Ο δίσκος "Κάτι φταίει" ανήκει στη χρυσή περίοδο του σπουδαίου τραγουδιστή Αντώνη Καλογιάννη, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '70 και λίγο μετά την "αποδέσμευσή" του από τη μακρόχρονη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη. Η αρχή είχε γίνει το 1972 με το "Συνοικισμό" του Δήμου Μούτση, ενώ ακολούθησαν θαυμάσιες άλλες συνεργασίες, όπως το "Για μια σταγόνα αλάτι" (1973) του Μίμη Πλέσσα, η "Λιτανεία" (1974) του Γρηγόρη Σουρμαΐδη, τα "Λιοτρόπια" (1974) του Γιώργου Γιαννουλάτου και το "Ταξίδι" (1975) του Αργύρη Κουνάδη.
Τα τραγούδια του δίσκου "Κάτι φταίει" έγραψε ο καινούργιος τότε συνθέτης Χρήστος Γκάρτζος, ένας ενδιαφέρων δημιουργός που διέγραψε μια σύντομη πορεία μέχρι το τέλος τη επόμενης δεκαετίας και χάθηκε διακριτικά, όπως εμφανίστηκε. Ξεκίνησε το 1971 με το δίσκο "Δρόμοι μικροί". Μετά το "Κάτι φταίει" ακολούθησε η συμμετοχή του στο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα "Οι Μάηδες οι ήλιοι μου" (1978), ενώ το 1980 μας έδωσε την πιο φιλόδοξη δουλειά του πάνω σε ποίηση Pablo Neruda με τίτλο "Τα ερωτικά" που ερμήνευσε ο Δημήτρης Ψαριανός, για να ακολουθήσει ο πολύ προσωπικός του δίσκος "Περιπολίες" (1983) και λίγο αργότερα μια καινούργια συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα στο δίσκο "Άπονα μάτια" (1985), καθώς και άλλες δυο προσωπικές δουλειές που πέρασαν απαρατήρητες.
Το "Κάτι φταίει" είναι ένας δίσκος που αποπνέει τη μυρωδιά του μεταπολιτευτικού μουσικού κλίματος στην Ελλάδα. Το πολιτικό τραγούδι γυρεύει έναν καινούργιο προσανατολισμό μετά την παραζάλη του αρχικού ανεξέλεγκτου ξεσπάσματος. Το μήνυμα πλέον λειτουργεί πιο έμμεσα και υπαινικτικά. Σε μια τέτοια λογική κινούνται τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Μοιάζουν λαϊκά, αλλά οι πολιτικές αναφορές είναι εμφανείς αν και όχι πάντα σε πρώτο επίπεδο. Οι κοινωνικές παθογένειες βρίσκονται στο στόχαστρο, αν και η καταγγελτική διάθεση μοιάζει περισσότερο με παράπονο και με αναζήτηση των αιτίων χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Οι στίχοι γράφτηκαν απ' τον Λάκη Τεάζη, ενδιαφέροντα αν και άνισο στιχουργό, γνωστό μας από συνεργασίες του με τον Γιάννη Σπανό ("Φίλε"), τον Σταύρο Κουγιουμτζή ("Τα νυχτέρια μας") και άλλους. Στίχοι απλοί, ενίοτε απλοϊκοί για έναν σημερινό ακροατή.
Τα τραγούδια ακούστηκαν κάπως στην εποχή τους, αλλά στη συνέχεια μάλλον ξεχάστηκαν τελείως. Άδικα ίσως, γιατί αρκετά από αυτά είναι ενδιαφέροντα και μελωδικά, ιδιαίτερα δύο πολύ τρυφερά τραγούδια, το ομότιτλο και κυρίως η αισθαντική λαϊκή μπαλάντα "Λυπημένο μου κορίτσι" που γνώρισε αξιοσημείωτη επιτυχία.
(c) LP | Philips/Polydor | 1976 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου