Σταμάτης Κραουνάκης, Δήμητρα Γαλάνη: Κανονικά (1984)

Περνάμε τώρα στην παρουσίαση δύο ξεχωριστών δισκογραφικών καταθέσεων της κορυφαίας Ελληνίδας ερμηνεύτριας Δήμητρας Γαλάνη από τη δεύτερη περίοδο της καριέρας της, όταν μεταπήδησε στη δισκογραφική στέγη της Minos μετά από τη σχεδόν δεκάχρονη πολύ γόνιμη συνεργασία με την Columbia.
Η μετακίνησή της αυτή της έδωσε την ευκαιρία να αρχίσει πλέον να ηχογραφεί προσωπικούς δίσκους με πρωτότυπο υλικό και όχι απλές συλλογές ήδη ηχογραφημένων τραγουδιών της, όπως συνέβαινε ως τότε. Η αρχή έγινε το 1978 με το δίσκο "Μ' αγαπούσες θυμάμαι" κι ακολούθησε ένα τακτικό δισκογραφικό παρών με έναν τουλάχιστο δίσκο κάθε χρονιά.

Και φτάνουμε έτσι στο 1984, τη χρονιά που η Δήμητρα Γαλάνη παρουσιάζει το δίσκο "Κανονικά". Με το δίσκο αυτόν συναντά το δυνατό και ανερχόμενο δίδυμο της εποχής, τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου, και καταφέρνει να του «αποσπάσει» ένα μπουκέτο όμορφα και τρυφερά τραγούδια σε ύφος χαμηλόφωνης μελαγχολικής μπαλάντας. Πάντως νομίζω πως οι δύο δημιουργοί εδώ βρίσκονται σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους, χωρίς τις μουσικές και λεκτικές ακροβασίες που αρκετές φορές έχουν δοκιμάσει σε άλλες περιπτώσεις. Η κορύφωση βέβαια του δίσκου είναι το ομώνυμο τραγούδι, ένα συγκινητικό ψιθυριστό requiem για τις μικρές απώλειες της καθημερινότητας. Το τραγούδι μάλιστα δίνεται σε δύο ενορχηστρωτικές εκδοχές, εξίσου ενδιαφέρουσες και οι δύο.
Την ατμοσφαιρική ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Κώστας Γανωσέλης. Ακόμη και το ασπρόμαυρο εξώφυλλο είναι εναρμονισμένο με την πεσιμιστική διάθεση των τραγουδιών.

Ο δίσκος πάντως είναι κυρίως δίσκος της Δήμητρας Γαλάνη. Δεκαπέντε χρόνια μετά το εφηβικό της ξεκίνημα το 1969 με τα τραγούδια του Δήμου Μούτση ("Κάποιο τρένο", "Βράδιασε"), φαίνεται πια να βρίσκεται στην απόλυτη φωνητική της ωριμότητα και μας δίνει εδώ μία κορυφαία ερμηνεία, έστω κι αν ο δίσκος δεν έτυχε ευρείας αποδοχής από το κοινό, όπως συχνά συμβαίνει με έργα που βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από την εποχή τους.

(c) LP | Minos | 1984 | πηγή: d58