Διακαής πόθος της Χαρούλας Αλεξίου ήταν να αξιωθεί μιας ολοκληρωμένης συνεργασίας με τον αγαπημένο της συνθέτη Μάνο Λοΐζο, με τον οποίο είχε πρωτοσυναντηθεί το 1973 ερμηνεύοντας τέσσερα τραγούδια στο δίσκο "Καλημέρα ήλιε". Οι πρώτοι προσωπικοί της δίσκοι προώθησαν τη μεγάλη ερμηνευτική της ικανότητα στο παλιό τραγούδι και ειδικότερα αυτό που είχε ξεπηδήσει από τη σμυρνέικη σχολή, ενώ η ολοκληρωμένη της συνεργασία με τον Σταύρο Κουγιουμτζή το 1976 δε φάνηκε να την είχε ικανοποιήσει απόλυτα - αν και αδικαιολόγητα, κατά τη γνώμη μου.
Η μεγάλη της λοιπόν στιγμή ήρθε το 1979, όταν ο Λοΐζος τη διάλεξε για έναν ολόκληρο κύκλο τραγουδιών ως αποκλειστική του ερμηνεύτρια. Ακόμη και ο τίτλος του δίσκου πήρε το όνομά της: "Τα τραγούδια της Χαρούλας"! Δώδεκα καινούργια λαϊκά τραγούδια του συνθέτη γραμμένα πάνω στη δική της φωνητική ταυτότητα με ρυθμούς καθαρόαιμα λαϊκούς - είτε ζειμπέκικα, είτε και καρσιλαμάδες-, αλλά και με σαγηνευτικές λυρικές στιγμές, όλα ταιριαστά με την ευρεία ερμηνευτική της γκάμα.
Οι στίχοι των τραγουδιών αυτών υπογράφονται από τον Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος την προηγούμενη χρονιά είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο με την περίφημη "Εκδίκηση της γυφτιάς" μαζί με τον Νίκο Ξυδάκη, ενώ την ίδια χρονιά με το δίσκο του Λοΐζου είχε ήδη ηχογραφήσει και τα "Δήθεν". Ο Ρασούλης έγραψε και πάλι στίχους ευρηματικούς που ισορροπούν μεταξύ σοβαρού και ανατρεπτικού λόγου με ευφυή λογοπαίγνια και στοχαστικές ιστορικοπολιτικές αναφορές.
Στο δίσκο περιέχονται επίσης και τρία τραγούδια σε στίχους του Πυθαγόρα, στη μοναδική του δισκογραφική συνεργασία με τον Λοΐζο, πράγμα που φαίνεται πως είχε ενοχλήσει τον Ρασούλη, ο οποίος επιθυμούσε την αποκλειστικότητα στο δίσκο αφήνοντας αιχμές εναντίον του παραγωγού Αχιλλέα Θεοφίλου ως υπαίτιου για την ...προσβολή αυτή! Υπάρχει αρκετό παρασκήνιο γενικά με την έκδοση αυτού του δίσκου, αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται να επιμείνουμε.
Ο συνθέτης πάντως εδώ εμφανίζεται εντελώς μεταμορφωμένος σε σχέση με το μουσικό πρόσωπο που μας είχε ως εκείνη τη στιγμή παρουσιάσει. Βέβαια ξέρουμε πως ο Μάνος ήταν ένας ανήσυχος δημιουργός και ποτέ δεν επαναπαυόταν στα κεκτημένα, αλλά πάντα αναζητούσε καινούργια ηχοχρώματα και γιαυτό ήταν ιδιαίτερα δύσκολος με τους συνεργάτες του, κάθε φορά που ηχογραφούσε καινούργια τραγούδια. Εδώ λοιπόν δεν είχε πρόβλημα να δεχθεί την "καθοδήγηση" του μάστορα των λαϊκών "τρόπων" και καλού συνεργάτη του Χρήστου Νικολόπουλου, για να μπορέσει να διεισδύσει στα μυστικά του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού και να μας δώσει πανέμορφα κομμάτια γεμάτα κέφι και ζωντάνια, αλλά και συναρπαστικές μελωδίες, όπως το εμβληματικό "Όλα σε θυμίζουν" που τρία μόλις χρόνια αργότερα έμελλε να γίνει ο ιδανικός επιτάφιος θρήνος για το στερνό του ταξίδι.
Να πούμε κάτι και για τη Χαρούλα; Μάλλον μοιάζει περιττό. Η ερμηνεία της σφράγισε την καριέρα της ως η κορυφαία στιγμή της στο ελληνικό τραγούδι. Είτε στα ρυθμικά τραγούδια ("Γύφτισσα τον εβύζαξε", "Την όγδοη μέρα", "Πες μου πώς γίνεται", "Τέλι τέλι τέλι"), είτε στα ορθόδοξα λαϊκά ("Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή, "Ο φαντάρος", "Έκανα τη μοίρα φίλη), είτε - και κυρίως - στις μπαλάντες ("Όλα σε θυμίζουν", "Τι να πω", "Κι εγώ σαν πόλη", "Μες στο πλήθος", "Τίποτα δεν πάει χαμένο"), ανταποκρίνεται με θαυμαστή προσαρμοστικότητα και μας δίνει κλασικές και αξεπέραστες ερμηνείες. Σε κάποια τραγούδια συμμετέχουν στα φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη, ο Δημήτρης Κοντογιάννης και ο συνθέτης.
(c) LP | Minos | 1979 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου