Μαίρη Δαλάκου: Κόκκινες μπογιές (2002)

Επιστρέφουμε και πάλι στην υπέροχη κυρία Μαίρη Δαλάκου, αυτή την αγέραστη ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό που φέτος συμπληρώνει εξήντα χρόνια παρουσίας στα μουσικά μας πράγματα από την εποχή του "Θησέα" (1964) του Γιάννη Μαρκόπουλου, με τον οποίο συμπορεύτηκε επί μία τριετία ιδιαίτερα παραγωγική, για να ακολουθήσει η νεοκυματική της φάση ("Απανεμιά", 1968) και στη συνέχεια η επίμονη προσπάθειά της να κρατηθεί στο προσκήνιο, πρώτα με τον ενδιαφέροντα κύκλο μελοποιημένης ποίησης ("Σατιρικά", 1975) σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή, το 1982 με τη συμμετοχή της στους δεύτερους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας (με τα τραγούδια Ένα καρότσι και Αμαρτωλό) και στα μέσα της ίδιας δεκαετίας με το άλμπουμ "Μετά την παράσταση" (1985), όταν άρχισε να φλερτάρει με πιο ροκ ηχοχρώματα.

Ακολούθησε μια περίοδος απουσίας από το προσκήνιο, αλλά με τη είσοδο του νέου αιώνα η Μαίρη Δαλάκου επανέκαμψε δυναμικά προσχωρώντας πλέον στον ηλεκτρονικό ήχο που είχε αρχίσει να κερδίζει έδαφος με τις δουλειές πρώτα της Λένας Πλάτωνος κι ύστερα με νεότερους καλλιτέχνες, όπως ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Μιχάλης Δέλτα, οι οποίοι είχαν εισαγάγει στο χώρο ακόμη και μεγέθη μιας Δήμητρας Γαλάνη ή μιας Τάνιας Τσανακλίδου.

Ο κυριότερος καρπός της ηλεκτρονικής στροφής της Μαίρης Δαλάκου ήρθε το 2002 με το άλμπουμ "Κόκκινες μπογιές", έναν κύκλο δέκα τραγουδιών, μεταξύ των οποίων και η διασκευασμένη εκδοχή του κλασικού λαϊκού τραγουδιού "Μες στην πολλή σκοτούρα μου" του Βασίλη Τσιτσάνη, που πάντως μοιάζει ξένο σώμα στο δίσκο. Όλα τα υπόλοιπα έχουν μουσική και στίχους της ίδιας με τη συνεργασία σε κάποια του γιου της Κωνσταντίνου Καμπάνη, ενώ στο ομότιτλο τραγούδι τους στίχους έγραψε ο Αντώνης Καρατζίκος. Το αποτέλεσμα, εντελώς έξω από το παλιό οικείο ύφος της ερμηνεύτριας με τις κλασικές σπουδές στο πιάνο και το λυρικό τραγούδι, προκαλεί σίγουρα έναν αιφνιδιασμό για τον απροετοίμαστο ακροατή που είναι αλήθεια ότι χρειάζεται προσπάθεια και μπόλικη καλή διάθεση, για το αποδεχθεί. Πάντως τα μελωδικά ευρήματα, ο ηχοχρωματικός πλούτος της ενορχήστρωσης και η νεανική ερμηνεία της Δαλάκου δεν περνούν απαρατήρητα και νομίζω πως τελικά αποτελούν ικανά όπλα, για να κερδίσουν την μάχη.

(c) CD | Hitch-Hyke Music | 2002 | Πηγή: Μάκης, d58