Μέσα στη δεκαετία του '70 ο σπουδαίος λαϊκός συνθέτης Απόστολος Καλδάρας έκανε μια εντυπωσιακή στροφή προς την έντεχνη τραγουδοποιία αρχής γενομένης με τη "Μικρά Ασία" (1972) και αμέσως μετά με τον "Βυζαντινό Εσπερινό" (1973). Στην ίδια γραμμή νομίζω πως μπορούν να ενταχθούν και μερικοί ακόμη δίσκοι του που κυκλοφόρησαν στη συνέχεια χρόνια με ρυθμό ένας το χρόνο: "Ροβινσώνες" (1974), "Σκόρπια φύλλα" (1975), "Τα σήμαντρα" (1976) και "Τελευταία νύχτα" (1977). Σταδιακά επανήλθε στο καθαρά λαϊκό του ύφος και συνέχισε για αρκετά ακόμη χρόνια, δραστήριος και παραγωγικός μέχρι το τέλος της ζωής του.
Οι "Ροβινσώνες" είναι ο τελευταίος κύκλος τραγουδιών του Απόστολου Καλδάρα στη μακρόχρονη συνεργασία του με τη Minos, όπου άλλωστε εκδόθηκαν οι δυο προηγούμενοι σπουδαίοι δίσκοι του που μας απασχόλησαν τις τελευταίες ημέρες. Στη συνέχεια ο συνθέτης μετακινήθηκε στην Columbia, αν και ο αμέσως επόμενος κύκλος τραγουδιών του στο ίδιο ύφος ("Σκόρπια φύλλα") εκδόθηκε στη Philips.
Οι στίχοι των ένδεκα τραγουδιών αυτού του πολύ όμορφου δίσκου γράφτηκαν από τον Γιώργο Σαμολαδά, παλιό συνεργάτη του συνθέτη και συμπατριώτη του από τα Τρίκαλα. Η θεματολογία των τραγουδιών ανατρέχει στις αμέτρητες "οδύσσειες" των ξερριζωμένων ανθρώπων που αναζητούν την τύχη τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη ως σύγχρονοι και αιώνιοι Ροβινσώνες.
Πρόκειται για καλογραμμένα τραγούδια στο γνώριμο ύφος του συνθέτη με σαφή στοιχεία "έντεχνου" ήχου τόσο στο μελωδικό όσο και - κυρίως - στο ενορχηστρωτικό τους μέρος. Πλάι σε λαϊκά ελληνικά όργανα, όπως το μπουζούκι ή το σαντούρι, ενσωματώνονται πολύ αρμονικά και ακουστικά όργανα από τη δυτική μουσική παράδοση, όπως το βιολοντσέλο ή τα ξύλινα πνευστά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο και διαμορφώνει το ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο ύφος του συνθέτη.
Μερικά τραγούδια είναι πράγματι πανέμορφα, όπως: "Μια αχτίδα ήλιο", "Ως πότε", "Σταμάτα αυγή να χτενιστώ", "Ένα στάχυ σ' ένα γράμμα" και τα πολύ αισθαντικά "Η φάμπρικα" και "Προσμονή".
Θαυμάσιες είναι και οι επιδόσεις των ερμηνευτών του δίσκου, το δυνατό δίδυμο Γιάννης Πάριος και Χάρις Αλεξίου, καθώς και η γλυκύτατη Βασιλική Λαβίνα στην πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση, την ίδια χρονιά που ερμήνευσε επίσης τέσσερα τραγούδια του Δήμου Μούτση στις "Μαρτυρίες".
(c) LP | Minos | 1974 | πηγή: d58
3 σχόλια:
Ειναι όμορφο που διατρέχετε όλη αυτή την "κλασσική" περίοδο του ελληνικού τραγουδιού, μας γυρίζετε πίσω σε εφηβηκές αναμνήσεις και LP που εχουμε ξεχάσει η που αγνούμε.
Πολλά από αυτά δίκαια χαθήκαν μες το χρόνο, άλλα αξίζει να τα ανακαλύψουμε κι άλλα παραμένουν μέχρι σήμερα επίκαιρα και διαχρονικά.
Δύο μικρές λεπτομέρειες σχετικά με την δισκογραφία του Απ.Καλδάρα στις 33 στροφές, που εχει καταγράψει αρκετά ωραία τραγούδια και στα επόμενα χρόνια. Δεν μπόρεσε όμως να ξεεπεράσει το ξεκίνημα του με τους δυο εμβληματικούς δίσκους Μικρά Ασία και Βυζαντινό εσπερινό.
Πριν αποχωρήσει από την ΜΙΝΟΣ ηχογράφησε ενα ακόμη δίσκο "Για ρεμπέτες και φίλους" με καινούργια αλλα και μερικά παλιά του τραγούδια. Στην συνέχεια στην Πόλυγκραμ έκανε 2 δίσκους εναν με την Ξανθίπη Καραθανάση κι εναν με τον Μητροπάνο και την Χριστιάνα.
Πέρασε από την Λυρα συνεργαζόμενος με τον Μιχάλη Μενιδιάτη και την πρωτοεμφανιζόμενη Γλυκερία και επανήλθε δυναμικά στην ΕΜΙ με τον Κόκοτα και την Τελευταία νύχτα.
Το Γιέ μου υπήρξε το τελευταίο μεγάλο σουξε και για τους δύο παλαιούς συνεργάτες
Σωστά όλα αυτά! Και γιαυτό σκοπεύω να επανέλθω σύντομα στον κορυφαίο αυτόν συνθέτη...
Teşekkürler...
Δημοσίευση σχολίου