Πριν από δύο μόλις ημέρες συμπληρώθηκαν 38 ολόκληρα χρόνια από τον πρόωρο θάνατο του Μάνου Λοΐζου (1937-1982) κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να επανέλθω στον αγαπημένο συνθέτη και να ολοκληρώσω την παρουσίαση της κανονικής του δισκογραφίας, αυτής δηλαδή που εκδόθηκε όσο ακόμη βρισκόταν εν ζωή, μιας και τυχαίνει να είναι μία από τις σπανιότατες περιπτώσεις δημιουργών που συνέχισαν να δίνουν το παρών ακόμη και ...μετά θάνατον!
Έχοντας τελειώσει τις εκκρεμότητες με το παλιό και ανέκδοτο υλικό του, το οποίο συγκεντρώθηκε στους δίσκους "Τραγούδια του δρόμου" (1974) και "Τα Νέγρικα" (1975), ο Μάνος Λοΐζος ηχογράφησε τον Οκτώβριο του 1976 τα πρώτα καινούργια τραγούδια του μετά την εποχή του "Καλημέρα ήλιε" (1973).
Πρόκειται για το δίσκο "Τα Τραγούδια μας" με στίχους του Φώντα Λάδη και μοναδικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Ο δίσκος έκανε μεγάλη εντύπωση στην εποχή του με το έντονο πολιτικό χρώμα των τραγουδιών και, παρά τον αποκλεισμό του από τα επίσημα κρατικά μέσα λόγω των τολμηρών στίχων του, γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία. Κάποια τραγούδια μάλιστα ("Πάγωσε η τσιμινιέρα", "Το δέντρο") αποτέλεσαν ένα είδος εθνικού ύμνου στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις του καιρού.
Αν και η θεματολογία των στίχων έχει σε πρώτο επίπεδο ένα ύφος σχεδόν δημοσιογραφικής καταγραφής της επικαιρότητας, εν τέλει αποδείχθηκε ότι μπορεί να λειτουργήσει διαχρονικά και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των λαϊκών μαζών μέχρι και στις μέρες μας. Σ' αυτό βέβαια συνέβαλε αποφασιστικά η δύναμη της μουσικής που κατέθεσε ο συνθέτης με μια σειρά δυναμικές λαϊκές μελωδίες ντυμένες με απλή, σχεδόν αφαιρετική ενορχήστρωση, που σε κάποιες περιπτώσεις κατέληξε στη διαμόρφωση σπουδαίων τραγουδιών.
Φυσικά μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας οφείλεται και στη μεστή και υποδειγματική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα, που απέδειξε εδώ (όπως και σε αρκετές άλλες δουλειές του εκείνον τον καιρό) ότι είναι ο μεγαλύτερος λαϊκός τραγουδιστής της γενιάς του '70.
(c) LP | Minos | 1976 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου