Μαίρη Δαλάκου, Φώντας Λάδης: Βυθός (2020)

Η γνωριμία της Μαίρης Δαλάκου με τον ποιητή-στιχουργό Φώντα Λάδη (γενν. 1943) -  παλιό συνεργάτη του Μίκη Θεοδωράκη ("Γράμματα από τη Γερμανία", 1975), του Μάνου Λοΐζου ("Τα τραγούδια μας", 1976, "Για μια μέρα ζωής", 1980), του Θάνου Μικρούτσικου ("Τραγούδια της λευτεριάς", 1978), του Δημήτρη Λάγιου ("Εδώ που γεννηθήκαμε", 1983) και του Λίνου Κόκοτου ("Το ποτάμι", 1986) - ανατρέχει πολύ πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν μελοποίησε το ποίημα "Ένα καρότσι" (το είχε ήδη μελοποιήσει και ο Μάνος Λοΐζος για το δίσκο "Για μια μέρα ζωής"), για να το παρουσιάσει στους Δεύτερους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας το 1982. Το συγκεκριμένο ποίημα προέρχεται από την ποιητική συλλογή "Είκοσι τραγούδια" και ειδικότερα από την ενότητα "Τα οχτάστιχα" που είχε κυκλοφορήσει το 1978 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Η Μαίρη Δαλάκου δεν περιορίστηκε μόνο σ' αυτό το ποίημα του Φώντα Λάδη, αλλά δούλεψε συστηματικά πάνω στην ποίησή του συνθέτοντας μια σειρά έργων που παραμένουν ανέκδοτα, όπως μια παιδική όπερα με τίτλο «Τα παιδιά του κόσμου», καθώς και το μπαλέτο «Τα βατράχια». Παράλληλα ετοίμασε κι έναν ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών με τίτλο «Ο βυθός» που τελικά κυκλοφόρησε το 2020 εν μέσω πανδημίας, διαθέσιμο προς το παρόν μόνο σε μορφή ψηφιακού αρχείου, αλλά - όπως με διαβεβαίωσε προσωπικά η ίδια - σύντομα πρόκειται να πάρει και υλική υπόσταση σε μορφή ψηφιακού δίσκου που θα κυκλοφορήσει επίσημα στην αγορά.

Το έργο περιλαμβάνει δέκα μέρη, από τα οποία τα έξι αποτελούν μελοποιημένη μορφή ποιημάτων του Φώντα Λάδη, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα είναι οργανικά θέματα που λειτουργούν ως μελωδικά ιντερμέδια ανάμεσα στα τραγούδια. Παρά την ηλεκτρονική ενορχήστρωση η έντονη παρουσία του βιολοντσέλου που παίζει ο Κωνσταντίνος Καμπάνης δίνει ένα γοητευτικό λυρικό χρωματισμό στα κομμάτια που αποκαλύπτουν μια ώριμη πλέον δημιουργό με πλήρη έλεγχο των μουσικών εργαλείων που επιστρατεύει στη δουλειά της. Άλλωστε τα ηλεκτρονικά ηχοχρώματα εμπλουτίζονται ασταμάτητα και με άλλα ακουστικά όργανα, όπως το φλάουτο με ράμφος (παίζει ο Δημήτρης Λέκκας), το σαξόφωνο και το νέι (παίζει ο Βασίλης Σαλτίκης), το μεταλλόφωνο, τα κρουστά και το πιάνο (παίζει η ίδια η Μαίρη Δαλάκου). Νομίζω πως πρόκειται για μια ξεχωριστή δουλειά που ξεχειλίζει από έμπνευση και φρεσκάδα και αξίζει να την ανακαλύψουμε.

(c) Ψηφιακό αρχείο | 2020 | Πηγή: Μαίρη Δαλάκου