Απ. Καλδάρας, Στράτος Διονυσίου: Τα ορθόδοξα (1978)

Και με τον Στράτο Διονυσίου ο πολυγραφότατος λαϊκός συνθέτης Απόστολος Καλδάρας είχε μακροχρόνια συνεργασία με πολυάριθμες ηχογραφήσεις για τις 45 στροφές από τα χρόνια του '60, αν και είναι αλήθεια ότι δεν ευτύχησαν να γνωρίσουν μαζί κάποια μεγάλη επιτυχία, εκτός ίσως από την επανεκτέλεση του κλασικού "Σ' ένα βράχο" που πάντως ακούστηκε πολύ περισσότερο από τη νεότερη επανεκτέλεσή του με τη Χαρούλα Αλεξίου.

Προχωρώντας προς το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 ο Στράτος πέρασε τη γνωστή προσωπική του περιπέτεια που τον έφερε για ένα μικρό διάστημα πίσω από τα σίδερα της φυλακής, πράγμα που στιγμάτισε την καριέρα του, ώστε να χρειαστεί πολύχρονη προσπάθεια, προκειμένου να επανέλθει και πάλι στο προσκήνιο. Την πρώτη ευκαιρία του την είχε δώσει το 1976 ο Μίμης Πλέσσας με το άλμπουμ "Πάλι μαζί μας" (1976), αλλά δυο χρόνια αργότερα ήρθε μια πιο αποφασιστική ώθηση με το δίσκο "Τα ορθόδοξα" που του εμπιστεύθηκε ο Απόστολος Καλδάρας.

Ο δίσκος λοιπόν αυτός εκδόθηκε το 1978 από την Columbia κάτω από όχι ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις. Δεν ήταν μόνο η επιφύλαξη του κόσμου προς τον τραγουδιστή, αλλά και οι μάλλον κακές σχέσεις του συνθέτη με το δισκογραφικό κατεστημένο σε μια εποχή που ο ίδιος προσωπικά δε δίσταζε να εκφράζει ανοιχτά τη δυσφορία του για την περιφρόνηση που πίστευε ότι έδειχναν οι εταιρίες απέναντι στο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι.

Πάντως ο δίσκος είναι πολύ αξιόλογος, ίσως ο ωραιότερος προσωπικός δίσκος του Διονυσίου, παρά τη λαμπρή καριέρα που του επιφύλασσε η τύχη λίγο αργότερα, όταν μετακόμισε στη Minos. Ο συνθέτης έγραψε πολύ όμορφα και καλοζυγισμένα λαϊκά τραγούδια, που ίσως αδικήθηκαν από την απρόσμενα μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού "Αργά, είναι πια αργά", ενώ τα υπόλοιπα δεν πέρασαν στον κόσμο. Κι αυτό ασφαλώς αδικεί μερικά πολύ όμορφα τραγούδια του δίσκου, όπως τα: "Τα άγια χώματα" και "Τα φυλλοκάρδια". 

Όλα τα τραγούδια έχουν στίχους και μουσική του Απόστολου Καλδάρα, εκτός από το "Του γιου σου κλέψε το σπαθί" που έχει στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Αξιοσημείωτο ότι η μελωδία του τραγουδιού αυτού βασίζεται στο υπέροχο "Απτάλικο" από τον "Βυζαντινό εσπερινό". Δε θα 'λεγα πως το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της σπουδαίας αυτής μελωδίας, η οποία μάλλον έπρεπε να μείνει απείραχτη στην οργανική της μορφή, όπως είχε κάνει πιο παλιά ο στιχουργός, όταν αρνήθηκε να βάλει στίχους στο περίφημο "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας" του Μάνου Λοΐζου.
Στο φινάλε του δίσκου έχουμε ένα οργανικό κομμάτι με τίτλο "Βυζαντινός αέρας" γραμμένο πάνω στα βήματα του θρακιώτικου ζωναράδικου χορού.

(c) LP | EMI Columbia | 1978 | πηγή: tzil./d58