.jpg)
Ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος μπαίνοντας στη δεκαετία του '80 κατάφερε να έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά με αξιόλογες συνεργασίες, μέσα από τις οποίες προσπάθησε να στήσει ένα ποιοτικότερο προφίλ από εκείνο που είχαν διαμορφώσει τα μεγάλα λαϊκά σουξέ της προηγούμενης δεκαετίας. Πρώτα με τα "Συναξάρια" (1981) του Γιώργου Χατζηνάσιου κι έπειτα με τα "Πικροσάββατα" (1984) του Μίκη Θεοδωράκη άρχισε να χτίζει την εικόνα ενός σοβαρού λαϊκού ερμηνευτή με διείσδυση και στο χώρο του λεγόμενου "έντεχνου" λαϊκού τραγουδιού, όπως έδειχνε στο ξεκίνημα της καριέρας του ("Άγιος Φεβρουάριος", "Ο δρόμος για τα Κύθηρα").
Κι εκεί πάνω έρχεται και η συνεργασία του με τον Σταύρο Κουγιουμτζή μέσα από τον κύκλο λαϊκών τραγουδιών "Τα νυχτέρια μας" που εκδόθηκε από τη Philips το 1985. Με το δίσκο αυτόν ο συνθέτης επανέρχεται στο καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι μετά την πολύ ενδιαφέρουσα παρένθεση του ποιητικού κύκλου "Μικραίνει ο κόσμος" (1982). Αρωγός του σ' αυτήν τη δουλειά στάθηκε ο στιχουργός Λάκης Τεάζης, που υπογράφει τους στίχους όλων των τραγουδιών με απλή θεματολογία αντλημένη από την καθημερινότητα και την ερωτική αναζήτηση.
Πρόκειται για δώδεκα λαϊκά τραγούδια γραμμένα πάνω στη στέρεη μελωδική γραμμή του συνθέτη με ρυθμούς ζεϊμπέκικου ("Οι άντρες π' αγαπάνε") ή και καρσιλαμά ("Ο κατηφές", "Γυναίκα σκάρτη"), αλλά και με θαυμάσιες λυρικές νησίδες, όπως τα τρυφερά "Παράπονό μου", "Δε με θέλεις", "Αν μ' αγαπάς", "Αγάπη βουρκωμένη" και "Πόσα χρόνια". Μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου πάντως αναδείχθηκε το πολύ όμορφο "Είσαι ωραία σαν αμαρτία".
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ερμηνεύει πολύ πειστικά το υλικό που του εμπιστεύθηκε ο συνθέτης, το οποίο άλλωστε μοιάζει γραμμένο πάνω στη φωνή του. Ασφαλώς δεν είναι από τους κορυφαίους δίσκους του Κουγιουμτζή κι ούτε γνώρισε την αναμενόμενη εμπορική απήχηση, αλλά πάντως έχει πολλές καλές στιγμές, καθώς μάλιστα ένα χρόνο μετά ο σεμνός δημιουργός, αφού ηχογραφήσει το δίσκο "Τρελοί και άγγελοι", θα αποσυρθεί από το προσκήνιο για πολλά χρόνια.
(c) CD | Philips | 1985 | Πηγή: d58
1 σχόλιο:
Η ιδιαίτερη ιστορία του Μητροπάνου. Ο μεγάλος τραγουδιστής, είναι αυτός που παίρνει τραγούδια, που αν τα έλεγα κάποιος άλλος δεν θα υπήρχαν, και τα βάζει στην ιστορία. Δεν ισχύει βέβαια για αυτόν τον δίσκο, που είναι πλέον στην κλασική δισκοθήκη. Αλλά αυτός ο δίσκος (όπως και ο προηγούμενος "Όταν μιλούν τα τέλια" του Καλδάρα) είναι αδικημένος. Ωραία ως πολύ μεγάλα τραγούδια, πιασμένα σε μια διεκπεραιωτική εκσυγχρονιστική ενορχήστρωση-ηχοληψία-εκτέλεση των 80s χάνουν την δυναμική τους, και αποτελούν απλά χαλί για την εκτελεστική δεινότητα του τραγουδιστή. Και αν αυτός είναι ένας μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής, όπως ο Μητροπάνος, το αποτέλεσμα μένει στην ιστορία. Πολλά καλά τραγούδια χάθηκαν επειδή δεν τα είπε ένας μεγάλος... Από την άλλη, έδωσαν την ευκαιρία σε μια μεγάλη φωνή, να δώσει τα χρώματα και τα γράδα που θα την επανακαθιέρωναν, και θα κρατούσε το τραγούδι στην έρημο που ερχόταν... Εδώ βλέπουμε και την μουρμουρομπαλαντοποίηση που έδωσε πολλά τραγούδια στο μέλλον, και ο Μητροπάνος την έκανε μέγεθος (που αν και αναδείκνυε το μέγεθός του, τον περιόριζε φωνητικά). Τελικά ένας μεγάλος δίσκος, που αν είχε γυριστεί δέκα χρόνια πριν, θα ήταν πολύ μεγάλος....
Δημοσίευση σχολίου