Τζένη Βάνου: Αν η αγάπη... (1974)

Πέρασαν κιόλας πενήντα ολόκληρα χρόνια από τη Μεταπολίτευση του 1974 και την έκρηξη του πολιτικού τραγουδιού που κατέκλυσε για ένα διάστημα τα πάντα στο ελληνικό πεντάγραμμο. Κι όμως, η δισκογραφία δεν εγκατέλειψε τους δικούς της δρόμους, καθώς ήδη από τις αρχές εκείνης της δεκαετίας το λεγόμενο ελαφρολαϊκό τραγούδι είχε πλέον τον πρώτο λόγο συνδυαζόμενο με το φαινόμενο της προσωπικής δισκογραφίας των πρωτοκλασάτων ερμηνευτών που είχε αρχίσει να εκτοπίζει από το πρώτο πλάνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο του συνθέτη.

Ανάμεσα στα πρώτα ονόματα ερμηνευτών που εκείνο τον καιρό έχτιζαν το δικό τους προσωπικό μύθο ήταν και η Τζένη Βάνου που είχε ξεκινήσει δυναμικά μια δεύτερη καριέρα με τον κύκλο "Αγόρι μου..." (1973), η πετυχημένη υποδοχή του οποίου οδήγησε ένα χρόνο αργότερα, τη χρονιά ακριβώς της Μεταπολίτευσης, στην αναμενόμενη συνέχεια που ήρθε με το δίσκο "Αν η αγάπη...", πάντα από τη Minos. Δώδεκα τραγούδια ελαφρολαϊκού ύφους γραμμένα κυρίως από τους Μίμη Πλέσσα και Ζακ Ιακωβίδη, από πέντε ο καθένας, ενώ άλλα δύο έγραψε ο ανερχόμενος Χρήστος Νικολόπουλος. Στίχους έγραψαν ο Πυθαγόρας, ο Ηλίας Λυμπερόπουλος και η Σέβη Τηλιακού. 

Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου έγιναν αμέσως επιτυχίες και σίγουρα οι παλιότεροι θα τα θυμούνται με νοσταλγία, όπως τα: Αν είναι η αγάπη αμαρτία, Στιγμές, Πρώτη βραδιά, Ένα ψέμα κι εσύ, Ο δρόμος που διαλέξαμε, Αγόρι μου μη ντρέπεσαι. Σίγουρα ο δίσκος δεν έβγαλε τις ίδιες επιτυχίες με τον προηγούμενο, ακούστηκε πάντως πολύ στην εποχή του και αντιπροσωπεύει άριστα το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού που είχε αρχίσει να επικρατεί παράλληλα με τη σταδιακή υποχώρηση του "έντεχνου" και κόντρα στην περιστασιακή κυριαρχία του πολιτικού.

(c) CD | Minos | 1974 | Πηγή: d58