Ένας από τους ωραιότερους και πιο τρυφερούς προσωπικούς δίσκους της Δήμητρας Γαλάνη είναι αυτός εδώ, που φέρει το όνομα του γνωστού έντεχνου συνόλου Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω. Εκδόθηκε το 1985, αμέσως μετά το "Κανονικά" των Κραουνάκη - Νικολακοπούλου. Άλλωστε οι δύο αυτοί δίσκοι έχουν επανεκδοθεί μαζί το 2002 σε κοινό ψηφιακό δίσκο με νέα ηχητική επεξεργασία.
Οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω υπήρξαν το πιο σοφιστικέ μουσικό σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας αποτελούμενο από άριστους μουσικούς της χατζιδακικής σχολής: Χάρης Καβαλλιεράτος, Γιώργος Φιλιππάκης, Barbara Sauter, Γιάννης Κερκύρας, Αργύρης Αμίτσης, Μιχάλης Μουστάκης. Ο ήχος τους είναι αναγνωρίσιμος και ιδιαίτερα γοητευτικός σε τόνους χαμηλούς και αέρινους μέσα από ακουστικά μουσικά όργανα, όπως το φλάουτο, το μαντολίνο, το βιολί και το ακορντεόν. Εμφανίστηκαν στα 1982 με το δίσκο "Οι κακές μας πράξεις", ενώ μόλις το 2018 κυκλοφόρησε η πιο πρόσφατη δουλειά τους ("Χρονικά ενός θιάσου").
Οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω λοιπόν ανέλαβαν την ενορχηστρωτική επεξεργασία μιας σειράς τραγουδιών που επέλεξε η Δήμητρα Γαλάνη γι' αυτόν τον προσωπικό της δίσκο. Ο Γιώργος Φιλιππάκης (μετέπειτα σύζυγος της στιχουργού Αγαθής Δημητρούκα) έχει τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο δίσκο με τέσσερα τραγούδια, από τα οποία τα τρία ερμηνεύει το συγκρότημα. Εξαιρετικά είναι τα τρία τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου, ενώ ο Σταμάτης Κραουνάκης έγραψε δύο πανεμορφα τραγούδια που κινούνται στο κλίμα των τραγουδιών του δίσκου "Κανονικά". Από αυτά μάλιστα το ένα έχει στίχους του Βασίλη Τσιτσάνη ("Για τη Σοφία Βέμπο"), ενώ το τελευταίο του δίσκου με τίτλο "Καληνύχτα" σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου είναι από τα ωραιότερα που έγραψε ποτέ ο συνθέτης. .
Ο δίσκος επίσης μας επιφυλάσσει δύο απροσδόκητες εκπλήξεις: Η μία είναι η "παρουσία" του παλιού ρεμπέτη Δημήτρη Γκόγκου (Μπαγιαντέρα) με το ωραιότατο "Καθρέφτης", ένα τραγούδι που μας το είχε θυμίσει δέκα χρόνια νωρίτερα ο Διονύσης Σαββόπουλος, όταν το τραγούδησε μαζί με τον δημιουργό του. Η δεύτερη έκπληξη είναι η μεταθανάτια "παρουσία του Μάνου Λοΐζου με δύο υπέροχα και τρυφερά τραγούδια του ("Αχ, τα μάτια σου", "Καρτ Ποστάλ"), σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου, ανέκδοτα όσο ζούσε ο συνθέτης, αν και διασώζονται σε μία πρόχειρη ηχογράφηση με τη φωνή του ίδιου του Λοΐζου, η οποία ενσωματώθηκε στη συλλογή του συνθέτη "Εκτός σειράς" (2002).
Κοντολογής, έχουμε να κάνουμε μ' ένα θαυμάσιο σύνολο τραγουδιών με έντονα νοσταλγικά ηχοχρώματα που σε παρασύρουν στην ονειρική τους διάθεση.
(c) LP | Minos | 1985 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου