τουλάχιστον το δίσκο συχνά ξεφεύγει από τα στερεότυπα πλαίσια του ελαφρολαϊκού ήχου, για να αποδώσει πιο μεγαλόστομες στιγμές (π.χ. "Ο βασιλιάς").
Στην ερμηνεία των τραγουδιών, μαζί με τους ήδη καταξιωμένους Γιάννη Πάριο και Χαρούλα Αλεξίου, επιστρατεύτηκαν πολλοί από τους νεοφώτιστους αστέρες της εταιρίας, δηλαδή ο Κώστας Σμοκοβίτης, ο Δημήτρης Κοντολάζος και η έφηβη ακόμη Άννα Βίσση. Το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου είναι το ομότιτλο και το ερμηνεύει ο Γιάννης Πάριος που έχει άλλωστε και τη μερίδα του λέοντος. Πανέμορφο επίσης είναι το τραγούδι που ερμηνεύει η Χαρούλα ("Τι ταλαιπωρία"), αλλά και το ακροτελεύτιο ("Κι όμως κι όμως") που ερμηνεύεται απ' όλη την παρέα.
Η πρώτη πλευρά του δίσκου κλείνει με το εντελώς εκτός κλίματος χορωδιακό τραγούδι "Αριζόνα" που μοιάζει σαν να γράφτηκε για κάποια ταινία western! Αυτό βέβαια έχει την εξήγησή του, αφού η αφορμή αυτών των τραγουδιών στάθηκε η θεατρική επιθεώρηση "Κάθε τρύπα και πετρέλαιο" που ανέβασε εκείνη τη χρονιά ο θίασος Ζωής Λάσκαρη και Βασίλη Τσιβιλίκα, στην οποία μάλιστα τραγουδούσε και η Δήμητρα Γαλάνη.
(c) LP | Minos | 1974 | πηγή: d58
1 σχόλιο:
Teşekkürler...
Δημοσίευση σχολίου