Ο τρίτος από τους λεγόμενους "μαύρους" δίσκους του Μάνου Λοΐζου κυκλοφόρησε το 1975, ένα χρόνο μετά τα "Τραγούδια του δρόμου". Πρόκειται για τα "Νέγρικα", έναν κύκλο τραγουδιών που ξεχωρίζει μέσα στο σύνολο της δισκογραφίας του συνθέτη για τον εντελώς ιδιαίτερο ήχο που έδωσε στην ενορχήστρωση. Ροκ ήχοι, ηλεκτρικές κιθάρες και όργανα παρμένα από το χώρο του αυθεντικού μπλουζ μαζί με ανάλογους ρυθμούς έχουν υιοθετηθεί στην έκφραση αυτών των ιδιαίτερων τραγουδιών. Είναι ο μόνος επίσημος δίσκος του συνθέτη, απ' όπου απουσιάζει εξολοκλήρου το μπουζούκι, εξαιρουμένου φυσικά του μεταθανάτιου "Γράμματα στην αγαπημένη".
Πρέπει μάλιστα να διευκρινίσουμε ότι η αρχική γραφή του έργου είχε γίνει στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια μέχρι να εκδοθούν σε δίσκο, γιατί ο συνθέτης επιθυμούσε διακαώς να έχει στη διάθεσή του τη Μαρία Φαραντούρη ως ερμηνεύτρια, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει νωρίτερα.
Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη παρουσίαση των τραγουδιών είχε γίνει σε συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά στα τέλη του 1966. Τα ερμήνευσαν η νεαρή τότε Μαρία Φαραντούρη και ο Γιώργος Μούτσιος, ενώ εναλλακτικά στις συναυλίες που ακολούθησαν συμμετείχε και ο Διονύσης Σαββόπουλος, στενός φίλος του Λοΐζου εκείνη την εποχή. Η έλευση του δικτατορικού καθεστώτος λίγους μήνες αργότερα ακύρωσε τα σχέδια για την ηχογράφηση των τραγουδιών. Με τη μεταπολίτευση ο συνθέτης έσπευσε να ηχογραφήσει όλο το πολιτικό υλικό που είχε συγκεντρωθεί στα δύσκολα χρόνια. Πρώτα λοιπόν ηχογραφήθηκαν τα "Τραγούδια του Δρόμου" κι αμέσως μετά πήραν σειρά "Τα Νέγρικα".
Οι στίχοι των τραγουδιών ανήκουν στον Γιάννη Νεγρεπόντη, για τον οποίο ξαναμιλήσαμε πρόσφατα με αφορμή τα "Μικροαστικά" του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ο στιχουργός προσπάθησε με καθαρή διάθεση, χωρίς πάντως να αποφύγει και κάποιες στερεότυπες κοινοτοπίες ή μελοδραματισμούς, να απεικονίσει διάφορες εκφάνσεις του αγώνα για επιβίωση της "νέγρικης" ράτσας μέσα από τις ανεξάντλητες δοκιμασίες της καταπίεσης από τους λευκούς με φόντο την αμερικάνικη ρατσιστική κοινωνία της παλιότερης εποχής.
Την ερμηνεία επωμίστηκε δικαιωματικά η Μαρία Φαραντούρη, της οποίας η φωνή έτσι κι αλλιώς είχε συνδεθεί εξαρχής μ' αυτό το υλικό και ήταν απόλυτα ταιριαστή με το ύφος των τραγουδιών. Δίπλα της με μικρή συμμετοχή εμφανίζεται ως τραγουδιστής ο Μανώλης Ρασούλης, λίγο πριν εκδηλώσει το πηγαίο ταλέντο του στη στιχουργική.
(c) LP | Minos | 1975 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου