Με το δίσκο "Τα ερωτικά" ο συνθέτης Χρήστος Γκαρτζος μας παρουσίασε τη δεύτερη προσωπική δουλειά του μετά την πρωτόλεια "Κάτι φταίει" (1976). Κυκλοφόρησε το 1980 και έχει για μοναδικό ερμηνευτή τον Δημήτρη Ψαριανό, ο οποίος, προερχόμενος από την καταλυτική συμμετοχή του στο οριακό έργο "Ο Μεγάλος Ερωτικός" του Μάνου Χατζιδάκι, προσπαθούσε να βρει έναν ισορροπημένο βηματισμό στο ελληνικό τραγούδι.
Δεν ήταν βέβαια εύκολο αυτό και φαίνεται πως το βάρος της δυσβάσταχτης κληρονομιάς που κουβαλούσε τον γονάτισε και κάπου στη διαδρομή αυτή έχασε τον προσανατολισμό του. Ωστόσο ο δίσκος αυτός του Χρήστου Γκάρτζου αποτελεί ασφαλώς μία από τις - λιγοστές έστω - αξιόλογες δισκογραφικές καταθέσεις του Δημήτρη Ψαριανού, λίγο πριν χαθεί από το προσκήνιο.
Πρόκειται για μια σειρά όμορφων λυρικών τραγουδιών που βασίζονται στη μελωδική φλέβα του καλού συνθέτη, ο οποίος βρήκε ασφαλές καταφύγιο στη στέρεη ποιητική γραφή του μεγάλου Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda (1904-1973), επιλέγοντας μερικά από τα λιγότερα γνωστά του ποιήματα. Η απόδοση στα ελληνικά έγινε από τον έμπειρο Λευτέρη Παπαδόπουλο, που είχε καταπιαστεί με τον ίδιο ποιητή και πιο παλιά στο δίσκο του Γιάννη Γλέζου "Εμιλιάνο Ζαπάτα" (1971). Μερικά απ' τα τραγούδια του δίσκου ακούστηκαν αρκετά στην εποχή τους, όπως: "Μικρή και τριανταφυλλένια", "Ασχημούλα μου", "Όχι, εγώ δε σ' αγαπώ", "Γυναίκα που αγάπησα", "Ένα ταξίδι μες στη νύχτα". Ωραίες μελωδικές μπαλάντες με λιτή ενορχήστρωση από τον ικανό Τάσο Καρακατσάνη με κύρια όργανα την ακουστική κιθάρα και το πιάνο και παντελή απουσία του μπουζουκιού.
Ο συνθέτης Χρήστος Γκάρτζος είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση δημιουργού που διέγραψε μια σύντομη πορεία μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '80 και χάθηκε διακριτικά, όπως εμφανίστηκε. Μετά τον πρώτο του δίσκο με τίτλο "Κάτι φταίει" (1976) με τον Αντώνη Καλογιάννη είχε συμμετοχή στο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα "Οι Μάηδες οι ήλιοι μου" (1978), ενώ το 1980 μας έδωσε την πιο αξιόλογη δουλειά του, "Τα ερωτικά". Ακολούθησαν οι "Περιπολίες" (1983), ενώ αργότερα συνεργάστηκε εκ νέου με τον Γιώργο Νταλάρα ("Άπονα μάτια") και στη συνέχεια παρουσίασε δύο ακόμη προσωπικούς δίσκους, οι οποίοι πέρασαν απαρατήρητοι.
Ο μεγάλος Χιλιανός ποιητής Pablo Neruda (1904-1973), βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους ξένους ποιητές στην Ελλάδα. Με αφορμή την ποίησή του γράφτηκαν μερικά πολύ αξιόλογα μουσικά έργα. Πρώτα το "Emiliano Zapata" (1971) του Γιάννη Γλέζου. Το 1975 κυκλοφόρησαν τρεις δίσκοι βασισμένοι στην ποίηση του Νερούδα: Δεσπόζει βέβαια η μεγάλη σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη "Canto General" και μάλιστα στη γλώσσα του πρωτότυπου. Έχουμε επίσης το δίσκο "Παραστάσεις" του Χρήστου Λεοντή με αποσπάσματα από το ίδιο έργο, καθώς και το δίσκο του Βασίλη Δημητρίου "Δόξα και θάνατος". Το 1980 κυκλοφόρησαν "Τα ερωτικά" του Χρήστου Γκάρτζου, ενώ το 2007 η αγαπημένη Angelique Ionatos στο δίσκο "Eros y muerte" έχει περιλάβει και ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα.
Σημείωση: Στη νεότερη ψηφιακή επανέκδοση του δίσκου (2008) παραλείπεται το 12ο τραγούδι, που είναι μια συντομευμένη εκδοχή του εναρκτήριου "Μικρή και τριανταφυλλένια" , αν και στην αρχική ψηφιακή έκδοση περιλαμβανόταν κανονικά. Άβυσσος η ψυχή των παραγωγών!
(c) LP | Lyra | 1980 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου