Ολοκληρώνουμε σήμερα την παρουσίαση της προσωπικής δισκογραφίας της Μαρίας Φαραντούρη που κυκλοφόρησε κατά την 25/ετία 1975-2000 εξαιρουμένων βέβαια των αδιάλειπτων συνεργασιών της με τον Μίκη Θεοδωράκη.
Κι όπως ξεκίνησε αυτή η περίοδος με μια αποκλειστική συνεργασία με μια γυναίκα δημιουργό, την Ελένη Καραΐνδρου, έτσι και ολοκληρώθηκε με μια νέα γυναικεία συνεργασία. Αυτή τη φορά ήταν η Λένα Πλάτωνος.
Τη Λένα Πλάτωνος τη γνωρίσαμε, ώριμη ήδη δημιουργό, το 1980 με τα πολυαγαπημένα τραγούδια της "Λιλιπούπολης". Ακολούθησε η ιδιαίτερα γόνιμη και εμπνευσμένη δισκογραφική της δεκαετία του '80, για να περάσει την επόμενη δεκαετία σε μια δύσκολη προσωπική περιδίνηση και ουσιαστικά να χαθεί εντελώς από το χώρο της μουσικής για πολλά χρόνια, εκτός από μια μικρή μόνο ελπιδοφόρο παρένθεση με το δίσκο "Αναπνοές" (1997).
Ωστόσο με την αλλαγή του αιώνα η δημιουργός επανήλθε αποφασιστικά στο προσκήνιο καταθέτοντας μια καινούργια δουλειά με τίτλο "Η τρίτη πόρτα", ξαφνιάζοντας μάλιστα τους φίλους της, γιατί ο δίσκος αυτός κινούνταν τελείως έξω από το γνωστό και διακριτό προσωπικό της ύφος προς την κατεύθυνση της έντεχνης λαϊκής μπαλάντας. Η επιλογή άλλωστε των βασικών της συνεργατών έδινε το συγκεκριμένο στίγμα. Στιχουργός είναι ο Θόδωρος Ποάλας, γνωστός και ως Αλέξανδρος Αλεξάνδρου (μ' αυτό το ψευδώνυμο υπέγραψε τραγούδια με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Γιώργο Ζαμπέτα κ.ά.), ενώ στην ερμηνεία έχουμε τη μεγάλη Μαρία Φαραντούρη με μικρή συμμετοχή και του Γιώργου Νταλάρα. Την ενορχήστρωση υπογράφει ο Νίκος Κούρος.
Τα τραγούδια χαρακτηρίζονται από απλές και ήρεμες μελωδίες που αποκτούν όγκο και στιβαρότητα από την ερμηνεία της Φαραντούρη. Ξεχωρίζω τρία τραγούδια: "Γιατί", "Τρίτη πόρτα" και "Το κύμα". Όλα πάντως ακούγονται ευχάριστα, έστω κι αν δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας.
(c) Minos | 2000 | πηγή: d58
2 σχόλια:
Τα τραγούδια αυτά δεν έχουν τίποτα από τον χαρακτήρα και την μουσική ατμόσφαιρα της Λένας Πλάτωνος, είναι σαν να τα έχει γράψει κάποιος άλλος!
Δεν μπορώ να πω ότι είναι αδιάφορα ή άσχημα!
Πραγματικά, πολύ απρόσμενη συνεργασία. Η Λένα Πλάτωνος είχε ανέκαθεν μια επαφή με το έντεχνο λαϊκό (άλλωστε και ο Χατζιδάκις έχει πολλά έργα σε αυτήν την κατεύθυνση). Παρότι δεν έχει τον χαρακτηριστικό της ήχο, κομμάτια όπως το «Τσουκνίδα» "λιλιπουπολίζουν". Αυτό που κάνει τη δουλεία να δείχνει ακόμα πιο ξένη κατά τη γνώμη μου είναι ο στιχουργός Θοδωρής Ποάλας που είναι πολύ μακρία από το ύφος του στίχου της.
Δημοσίευση σχολίου