Μέσα στο 1977 ο Γιάννης Σπανός παρουσίασε δυο ολoκληρωμένες δουλειές του στη Lyra που ανήκουν στις καλύτερες στιγμές της μεγάλης του καριέρας. Πρώτα τα "Τραγούδια και μπαλάντες" που είδαμε χθες κι αμέσως μετά το δίσκο "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό" που είναι από τους πρώτους πρώτους που αγόρασα αμέσως μόλις κυκλοφόρησε κι ας μην είχα τότε καλά καλά χρήματα ούτε για την επιβίωση! Ήταν τέτοια εποχή, έτος 1977, στη Θεσσαλονίκη και θυμάμαι ότι τον ξεζούμισα με δεκάδες απανωτές ακροάσεις, αφού πρώτα τον μετέγραψα σε μια κασετούλα, για να μην τον καταστρέψω! Έτσι κάναμε τότε εμείς οι παλιοί μουσικόφιλοι που κάθε δίσκο που αποκτούσαμε, τον είχαμε σαν εικόνα της Παναγιάς και τον προσέχαμε σαν τα μάτια μας, πράγμα που μοιάζει τελείως ακατανόητο για έναν σημερινό ακροατή που βρίσκει χωρίς κόπο τα πάντα μέσα στη διαδικτυακή λαίλαπα που προσφέρει αδιακρίτως τα πάντα χωρίς ποιοτικά κριτήρια και φυσικά χωρίς εκείνη τη λαχτάρα που έκανε την επαφή με το σώμα του δίσκου να μοιάζει με άγγιγμα σε ζωντανό σώμα ερωτικού πόθου!
Επιστρέφω όμως στο δίσκο "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό", ο οποίος αναμφίβολα αποτελεί μία οριακή στιγμή στην πορεία και των δύο καλλιτεχνών που συναντήθηκαν σ' αυτήν την όμορφη δουλειά. Για τη Βίκυ Μοσχολιού αυτή είναι μια από τις τελευταίες αξιόλογες ηχογραφήσεις της συνυπολογίζοντας από τα κατοπινά χρόνια μόνο δυο ακόμη καλούς δίσκους, δηλαδή το "Όταν σε περιμένω" (1979) του Σταύρου Κουγιουμτζή και τα "Σκουριασμένα χείλια" (1981) του Σταμάτη Κραουνάκη, ενώ στη συνέχεια δυστυχώς πέρασε στην παρακμή με τη σταδιακή αλλοίωση της φωνητικής της ικανότητας.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Γιάννη Σπανό, ο οποίος πέρα από μια καλή συνεργασία με την Τάνια Τσανακλίδου και ίσως ένα δίσκο με τον Μανώλη Μητσιά κι άλλον ένα με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, δεν μας έδωσε πια τίποτε που να μπορεί να σταθεί με αξιώσεις πλάι στις όμορφες δουλειές του παρελθόντος.
Με τη Μοσχολιού ο συνθέτης είχε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν, κυρίως στους δίσκους "Μια Κυριακή" και "Το Σαββατόβραδο". Αυτή όμως είναι η πρώτη ολοκληρωμένη τους συνεργασία. Δώδεκα όμορφα τραγούδια που ακούστηκαν πολύ και μερικά κατέκτησαν μια διαχρονική δημοτικότητα, με κορυφαίο φυσικά το αξεπέραστο "Κάτω απ' τη μαρκίζα" με τους συγκλονιστικούς στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μια γενναιόδωρη αποστροφή του χαρακτήρισε το τραγούδι αυτό ως το κορυφαίο της δεκαετίας του '70! Υπερβολή μάλλον, όταν σ' αυτή τη δεκαετία ο ίδιος έγραψε μια "Οδό Αριστοτέλους", ο Μάνος Χατζιδάκις μας έδωσε τα αριστουργηματικά τραγούδια του "Μεγάλου Ερωτικού", ο Μίκης τις "Μπαλάντες" του, ο Ξαρχάκος το "Νυν και αεί", ο Μαρκόπουλος τη "Θητεία", ο Μάνος Λοΐζος, ο Δήμος Μούτσης, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Χρήστος Λεοντής, όλοι τους βρίσκονταν στην απόλυτη ακμή τους!
Στο δίσκο θα βρούμε ορθόδοξα ζεϊμπέκικα ("Η ξένη πόλη", "Πέφτει μια βροχή", "Τα καρνάγια"), τρυφερές μπαλάντες ("Άνθρωποι μονάχοι", "Το πλοίο είχε όνομα 'Πατρίδα'", "Ας πούμε ώρα καλή"), αλλά και εξωστρεφή ρυθμικά τραγούδια ("Ναύτης βγήκε στη στεριά", "Σ' ένα εξπρές"). Μεγάλες εμπορικές επιτυχίες αναδείχθηκαν κυρίως τα "Ναύτης βγήκε στη στεριά" και "Άνθρωποι μονάχοι".
Οι στίχοι ανήκουν στους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Μάνο Ελευθερίου, Γιάννη Καλαμίτση, Μιχάλη Μπουρμπούλη και Κυριάκο Ντούμο.
Η ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού νομίζω πως πρέπει να μείνει ασχολίαστη! Ό,τι και να πούμε, θα υπολείπεται αυτής της μνημειώδους ερμηνείας!
(c) LP | Lyra | 1977 | πηγή: d58
1 σχόλιο:
Teşekkürler...
Δημοσίευση σχολίου