Θέλω να περάσω σήμερα σε ένα νέο θεματικό κύκλο που περιλαμβάνει ξεχωριστά soundtrack Ελλήνων συνθετών για ελληνικές ταινίες του παλιού και νέου ελληνικού κινηματογράφου, τα οποία ευτύχησαν να περάσουν αμέσως στη δισκογραφία και να γνωρίσουν σημαντική εμπορική απήχηση ως αυτοτελείς μουσικές εργασίες.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1967 έκανε την πρώτη της προβολή η ταινία του Κώστα Καραγιάννη "Το πιο λαμπρό αστέρι" με πρωταγωνιστές το λαμπερό ζευγάρι της μεγάλης οθόνης εκείνη την εποχή Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Η ταινία έσπασε τα ταμεία κόβοντας πάνω από 650.000 εισιτήρια στην πρώτη της προβολή. Η τσαχπίνα ομορφονιά της ψαραγοράς ανακαλύπτει ότι έχει σπάνια φωνητικά προσόντα κι έτσι εγκαταλείπει το λούμπεν περιβάλλον της γειτονιάς της, για να κατακτήσει την κορυφή ως υπέρλαμπρο αστέρι του τραγουδιού! Όνειρα κι απωθημένα που ικανοποιούσε απλόχερα ο ελληνικός κινηματογράφος στη χρυσή του εποχή.
Ωστόσο, όσο κι αν η ταινία δεν έχει καλλιτεχνικές αξιώσεις, διαθέτει ένα αναμφισβήτητο προσόν: Τα ωραιότατα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου που πλημμυρίζουν την ταινία από την αρχή ως το τέλος. Όλα σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, γραμμένα με πολύ κέφι και μαστοριά, αλλά και έκδηλη εξωστρεφή και ερωτική διάθεση. Ιδού ένας χαρακτηριστικός στίχος: "... Έλα κι έπιασα σφουγγάρι / για να σβήσω το φεγγάρι / η αγάπη θέλει σκοτεινιά". Κλασικός Λευτέρης Παπαδόπουλος!
Ο συνθέτης δε δυσκολεύτηκε να μπει στο πνεύμα της λαϊκής θεματολογίας της ταινίας και να προσφέρει αφειδώλευτα μια σειρά από όμορφες μελωδίες και χορευτικούς ρυθμούς έξοχα ενορχηστρωμένους, παίζοντας ενίοτε και με τον κυρίαρχο τότε ρυθμό που έγινε παγκόσμιως η πιο αναγνωρίσιμη ελληνική πατέντα: Το συρτάκι.
Ίσως η παρουσία της Αλίκης στην ερμηνεία των περισσότερων τραγουδιών με την αναμενόμενη και δικαιολογημένη προκατάληψη που την ακολουθεί, να μην επιτρέπει σε κάποιους να εκτιμήσουν τη δουλειά του συνθέτη. Προσωπικά πάντως δεν κρύβω ότι μ' αρέσουν ιδιαίτερα κάποια ρωμαλέα λαϊκά κομμάτια του δίσκου, όπως το "Άσ' το πείσμα σου", το "Ηλιος πάνω, ήλιος κάτω", το "Χάραζε", αλλά και τα γλυκύτατα χορευτικά της Αλίκης "Ξανθομαλλού" και "Κατερίνα". Μήπως πρέπει κάποια στιγμή ν' αρχίσουμε να αφήνουμε ένα μικρό περιθώριο στην αιρετική παραδοχή ότι η Αλίκη έχει πει μερικά πολύ ωραία τραγούδια;
(c) LP | Philips (Polygram) | 1967 | Επανέκδοση: 1988 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου