Περισσότερο συνεπής προς ό,τι επαγγέλλεται το όνομά της, είναι η έκδοση του 1993 "Νίκος Χουλιαράς – Μεγάλες επιτυχίες" [Lyra CD 0115]. Με δεκαοκτώ τραγούδια δομήθηκε το πρόγραμμα ακρόασης της, με αρκετές διαφορές από την προηγούμενη συλλογή, και μόνο στη μορφή του δίσκου ακτίνας, που είχε αρχίσει να κυριαρχεί τότε. Εκδόθηκε άραγε ως προάγγελος του απρόσμενου που έμελλε να ακολουθήσει; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Γεγονός είναι πάντως ότι αργότερα, την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε το ηχογράφημα "Η νύχτα που μας ξέρει" [Lyra 4227 & CD 4227] με δώδεκα ολόφρεσκα τραγούδια. Ο τραγουδοποιός Νίκος Χουλιαράς επανεμφανίζεται σπάζοντας δημιουργική σιωπή είκοσι ολόκληρων χρόνων...
Τις παραπάνω σκέψεις διατυπώνει ο έγκριτος ιστορικός της μουσικής Γιώργος Β. Μονεμβασίτης σε ένα αναλυτικό του πόνημα για τον τραγουδοποιό Νίκο Χουλιαρά που δημοσιεύτηκε πριν από ένα περίπου χρόνο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Χάρτης (Απρίλιος, 2019). Η σύγκριση που υπαινίσσεται ο Μονεμβασίτης αναφέρεται στην αναλογική ανθολογία του 1978 ("Τα ωραιότερα τραγούδια") και σε μια πολύ μεταγενέστερη ψηφιακή ανθολογία που εκδόθηκε από τη Lyra το 1993 γεφυρώνοντας ένα χρονικό χάσμα μιας 15ετούς απουσίας του ονόματός του από την ενεργό δισκογραφία.
Το 1993 λοιπόν η Lyra εξέδωσε μια νέα, πολύ ευρύτερη και αντιπροσωπευτικότερη, ανθολογία του συνθέτη με τίτλο "Μεγάλες επιτυχίες" δίνοντας έτσι το έναυσμα για την επιστροφή του στο προσκήνιο με καινούργιο υλικό, πράγμα που θα υλοποιηθεί άμεσα, την ίδια κιόλας χρονιά με το δίσκο "Η νύχτα που μας ξέρει"
Αλλά ας περιοριστούμε σήμερα σ' αυτή την αναδρομική μουσική προσωπογραφία του Νίκου Χουλιαρά με τον κάπως στομφώδη τίτλο, γιατί "μεγάλες επιτυχίες" με την έννοια της εμπορικότητας δε σημείωσε ποτέ ο αγαπημένος και διακριτικός αυτός καλλιτέχνης. Ωστόσο η συλλογή όντως ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα από το δίσκο του 1978 στην πληρέστερη παρουσίαση του δημιουργού καλύπτοντας με πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο τη δημιουργική πολυμορφία του από το 1966 με τα πρώτα 45άρια του που ερμήνευσε η Αρλέτα ("Το πέτρινο χαμόγελο") μέχρι τον "Άραχθο" (1973) και όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς της πρώτης του εποχής στη Lyra στα χρόνια του Νέου Κύματος. Δε λείπουν φυσικά και τα πανέμορφα ηπειρώτικα τραγούδια του που τόσο εκφραστικά έχει αποδώσει ο ίδιος σε όλους τους πρώτους του δίσκους. Ούτε φυσικά και οι "επιτυχίες" του, όπως: "Οι σαρανταπέντε", "Τα 18 καράβια", "Ο νοτιάς στην ξενιτιά", "Θα σου το πω με 'α' ", "Το σπαθί", "Η μικρή Νανώ", "Η μπαλάντα του χαμού". Με μια ηχηρή ωστόσο παράλειψη: Το εξαιρετικό "Τραγούδι του νερού" που έκανε επιτυχία η Πόπη Αστεριάδη! Πολύ περίεργο, ομολογώ! Όπως περίεργο είναι ότι το 18ο κομμάτι της συλλογής ("Δεν μπορώ μανούλα μ'") δεν αναγράφεται καν στους τίτλους του οπισθόφυλλου! Ένα "κρυμμένο" τραγούδι-δώρο, όπως ήταν κάποτε η μόδα στην ελληνική δισκογραφία;
Εκτός από τον ίδιο, τραγουδούν επίσης η Αρλέτα, η Πόπη Αστεριάδη και η Μαρίζα Κωχ.
(c) Lyra | 1993 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου