Σταύρος Κουγιουμτζής: Μικρές πολιτείες (1974)

Άλλος ένας σπουδαίος δίσκος του Σταύρου Κουγιουμτζή. Άλλη μια σπουδαία συνάντηση του συνθέτη με τον Γιώργο Νταλάρα, η τέταρτη κατά σειρά μετά τα "Νάτανε το '21" (1970), "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" (1971) και "Ηλιοσκόπιο" (1973). 

Κι αν για μένα προσωπικά το "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" είναι η πιο αγαπημένη μου στιγμή τους, δεν έχω λόγους να διαφωνήσω με την κρίση του χρόνου που έχει κατασταλάξει στην ετυμηγορία ότι η κορυφαία δημιουργική στιγμή του Σταύρου Κουγιουμτζή είναι οι "Μικρές πολιτείες", που εκδόθηκαν από τη Minos την πιο "δύσκολη" χρονιά, το 1974, τη χρονιά της μεταπολίτευσης και της θεοδωρακικής καταιγίδας, χωρίς ωστόσο αυτό να σταθεί εμπόδιο στη μεγάλη επιτυχία του!

Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για έναν υποδειγματικό κύκλο τραγουδιών που συμπυκνώνει και απογειώνει όλα τα μουσικά χαρακτηριστικά του σπουδαίου δημιουργού. Περιλαμβάνει ένδεκα πρωτότυπα τραγούδια κι ένα ορχηστρικό βασισμένο, κατά την προσφιλή συνήθεια του συνθέτη, στη μελωδία του κυριότερου τραγουδιού. Κι εδώ φαίνεται πως ο συνθέτης θεωρούσε ως βασικό τραγούδι του δίσκου το όντως συναρπαστικό "Ήταν πέντε ήταν έξι", που έχει μάλιστα δικούς του στίχους. Αλλά πόσο δύσκολο είναι στ' αλήθεια να ξεχωρίσει κανείς κάποιο τραγούδι απ' αυτόν τον συμπαγή και ομοιογενή δίσκο! Ας πούμε, το καταπληκτικό ζεϊμπέκικο "Του κάτω κόσμου τα πουλιά" με την προφητικά σκοτεινή ποίηση του Μάνου Ελευθερίου είναι ποτέ δυνατόν να μην συγκλονίσει τον καθένα όσες φορές κι αν το ακούσει; Ή το ελεγειακό αποχαιρετιστήριο "Τώρα που θα φύγεις"; Ή το πολύχρωμο "Αυγερινό παράπονο" σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, που έκανε ακόμη κι έναν Ελύτη να εκφράσει το θαυμασμό του; Ή τα δύο πανέμορφα λυρικά τραγούδια ("Σ' αγαπώ, "Δίψασα στην πόρτα σου") που ερμηνεύει υπέροχα η έφηβη ακόμη Άννα Βίσση (που αμφιβάλλω αν η ίδια τα θυμάται πια...); 

Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα αυθεντικό αριστούργημα του λαϊκού μουσικού μας πολιτισμού που συνιστά συγχρόνως κι έναν ακόμη ξεχωριστό τίτλο τιμής στην πλούσια τροπαιοθήκη του μεγάλου τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος εξακολουθούσε να είναι ο εκλεκτός του συνθέτη, όχι άδικα βέβαια!

(c) LP | Minos | 1974