Η αγαπημένη φίλη Δέσποινα Λάππα-Κόντου, συνάδελφος εκπαιδευτικός, εν αποστρατεία πλέον, συνεχίζει τη δημιουργική της πορεία στο χώρο της λογοτεχνικής γραφής έχοντας ήδη κλείσει είκοσι χρόνια από την πρώτη της εμφάνιση το 2002 με το βιογραφικό μυθιστόρημα "Η Νεραντζούλα" που αποτέλεσε το εφαλτήριο για έναν ανεξάντλητο δημιουργικό χείμαρρο τα κατοπινά χρόνια μορφοποιημένο σε μιαν υπέροχη σειρά εκτενών μυθιστορημάτων: Σαν τα λιβάδια του Μαγιού (2005), Η ζωή τούς έκανε ταξιδευτές (2007), Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις... (2009), Το παρελθόν που δεν λησμόνησα (2016).
Μόλις τον περασμένο Απρίλιο λοιπόν η Δέσποινα μας χάρισε το έκτο της μυθιστόρημα με τίτλο "Κοίτα, ξημερώνει" που κυκλοφόρησε στη Θεσσαλονίκη από τις Εκδόσεις Γράφημα. Πρόκειται για ένα χειμαρρώδες κείμενο που διαβάζεται αχόρταγα χάρις στην εξαιρετική αφηγηματική ευχέρεια της συγγραφέως, την απλή καθημερινή γλώσσα και τις γοητευτικές ιστορίες που μας ζωντανεύει με τόσο άμεσο και οικείο τρόπο, ώστε να μοιάζουν περισσότερο ως αυτοβιογραφικές καταγραφές. Όπως πάντα, κι εδώ κυριαρχεί το ανθρώπινο στοιχείο, οι απλές διαπροσωπικές σχέσεις που προβάλλονται μέσα από μιαν έντονα φορτισμένη πλημμυρίδα συναισθημάτων τρυφερότητας και αγάπης. Η Ελπίδα - ένα όνομα που συμβαδίζει πολύ αρμονικά με την αισιόδοξη σημειολογία του τίτλου - είναι μια νεαρή κοινωνική λειτουργός που ασκεί το απαιτητικό της επάγγελμα στην Αθήνα μέσα σε ένα αντιφατικό κόσμο αποξένωσης, βίας, ανεργίας, προσφυγιάς και φτώχειας. Με την έμφυτη ικανότητα της ανθρώπινης ενσυναίσθησης αφιερώνει τη ζωή της προσφέροντας βοήθεια σε όποιον την έχει ανάγκη. Ένα ατύχημα ωστόσο τη σημαδεύει βαθιά και τής γίνεται αφόρητο βάρος που πασχίζει να ξεπεράσει με στήριγμα τα οικεία της πρόσωπα κι έναν απρόσμενο μεγάλο έρωτα...
Ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της συγγραφέως παίρνω από τον τρυφερό επίλογο του μυθιστορήματος:
"...Το προφίλ της γυναίκας του διαγραφόταν καθαρά. Το κεφάλι της γερμένο εμπρός, τα μαλλιά στερεωμένα πίσω ψηλά άφηναν γυμνό τον μακρύ της λαιμό που σχημάτιζε μια θαυμάσια καμπύλη. Με την πλάτη ελαφρά κυρτή, ήταν στραμμένη ολόκληρη προς το παιδί που το κρατούσε με το αριστερό χέρι μέσα στην αγκαλιά της. Με το δεξί χάιδευε απαλά το χνουδωτό κεφαλάκι. Οι μακριές γάμπες της απλώνονταν γυμνές πάνω σ' ένα σκαμνί. Ήταν ξυπόλητη. Την άκουγε να σιγομουρμουρίζει έναν σκοπό που δεν είχε ξανακούσει. Η μάνα τραγουδούσε αρχέγονους ήχους βγαλμένους μέσα από την ψυχή της. “Θεέ μου, σ' ευχαριστώ. Δε θέλω τίποτα άλλο από τη ζωή, μόνο να είμαστε καλά”, ψιθύρισε αυθόρμητα. Έμεινε λίγο ακόμα να τους κοιτάει. Κι ύστερα η μελωδία έγινε πιο συγκεκριμένη, είχε μουσική γνωστή και λόγια. Ήταν ένα νανούρισμα που το τραγουδούσε χαμηλόφωνα γέρνοντας ελαφρά το κορμί της δεξιά κι αριστερά.
"Έλα ύπνε, πάρ' το / σε μετάξι επάνω βάλ' το / σιγά. / Κι από μέλι, γάλα / να 'ν' του ονείρου του η σκάλα / πλατιά. / Βλέφαρό μου σφαλιστό, / αχ! τυχερό μου, / μη χαράζεις / άστρο της αυγής, / μη μου τρομάζεις." (*).
Δεν τη διέκοψε, έμεινε να την ακούει και να την κοιτάζει ως το τέλος, ώσπου την είδε να σηκώνεται αργά, να φιλάει το μωρό στο μάγουλο και να το αφήνει απαλά στην κούνια".
* Μουσική: Νίκος Κυπουργός, Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Ερμηνεία: Χρόνης Αηδονίδης. Από το δίσκο "Τα μυστικά του κήπου" (Σείριος, 2001).
(c) Eκδόσεις Γράφημα | 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου