Μαίρη Δαλάκου, Ευάγγελος Πιτσιλαδής: Σατιρικά (1975)

Επιστρέφουμε μερικές δεκαετίες πίσω, για να κλείσουμε το αφιέρωμά μας στην προσωπική δισκογραφία της Μαίρης Δαλάκου με έναν παλιό της δίσκο που κυκλοφόρησε από τη Sonora το 1975 με τον (ανορθόγραφο) τίτλο "Σατυρικά", τη δεύτερη προσωπική δουλειά της καλλιτέχνιδας, επτά χρόνια μετά το νεοκυματικό της άλμπουμ "Απανεμιά" (1968).

Πρόκειται για μια ετερόκλητη μάλλον συρραφή τραγουδιών σε μια απροσδόκητη συνάντηση της Μαίρης Δαλάκου με τον Ευάγγελο Πιτσιλαδή, έναν εμπορικό συνθέτη της εποχής με πολλά ποπ και ελαφρολαϊκά σουξέ στο ενεργητικό του γραμμένα σε ένα ύφος που δύσκολα θα μπορούσε να προδικάσει μια τέτοια συνεργασία. 

Τα "Σατιρικά" βέβαια είναι πρωτίστως δίσκος της Μαίρης Δαλάκου. Ο Πιτσιλαδής συμμετέχει με μόλις τέσσερα τραγούδια που ερμηνεύει μάλιστα ο ίδιος σε στίχους του σταθερού συνεργάτη του Γιάννη Κιούρκα. Τα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια ανήκουν εξολοκλήρου στη Μαίρη Δαλάκου, ενώ το κύριο ενδιαφέρον εστιάζεται στα πέντε από αυτά που βασίζονται σε ποίηση των Κώστα Βάρναλη (τρία ποιήματα), Αργύρη Εφταλιώτη και Βασίλη Ρώτα. Άλλα δύο βασίζονται σε στίχους από τη δημοτική μας ποίηση κι ένα έχει δικούς της στίχους.

Όλο το υλικό ενοποιείται, φαινομενικά τουλάχιστον, από μια σατιρική διάθεση που διατρέχει τους στίχους, άλλοτε εμπνευσμένους και δυνατούς, όπως η περίφημη "Μπαλάντα του κυρ Μέντιου" (σε ποίηση Βάρναλη, στην πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση πριν από την εμβληματική μελοποίηση του Λουκά Θάνου με τον Νίκο Ξυλούρη) ή ο "Άγνωστος στρατιώτης" του Βασίλη Ρώτα, κι άλλοτε μάλλον άκομψους και ανέμπνευστους με εθνικιστικές ("Οι φίλοι μας γειτόνοι") ή λαθρορατσιστικές αποστροφές ("Το Λονδίνο") ανάκατες με ουμανιστικά μηνύματα ("Πότε θα έρθει μια στιγμή"), όπως συμβαίνει με τα τραγούδια του Κιούρκα. 

Μουσικά, θα έλεγα ότι πιο ενδιαφέρουσες είναι οι μελωδίες των τραγουδιών της Δαλάκου, ενίοτε γραμμένες σε ύφος παιδικών τραγουδιών ("Μιράντα", "Ας το πούμε ένα", "Παπαδιά"). Γενικά το ηχόχρωμα των τραγουδιών και η ενορχηστρωτική γραμμή που τους έδωσε ο Πιτσιλαδής κινούνται στο λαϊκοπόπ κυρίαρχο ύφος της εποχής, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο δίσκος, παρασυρμένος ίσως και από τη λαίλαπα του μεταπολιτευτικού πολιτικού τραγουδιού, δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου κι έτσι γρήγορα ξεχάστηκε ολοκληρωτικά.

(c) LP | Sonora | 1975 | Πηγή: Δημ.Δημ., Ηλίας, d58